Ο βιασμός ενός επωνύμου. Του δικού μου επωνύμου...

Και δεν είμαι καλά, γιατί με λένε Ντίνο Ρητινιώτη. Με το “Ντίνος” δεν έχω κανένα πρόβλημα, αλλά το “Ρητινιώτης” μου έχει κάνει τη ζωή δύσκολη. Εφιαλτική, για να είμαι περισσότερο ακριβής. Αν μπορούσα με κάποιο τρόπο να παραγγείλω έρευνα για τα δυσκολότερα επίθετα στην Ελλάδα, θα το έκανα μετά χαράς. Μόνο και μόνο για να έχω κι επίσημα στα χέρια μου στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι το “Ρητινιώτης” συγκαταλέγεται ανάμεσα στα δυσκολότερα επίθετα της χώρας.

Κι όταν λέω “δύσκολα”, εννοώ πως οι πιθανότητες να πει ή να γράψει κάποιος το επίθετό μου σωστά, είναι μικρότερες κι από τις αντίστοιχες που έχει ο Λεβέντης να μπει στη βουλή. (Τι εννοείς λέγοντας “Αδερφέ δεν είναι τρολιά. Ο Λεβένταρος έχει μπει ήδη στη βουλή!).

Κι αν δεν με πιστεύετε θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Μπορεί να αφορά τον αδερφό μου, αλλά είναι μία η άλλη. Η μοίρα τον χτυπάει κι αυτόν εξίσου αλύπητα με εμένα, το ίδιο επώνυμο μοιραζόμαστε…

Πάντως, η παραπάνω εικόνα με το τρολοτρόπαιο δεν είναι η πιο αντιπροσωπευτική της όλης κατάστασης που βιώνω. Δεν χάλασε ο κόσμος, βρε αδελφέ, για ένα “γιώτα”. Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε.

Και στην τελική, δεν είναι αναγκασμένος ο άλλος να γνωρίζει ότι το “Ρητινιώτης” προέρχεται ετυμολογικά από τη λέξη “Ρητίνη” (ή ρετσίνι) η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από μια έκκριση υδρογονανθράκων πολλών φυτών, ειδικά των κωνοφόρων δένδρων. Ρητίνη, που λέτε, ονομάζεται το χωριό μου στην Πιερία από όπου κατάγεται ο πατέρας μου. Εξ ου και το επώνυμο που φορτωθήκαμε να κουβαλάμε στις πλάτες μας, επώνυμο βαρύ σαν ειρωνεία (γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο φροντίζουμε να γυμνάζουμε τις πλάτες μας όσο πιο τακτικά γίνεται).

Αφού λοιπόν, μπήκατε στο νόημα, θα σας διηγηθώ μερικές απλές ιστοριούλες μήπως και ξορκίσω με το χιούμορ την κατάρα του επωνύμου μου.

Εν αρχή ην οι παραγγελίες. Και γενικότερα οι τηλεφωνικές συνομιλίες. Με πιάνει σύγκρυο όταν έρχεται η καταραμένη εκείνη στιγμή που ενώ έχω παραγγείλει πιτόγυρα και πίτσες πρέπει να δώσω τα στοιχεία μου. Κατά 99% η απάντηση που παίρνω με το που λέω επίθετο είναι η εξής: “ΠΩΩΩΩΣ;;;” κι αφού επαναλαμβάνω στωικά, ακολουθούν τα εξής: “Ρεντουνιώτης;”, “Ρουμπινιώτης;”, “Μπουρουνιώτης;”, “Ντιρινιώτης”, “Πυρινιώτης;” κόκ. Γενικά, πάντως, είμαι ευγενικός άνθρωπος και προσπαθώ να δείχνω επιείκεια, επαναλαμβάνοντας το επώνυμο κι αν χρειαστεί καμιά φορά το συλλαβίζω κιόλας.

Τώρα τελευταία, έχω βρει κι ένα κόλπο. Με το που τους τσαμπουνάω το επώνυμο, στο καπάκι (και χωρίς να τους αφήσω να πάρουν ανάσα) τους πετάω κι ένα “ΡΟ-ΗΤΑ-ΤΑΥ“. Πολλές φορές, όμως, δεν πιάνει ούτε αυτό το τρικ. Το έζησα προχτές που έκανα μια παραγγελία την οποία θα πήγαινα να την παραλάβω από το κατάστημα. Ενώ, λοιπόν, επανέλαβα ξεκάθαρα το κλασικό “ΡΟ-ΗΤΑ-ΤΑΦ”, γυρνάει ο τύπος και μου λέει: “Ριπινιώτης;”. Δάκρυσα αλλά κατάπια το θυμό και απάντησα “Ντίνος, Ντίνος!“. Πήγα αργότερα και πήρα την πιτσούλα μου κι όλα καλά. Εκτός από το βιασμένο (για μία ακόμη φορά) επώνυμό μου…

Κάπου εδώ, για να καταλάβετε τι ακριβώς περνάω, θα ήταν καλό επιχείρημα αν σας έλεγα ότι όταν είχαμε κλείσει περίπου ένα χρόνο σχέσης με την Λώρα, μου είχε στείλει μήνυμα στο κινητό το οποίο για κάποιον λόγο εμπεριείχε και το επώνυμό μου. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς έγραφε. Θυμάμαι όμως πως ακριβώς το έγραφε: “ΡΙΤΙΝΙΩΤΗΣ“… Αλλά δεν θα το κάνω, γιατί μπορεί να κλονιστεί η σχέση μου.

Πέρα από τη σχέση μου, προβλήματα αντιμετωπίζω και στη δουλειά μου. Δεν θα αναφερθώ σε κάτι τιποτένια ανθρωπάκια-συναδέλφους που θεωρούν σωστό να ρίχνουν κάθε λίγο και λιγάκι νερό στο μύλο της επιθετοκοροϊδίας μου με ποσταρίσματά τους στο Facebook…

Με αυτούς θα ασχοληθεί ο καλός ο θεούλης (βασικά, με τον συγκεκριμένο έχει ήδη αρχίσει να ασχολείται και να τον τιμωρεί για την αμετροέπειά του. 25 χρονών και να έχεις καράφλα, μόνο σε θεϊκή τιμωρία μπορεί να οφείλεται).

Μπορώ, όμως, να αναφερθώ στις εργασιακές μου επαφές, όπου ΚΑΙ ΕΚΕΙ το θέμα έχει αρχίσει να γίνεται κουραστικό…

Περιττό να αναφέρω τι γίνεται όταν υπάρχει παραπομπή στο επίθετό μου με αφορμή κάποιο άρθρο μου…

Νταξ, μην τα πολυλογώ, η κατάσταση είναι απλά σιχαμένη…

Το μόνο παρήγορο είναι ότι υπάρχουν κι ορισμένα πραγματικά αδέρφια στο Provocateur. Αδέρφια που μου συμπαραστέκονται στο δράμα που περνάω με τον δικό τους βέβαια, τρόπο…

(ΠΡΟΣΟΧΗ! ΠΡΟΣΟΧΗ! Ακολουθεί κρεσέντο ειρωνείας και δημιουργικότητας από τους κυρίους Ντόκο, Μπόβολο και Ράπτη -ναι, τους στοχοποιώ-, οι οποίοι ένα βράδυ γύρω στις 2 δεν είχαν τι να κάνουν και ξεκίνησαν να φτιάχνουν memes που τρολάρουν το επώνυμό μου.)

Με αυτά τα… διαμάντια πορεύομαι καθημερινά, με αυτά τα φυντάνια δίπλα μου προσπαθώ να κερδίσω το μεροκάματό μου. Τι τα θες;

Λίγο πριν κλείσω, θα ήθελα να σας αναφέρω ότι το προηγούμενο σαββατοκύριακο εγώ κι ο αδερφός μου ήμαστε καλεσμένοι σε έναν γάμο. Απίστευτα ήταν!

(Η παρένθεσή μου αυτή, μπορεί να μην κολλάει με το θέμα, αλλά ήθελα με αυτόν τον τρόπο να ευχηθώ στη φίλη μου την Πόπη “Βίο Ανθόσπαρτο!”, μόνο και μόνο επειδή είχε την ευγένεια να μας καλέσει στη χαρά της).

Συμπέρασμα; Ζω ένα δράμα κι απελπίζομαι όσο δεν πάει. Αλλά υπάρχουν και κάποιες στιγμές που βλέπω τα πράγματα πιο ξεκάθαρα, αναλογιζόμενος πως αυτό είναι το επώνυμό μου και δεν μπορώ να το αλλάξω.

Καλό, λοιπόν, είναι να μάθω να ζω μαζί του.

Κι όταν μια μέρα φύγω…