Κάπως έχουμε εξοικειωθεί με το αίσθημα αμηχανίας. Πάντα ήταν εκεί, αλλά ξυπνούσε και ένα δεύτερο επίπεδο: νιώθαμε αμηχανία για την αμηχανία μας. Τώρα κάπως έχουμε βγει από τη ντουλάπα και αναγνωρίζουμε πως κάποια πράγματα είναι άβολα. Και θα συνεχίσουμε να τα βρίσκουμε άβολα όσες φορές και να τα κάνουμε.
Ακόμα και τα παρακάτω, που έχουν μπει για τα καλά στις ζωές μας, τα βιώνουμε κάθε μέρα, αλλά συνεχίζουν να μας προκαλούν την ίδια αμηχανία. Το παλεύουμε όμως.
Small Talk
Αρχικά, παρακαλούμε, ένα δυνατό χειροκρότημα για όσους έχουν κατακτήσει την τέχνη του small talk. Σε όσους ξέρουν πώς να διαχειριστούν τα «τι κάνεις;», «τι λέει η οικογένεια», τα «έχει κουφόβραση σήμερα ε;». Θα έλεγε κανείς πως πρόκειται για απλές ερωτήσεις που ζητούν απλές απαντήσεις, αλλά για κάποιο λόγο, μερικές φορές το «φοβάσαι τον θάνατο;» ή το «πιστεύεις πως υπάρχουν εξωγήινοι» μας φαίνεται πιο εύκολο να απαντηθεί από το απλούστατο αλλά τελικά όχι και τόσο «τι νέα;».
Στο ασανσέρ
Ξέρουμε πως όταν μπαίνεις στο ασανσέρ πατάς γρήγορα το κουμπί για να μην προλάβει να μπει κανένας άλλος και πως όταν αυτό γίνεται αναίμακτα χαμογελάς μόνος σου από ευγνωμοσύνη αποφεύγοντας να κοιτάξεις την εντελώς παράξενη μούρη σου στον καθρέφτη. Επίσης, ξέρουμε πως όταν δεν τα καταφέρνεις, και αλλάζεις τον ένα όροφο μετά τον άλλο με «άγνωστη παρέα» χαμογελάς αμήχανα και μετράς αντίστροφα μέχρι να βγεις κρατώντας την ανάσα σου. Πότε γίναμε τόσο weirdos ρε φίλε;
Ηχητικά Μηνύματα
Αν μάς ρωτάς, τα ηχητικά μηνύματα έχουν ήδη αντικατασταθεί από βίντεο-μηνύματα. Δεν έχουμε ακόμα αποφασίσει τι είναι πιο αμήχανο από τα δυο. Ειδικά αν σκεφτείς πως ακόμα δεν έχουμε μεταβολίσει τα ηχητικά σαν concept. Γράψτε, άνθρωποι. Αν θέλαμε να ακούμε τη φωνή σας για ένα ολόκληρο λεπτό, θα σας είχαμε πάρει τηλέφωνο.
Zoom meetings
Λες και δεν έφτανε η «αβολίλα» της οne on one βίντεο-συνάντησης, μπήκαν στη ζωή μας τα Zoom meetings. Και ξαφνικά άφθονα άγνωστα πρόσωπα, εξίσου αμήχανα και απρόθυμα, καλούμαστε να παριστάνουμε τους επικοινωνιακούς επαγγελματίες, σε συναντήσεις που θα μπορούσαν να είναι απλώς ένα mail. Τι υπέροχο cringe festival.
“Μεθυσμένοι Εαυτοί” την επόμενη ημέρα
Παιδιά, ειλικρινά. Αν ξέραμε ότι την επόμενη μέρα θα μας περιγράφετε όλα τα καραγκιοζηλίκια που κάναμε μεθυσμένοι, δεν θα πίναμε εξαρχής. ΟΚ, μπορεί να γελάμε, αλλά στην πραγματικότητα έχουμε δεχτεί ότι θα πρέπει σε αυτή τη ζωή να παριστάνουμε πως τα χάλια μας δεν μας προκαλούν αμηχανία την άλλη μέρα και βαθιά ντροπή. Βέβαια είναι περιττό. Το ξέρετε έτσι;
