Νομίζω ότι 24 ώρες ήταν αρκετές. Ό,τι ήταν να ειπωθεί για τον Ντιέγκο Μαραντόνα, που πέθανε χθες από ανακοπή καρδιάς, ειπώθηκε. Χρειάστηκαν λιγότερες από 24ώρες ώστε ο πληθωρισμός των λέξεων, εύστοχος ή όχι, συναισθηματικός ή όχι, αναμενόμενος ή όχι, να πιάσει ταβάνι. Ας σωπάσουμε οι ρήτορες. Γιατί πώς να μιλήσεις για τις σκηνές που παρακολουθούμε σε live stream έξω από το Προεδρικό Μέγαρο στην Αργεντινή, εκεί που εκτίθεται για λαϊκό προσκύνημα η σορός του Ντιέγκο.

Πώς να μιλήσεις για τα δάκρυα, τις κραυγές θρήνου , τα συνθήματα μπροστά από το φέρετρο, την εικόνα αυτού του πατέρα που σκύβει για να χωρέσει στην αγκαλιά του γιο του.

Το from father to son, με όλα τα κλισέ, αλλά και την ειλικρινή αγάπη που το συνοδεύει, δεν είναι μόνο η μετάδοση τους πάθους και των γνώσεων για το ποδόσφαιρο. Είναι κυρίως μια σχέση που βιώνεται, που επιτελείται δημόσια. Ο περίπατος με το κασκόλ μέχρι το γήπεδο, το σύνθημα που θα βγει ταυτόχρονα από το στόμα, το κοπάνημα του ποδιού στη χαμένη ευκαιρία.

Το from father to son είναι διαδικασία αλλαγής ταυτοτήτων, ποιος θα είναι ο Μαραντόνα, ποιος θα είναι ο Μέσι, είναι ένα παράθυρο προς τη φαντασία κάθε φορά που πατέρας και γιος στήνουν ένα φανταστικό τέρμα στο δωμάτιο και βρίσκονται και οι δύο πρωταγωνιστές στη φανταστική τελευταία φάση ενός φανταστικού τελικού προσπαθώντας να πετύχουν ή να αποσοβήσουν το νικητήριο γκολ.

Αν στο βλέμμα ενός πιτσιρικά ο μπαμπάς είναι ένας ήρωας, τότε δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να γνωρίζεις τον ήρωά σου μαθαίνοντας για τους δικούς του παιδικούς ήρωες

To from father to son είναι φυσικά και οι αφηγήσεις: όλες αυτές οι ιστορίες για τους παίκτες που ένας πιτσιρικάς δεν πρόλαβε, οι σαφείς απαντήσεις που ζητούνται σε απορίες που κάπως πρέπει να λυθούν: «Ποιος ήταν ο καλύτερος;», «Μας αδίκησαν τότε;».

Το from father to son είναι το καταφύγιο ώστε πολλοί μπαμπάδες, οι οποίοι προσπαθούν να χωρέσουν την καθημερινή παρουσία τους όχι μονό στο ρόλο του σιωπηρού δευτεραγωνιστή, αλλά σε και έναν ρόλο που δημιουργεί κάπως πιο ιδιαίτερους δεσμούς, σε ένα πεδίο συγκρότησης σχέσεων στο οποίο έχουν μια αποκλειστικότητα.

Αν στο βλέμμα ενός πιτσιρικά ο μπαμπάς είναι ένας ήρωας, τότε δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να γνωρίζεις τον ήρωά σου μαθαίνοντας για τους δικούς του παιδικούς ήρωες, μαθαίνοντας για τις δικές του Κυριακές, για τα δικά του φανταστικά παιχνίδια στα οποία θα ήθελε να είναι ο Μαραντόνα.

Ο πατέρας που χάνεται στην αγκαλιά του γιου του κλαίγοντας γοερά για τον Μαραντόνα είναι αντιστροφή της εικόνας του γιού ο οποίος κλαίει στον ώμο του πατέρα του για μια ήττα που ήρθε στο 90′

Ο Μαραντόνα θα ζει πάντα μέσα από τα βίντεο, τις φωτογραφίες και τα ντοκιμαντέρ. Οι περισσότεροι που τον λάτρεψαν το έκαναν μέσα από τις οθόνες κάθε μεγέθους και τα εξώφυλλα. Αν όμως ο θρύλος του ζει και στις γενιές που δεν τον έζησαν, αυτό δεν οφείλεται μόνο στις γρήγορο ιντερνετ και στην google. Οφείλεται σε αυτό που κάθε γενιά, παρελθούσα ή μελλοντική, θα χαίρεται και θα απολαμβάνει, στις αφηγήσεις. Είτε κάποιος βρισκόταν στην κερκίδα του Αζτεκα το ’86, όταν ο Ντιέγκο περνούσε την μισή Αγγλία, είτε στη βεράντα του σπιτιού του μπροστά από μια τεράστια οθόνη, ο Μαραντόνα θα αποκτά υπόσταση μέσα από αυτές τις αναμνήσεις.

Κανένας θάνατος δεν πιο σημαντικός από κάποιον άλλο. Δεν αφήνουν όμως όλοι το ίδιο αποτύπωμα. Ο πατέρας που χάνεται στην αγκαλιά του γιου του κλαίγοντας γοερά για τον Μαραντόνα είναι αντιστροφή της εικόνας του γιού ο οποίος κλαίει στον ώμο του πατέρα του για μια ήττα που ήρθε στο 90′. Όταν ο ήρωας σου χάνει τον δικό του ήρωα γίνεται λιγότερο άτρωτος. Μαζί του γίνεσαι και εσύ.