Στην εφηβεία το θέμα “γονείς” ήταν ένα θέμα πιο δύσκολο κι από το 4ο, στη χημεία κατεύθυνσης. Γιατί εκεί ήξερες ότι με πολύ διάβασμα και λίγη παπαγαλία θα την έβρισκες την άκρη. Και στην τελική αν δεν έπαιρνες 20, θα έπαιρνες 17 και κάπως θα διόρθωνες την κατάσταση στα υπόλοιπα μαθήματα. Με τους γονείς όμως δεν είχε τέτοια. Θα έπαιρνες ένα στρογγυλό 20άρι ή απόλυτο μηδέν.

Αυτοί που έζησαν με αυστηρούς γονείς το καταλαβαίνουν καλύτερα. Γιατί αυτά που γράφουμε παρακάτω τα έχουν ζήσει στο πετσί τους. 

Το σωστό timing
Όταν έπρεπε να ρωτήσεις για να βγεις, έψαχνες πάντα την κατάλληλη στιγμή. Ποτέ δε ρώτησες χωρίς πλάνο. Αν ο Ολυμπιακός είχε χάσει, ή αν είχε έρθει ο λογαριασμός της ΔΕΗ, απλά δε ρωτούσες. It’s all about timing που λεν και στο χωριό μου.

Η παρουσίαση
Το να ζητήσεις άδεια για να κοιμηθείς στο σπίτι κάποιου φίλου σου, περιελάμβανε 44 ώρες προσωπικής πνευματικής διεργασίας, μία παρουσίαση powerpoint στην οποία θα δείχνεις όλο το γενεαλογικό δέντρο μέχρι 12 γενιές πίσω και ένα υπογεγραμμένο συμβολαίο το οποίο θα αναφέρει ρητά ότι δε θα πιεις οτιδήποτε αλκοολούχο και θα είσαι στο κρεβάτι στις 22.00.

Η γνωστή απάντηση
Όταν οι φίλοι σου έκαναν σχέδια για βόλτα ήξερες από πριν ότι οι γονείς σου θα πουν όχι, γιατί γνώριζες καλά ότι θα τους έπαιρνε 2-3 (εργάσιμες) ημέρες για βγάλουν ετυμηγορία περί του αν θα σε αφήσουν. Οπότε αυτό πρακτικά σήμαινε “ΟΧΙ”.

Πάντα πρώτος
Ήσουν πάντα αυτός που γύριζε σπίτι του όταν οι υπόλοιποι έμεναν έξω για να συνεχίσουν την έξοδό τους. Και αυτό δεν είχε καθόλου πλάκα. Καθόλου όμως.

Το θλιμμένο γατάκι
Σε περίπτωση που ήθελες να επιχειρήσεις να πάρεις άδεια για κάτι εξ ορισμού πολύ δύσκολο, επιστράτευες την απόλυτη τεχνική για τις πολύ δύσκολες καταστάσεις. Ήταν η φάτσα “θλιμμένο γατάκι” η οποία φυσικά συνοδευόταν από την εξής στιχομυθία:

-Μαμάααααα

-Ναι

-Άστο τίποτα…

-Τι είναι παιδί μου;

-Τίποτα ρε μαμά, άστο, αφού έτσι κι αλλιώς θα πεις όχι.

 Η τακτική αυτή χρησίμευε σε ακραίες περιπτώσεις που ήξερες γενικά ότι το παιχνίδι είναι χαμένο. Αν τραβούσες την άρνηση μέχρι εκεί που σε έπαιρνε και δεν έσπαγες τα νεύρα των γονιών σου, τότε το ποσοστό επιτυχίας αυξανόταν. Το να χτυπήσεις στο συναίσθημα ήταν το μόνο σου όπλο σε έναν άνισο πόλεμο.

Και δε χτυπάει το τηλέφωνο
Αν έκανες το λάθος και δε σήκωνες μία φορά το τηλέφωνο, τότε ο κόσμος των γονιών σου γκρεμιζόταν. Η πλοκή είχε ήδη φτιαχτεί στο μυαλό τους και δεν άλλαζε όσο καλή διάθεση κι αν είχες για να τους την αλλάξεις. Ή κάπνιζες μπάφους και δεν ήθελες να σε ακούσουν μαστουρωμένο ή “εκείνο το κωλόπαιδο ο Γιώργος σε παρέσυρε” ή ανέβηκες σε μηχανάκι ενώ στο έχουν απαγορεύσει. Και μπορεί εσύ να μην είχες κάνει τίποτα από αυτά, αλλά εκείνοι ΗΞΕΡΑΝ ότι τα έχεις κάνει ΟΛΑ αυτά και μερικά ακόμη χειρότερα.

Το μοναδικό piercing
Μία (1) τρύπα στο αυτί (και μόνο) για τα κορίτσια και καμία (0) για τα αγόρια ήταν το ανώτερο επιτρεπτό όριο παρεμβάσεων στο σώμα σου. Περισσότερα piercing, περίεργο κόψιμο στα μαλλιά ή tattoo (θες και tattoo σκατόπαιδο) ήταν απλά κάτι διεστραμένο και ανεπίτρεπτο. Σε περίπτωση που παρέβαινες αυτόν τον κανόνα, ξέχναγες όλα τα παραπάνω γιατί απλά δεν υπήρχε περίπτωση να βγεις.