Η ζωή δεν είναι μια ευθεία, έχει πολλά συναισθηματικά ζιγκ ζαγκ. Καθημερινά, ερχόμαστε σε επαφή με άλλους ανθρώπους και γινόμαστε μάρτυρες των βιωμάτων τους (και των δικών μας) που μετουσιώνονται σε επιλογές, συμπεριφορές και τρόπο σκέψης.
Η ψυχοθεραπεία ήρθε στη ζωή μου μια περίοδο, που ο τρόπος σκέψης μου κάθε άλλο παρά με ωφελούσε. Είχα υποχρεώσει τον εαυτό μου σε εξαντλητικά ωράρια εργασίας, ο μεταβολισμός μου που είχε πεισμώσει από το στρες με εκδικούνταν και η “χαρά” την είχε “κάνει” με ελαφρά πηδηματάκια από όλα εκείνα τα “στέκια” που ήξερα ως τότε ότι θα τη συναντούσα καθημερινά.
Ήταν εμφανές: εγώ και ο τρόπος σκέψης μου περνούσαμε κρίση. Η σχέση μας είχε φθαρεί αλλά δυσκολευόμουν να τον εγκαταλείψω, είχαμε περάσει 30 χρόνια μαζί. Όλα όσα ήμουν τα χρωστούσα σε εκείνο το τρόπο σκέψης άλλωστε. Μπορεί να ήταν τοξικός κάποιες φορές αλλά τί θα γινόμουν χωρίς τον τρόπο σκέψης μου;
Από τη στιγμή που γνώρισα τη θεραπευτρια μου ήταν σαν είχα απέναντί μου ένα σκονισμένο καθρέφτη που κάθε φορά ξεσκονιζα και ένα μικρό κομμάτι του για να με δω λίγο καλύτερα, μέχρι να φτάσω να δω καθαρά όλη την εικόνα. Έπειτα από 3 χρόνια ψυχοθεραπείας συνειδητοποίησα δέκα πολύ σημαντικά πράγματα:
Μέχρι να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία είσαι το δημιούργημα των φόβων, των βιωμάτων και των επιθυμιών του γενεαλογικού σου δέντρου.
Τρομακτικό αλλά είναι αλήθεια. Μια άλυτη τραυματική εμπειρία ανθρώπων που δεν τους έχεις γνωρίσει καν, μπορεί να έχει καθορίσει τις πεποιθήσεις σου για τον κόσμο και τον εαυτό σου, μέσα από πρότυπα διαπαιδαγώγησης που περνούν από γενιά σε γενιά στην οικογένειά σου. Κάθε προηγούμενη γενιά είναι εκ των πραγμάτων αναχρονιστική. Έτσι, τρόποι σκέψης που ήταν ωφέλιμοι μια χρονική στιγμή στο παρελθόν, επιβιώνουν με δυσλειτουργικό τρόπο μέσα από κάθε γενιά και πραγματώνονται μέσα από τις επιλογές και τις σκέψεις σου χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι.
Διάβασε τη συνέχεια στο The Notebook.
