Έχουμε Καρρά. Έχουμε Oasis. Γενικά, έχουμε τα προβληματάκια μας οι 5 Προβοκάτορες και ΔΥΣΤΥΧΩΣ αυτό βγαίνει και προς τα έξω. Ωστόσο, έχουμε μάθει από τα ΣΠΙΤΙΑ μας, τα ΣΠΙΤΑΚΙΑ μας, να μοιραζόμαστε και με τον υπόλοιπο κόσμο κάποιες από τις ωραίες στιγμές της ζωής μας. Και κάπως έτσι, λοιπόν, αποφασίσαμε να ξεσκονίσουμε τον πρώτο μας δίσκο και να τον βάλουμε στην λούπα ξανά. Πολλά χρόνια αργότερα.

Δυναμώστε τα ηχεία σας παρακαλώ… Η φάση σήμερα περιέχει ΜΟΝΟ αγνή νοσταλγία!

Κώστας Μανιάτης, o τρίτος αδελφός των Gallagher
Το πρώτο cd που μου αγόρασαν (ειλικρίνεια, έτσι;) ήταν το What’s the Story (Morning Glory) των Oasis, καλοκαίρι του ’96, όταν ήμουν 13 χρονών. Ταυτόχρονα έγιναν η αγαπημένη μου μπάντα, κάτι που ισχύει για συναισθηματικούς λόγους μέχρι και σήμερα. Αυτό βέβαια είναι και λίγο τρομακτικό, αν σκεφτείς τι μπορεί να γινόταν αν για παράδειγμα το πρώτο cd που αγόραζα ήταν Χρήστος Δάντης ή τα Παπάκια. Τότε, λοιπόν, στο Seven X έκαναν αναμετάδοση από ένα γαλλικό, το MCM, το οποίο έπαιζε όλη μέρα, ΜΑ ΟΛΗ ΜΕΡΑ, το Wonderwall. Η catchy και απλοϊκή μελωδία του τραγουδιού είναι ό, τι χρειάζεται για να κολλήσεις σε αυτήν την ηλικία (όχι ότι δεν το ακούω ακόμα όπως όλα τα albums τους ή τις solo δουλειές τους ή τις συνεργασίες τους ή τις συνεντεύξεις τους ή ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΝΟΪΚΑ ΑΔΕΡΦΙΑ GALLAGHER). Noel έλα το καλοκαίρι, επιτέλους. Το δεύτερο cd ήταν Nirvana πάντως και κάπως έτσι τα πράγματα πήραν τον ολτέρνατιβ δρόμο τους.

Νίκος Μπόβολος, ο μπουζουκόβιος
Δεκέμβριος 2001. Η πρώτη και μοναδική φορά που πήγα για κάλαντα. Ήμουν 11. ΠΑΣΟΚ είχαμε, ο κόσμος έδινε λεφτά στα κάλαντα, οπότε οι αγορές μου ήταν πολύ συγκεκριμένες και αρκετά ακριβές για τα σημερινά δεδομένα. Αφού δεν με άφηναν να πάρω playstation (δεν θα τους το συγχωρήσω ποτέ), το έριξα στην μουσική. Οι αγορές μου ήταν ένα φορητό ραδιο/CD/κασέτα και δύο CD. Βασίλης Καρράς “Γύρισε”, και Deja Vu “I can’t stop”. Διχασμένη προσωπικότητα από μικρός. Όλα τα τραγούδια αυτού του δίσκου (του Καρρά προφανώς) τα θυμάμαι ακόμα απ’έξω και μάλιστα αν ψάξω μπορεί να βρω και την κασέτα που είχα ηχογραφήσει τον εαυτό μου να τραγουδάει με το βιβλιαράκι των στίχων στο χέρι. Τώρα είμαι κουλτουριάρης, πάω και θέατρο. Κάντε με αδδ είμαι πλοκ.

Νίκος Ράπτης, ο τυπάς που δεν πας
Το πρώτο cd που αγόρασα λεγόταν “Πρώτος Τόμος” (Ζωντανοί Νεκροί). Δεν ήταν λογοπαίχνιο, αλλά το ντρέπομαι, μαλακία, σόρρυ πειρατικό cd που τσίμπησα στα 9 μου χρόνια. Με είχε κερδίσει, βλέπετε, το εξώφυλλο με το logo του συγκροτήματος, κάτι που λογόκρινε με την πρώτη κιόλας ματιά η Κυρία Ρούλα (μανούλα). Το άκουγα όλη μέρα δυνατά και είχα αρρωστήσει με τις αλλαγές που έκαναν οι ραπάδες στα φωνητικά. Όποτε έριχναν μπινελίκια το χαμήλωνα, γιατί στην Εύβοια δεν συνηθίζουμε να το ζούμε και στα άκρα. Μπέσα όμως, ήμουν σκληρός καριόλης από μικρός. Άσχετα που η πρώτη συναυλία που πήγα ήταν του Μιχάλη Χατζηγιάννη και το δεύτερο cd που αγόρασα ήταν το “Κρυφό φιλί”. Ένας σκληρο-ρομαντικός καριόλης. Ναι, αυτό είμαι.

Υ.Γ: Στους γονείς μου, που όταν τους ρώτησα στα 9 “Τι είναι μπάφος;“, άλλαξαν με δημοκρατικό τρόπο θέμα συζήτησης. ΤΙΜΩΡΙΑ!

Πέτρος Ντόκος, ο Καλιφορνέζος
Αυγουστιάτικο λιοπίρι του ’99. 10 σκαλοπάτια κάτω από τη γη, ένας καβλοσπιρ έφηβος, αφόρητη ζέστη κι ατελείωτη [email protected] Εικόνες εφηβικές σε δισκάδικα, εκεί που το χρήμα άλλαζε σκοπό και κάθε δραχμή γίνονταν δράμι υποστήριξης σε αυτούς που έβαζαν μελωδία στα όνειρα μας. Στο δεξί μου χέρι, που γρήγορα ξεσκαρτάρει δισκάκια, νιώθω το καυτό άγγιγμα των Red Hot. Έχουν ήδη σκάσει γερή ντρίμπλα στον Punk χαρακτήρα τους και είναι έτοιμοι να παραδώσουν Californication ανεμελιά στην ψυχή μου. Νεο-μποέμικο punk να σολάρει Φρουσιαντικά το μυαλό και ένα προκλητικά αινιγματικό εξώφυλλο να ορίζει συλλεκτικό best of και όχι δίσκο που θα πέρναγε προσωρινά απ’τα αυτιά σου και θα την έκανε ταπεινά για το πατάρι. Road Trippin’ φάση η ζωή και το ομώνυμο κομμάτι να ορίζει τα ταξίδια του μυαλού και των εμπειριών μου. Road Trippin’ γιατί κλείνει ένα δίσκο ταξίδι, γιατί έκανε το Stadium Arcadium διπλή κασετίνα επιτυχιώνε και την παρέα του Άντονι ή του Τζον (για τους φανατικούς) ανεξίτηλα μοναδική.

Ντίνος Ρητινιώτης, ο παντελονάτος
Αν ήμουν απλά ένας ποζεράς του κερατά, θα σας έγραφα πως ο πρώτος δίσκος που αγόρασα ήταν το “Unplugged In New York” των Nirvana. Επειδή, όμως, είμαι τίμιος και παντελονάτος, βγαίνω δημόσια και παραδέχομαι πως το Unplugged ήταν ο 3ος δίσκος που αγόρασα. Ο 1ος ήταν του Ζορντί (ναι, καλά θυμάσαι) και ο 2ος της Γαρμπή με το “Φαντασματάκι”. ΝΕ ΤΙ? 9 χρονώ αγοράκι ήμουν, δεν τα είχα ξεκαθαρίσει ακόμη τα μουσικά μου ακούσματα και όποιος τολμήσει να με κοροϊδέψει του κάνω καθρεφτάκι. Ο Ζορντί χάθηκε γιατί μεγάλωσε, η Γαρμπή χάθηκε γιατί παντρεύτηκε τον Σχοινά κι εγώ πορεύομαι με τη φωνή του Kurt. Κι ας ακούγεται καμιά φορά από πίσω ως δεύτερη το… ολελεπέπε.