Και τι είναι η αξιοπρεπής αυτοεικόνα, στο τέλος της μέρας; Μια λεπτή γραμμή που σε χωρίζει τη μακαριότητα από την υστερία. Τη σιωπηλή υστερία. Αυτή κατά τη διάρκεια της οποίας νιώθεις πως ο δρόμος από το δοκιμαστήριο του καταστήματος ρούχων μέχρι το ταμείο είναι διάδρομος αχρείαστων σχολίων προς των εαυτών σου και βεβιασμένων αποφάσεων που μετανιώνεις στον άλλο δρόμο. Από το ταμείο ως το αυτοκίνητο. Εκεί που μετανιώνεις, κάποιες φορές, για όλα τα χρήματα που ξόδεψες.
- Δεν μου πάει τίποτα.
- Χρειάζομαι δίαιτα;
- Πού την κρύβω τόση κυτταρίτιδα;
- Σοβαρά τώρα, ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΕΤΣΙ;
- Είχα πάντα τόσους πόρους;
- Τι την πληρώνω την ενυδατική;
Δεν έχει περάσει καιρός από μια στιγμή ευχάριστης συνειδητοποίησης. Ανέβασα φερμουάρ στενού παντελονιού χωρίς ιδιαίτερο κόπο και ρουφήγματα, αλλά κυρίως χωρίς να ξέρω πως το παντελόνι είναι ακόμα τόσο στενό πάνω μου που πιθανότατα θα σκιστεί μόλις καθίσω και βολευτώ στο σκαμπό ενός μπαρ. Να το γιορτάσουμε, κυρ Στέφανε. Να πάμε να αγοράσουμε ένα παρόμοιο παντελόνι, από γνωστό κατάστημα fast fashion (τα λεφτά μας πια τα δίνουμε στο ρεύμα και στα πρατήρια καυσίμων). Να εντοπίσουμε το παρόμοιο παντελόνι, σε ίδιο νούμερο, να μπούμε στο δοκιμαστήριο, να γδυθούμε, να μείνουμε μόνο με τα εσώρουχα και να αρχίσει σιγά σιγά η κατρακύλα.
Στον καθρέφτη αρχίζεις να ανακαλύπτεις έναν νέο εαυτό, όχι με την καλύτερη έννοια. Η εικόνα που παρατηρείς απέναντί σου σε κάνει να νιώθεις πως ακόμα και το εσώρουχό σου σού είναι μικρό. Κάθε ατέλεια, που ο δικός σου καθρέφτης κρατάει μακριά από την αντίληψή σου, έρχεται αυτός εδώ και σου την τρίβει στη μούρη. Παιδιά, σοβαρά; Να αγοράσω τα ρούχα σας θέλετε ή να πάω σπίτι μου και να κλαίω σε εμβρυακή στάση κάτω από το ντους; Δεν πρόκειται για ανάγκη για ταχύρρυθμα μαθήματα body positivity. Φτάσαμε πια σε ένα σημείο που αναγνωρίζουμε τις ατέλειές μας σαν γοητεία, με αποδοχή και κοίτα να δεις, τις βρίσκουμε και σέξι. Το πρόβλημα με το δοκιμαστήριο είναι ότι μας φέρνει αντιμέτωπες με ατέλειες που δεν έχουμε ξαναδεί. Δηλαδή, συγννώμη, εσείς βλέπετε τους πόρους σας τόσο καθαρά στον ολόσωμο καθρέφτη του σπιτιού;
Η στιγμή που κοιτάζεσαι στον καθρέφτη του δοκιμαστηρίου είναι από τις πιο αποπροσανατολιστικές της καθημερινότητας (ας παραδεχτούμε πως μετά από το πρώτο eye contact με τον εαυτό μας έχουμε σχεδόν ξεχάσει το ίδιο το ρούχο), δεν έχεις ούτε τον χρόνο, ούτε την ψυχραιμία να αντιληφθείς ούτε το γεγονός ότι φαίνεσαι παραμορφωμένη, ούτε τους λόγους. Η απάντηση σε όλο αυτό το δράμα είναι ο φωτισμός. Πρακτικά, τα δοκιμαστήρια είναι υπερφωτισμένα. Ποτέ και σε καμία άλλη συνθήκη, πέραν της παραλίας στη μέση του μεσημεριού, δεν πρόκειται να δεις τον εαυτό σου κάτω από τόσο φως. Τόσο παραβιαστικό, αν με ρωτάς, φως.
Στην πραγματικότητα, δεν είσαι έτσι. Όχι δεν είναι μικρό το εσώρουχό σου. Όχι το σουτιέν σου δεν πιέζει τόσο πολύ την πλάτη σου. Αν ήταν έτσι, θα ήσουν μια από τις περιπτώσεις λάθος νούμερου σουτιέν. Και αυτό θα το καταλάβαινες πριν έρθει έτσι παραβιαστικά το δοκιμαστήριο της fast fashion βιομηχανίας να σε κάνει μετανιώσεις την ώρα και τη στιγμή. Τα δοκιμαστήρια είναι η απόδειξη του καπιταλισμού πως θα κάνεις το δικό του ούτως ή άλλως. Θα αγοράσεις και ας σου έχει χαρίσει το χειρότερο πρίσμα της υλικής πλευράς της ύπαρξής σου.
Χρειάζεται καιρός μέχρι να βρεις τις λύσεις σου, απέναντι σε αυτή την κόλαση. Χρειάζεται ψυχραιμία για να αντιληφθείς πως το φως φταίει για όλα. Πως ο χώρος είναι τόσο μικρός που κυριολεκτικά κολλάς πάνω στον καθρέφτη. Πως εκείνη η καλή φίλη, που έχει μετατρέψει σε τέχνη το taugh love γίνεται ακόμα πιο πολύτιμη όταν πηγαίνετε μαζί για ψώνια και την αναγκάζεις να στέκεται σαν φρουρός έξω από το δοκιμαστήριο, ίσα για να έχεις μια άμεση απάντηση στο φρικαρισμένο «έτσι είμαι;». Ακόμα και τότε η απάντηση είναι όχι. Την κερνάς ένα μοχιτάκι μετά. Τις μέρες που η φίλη είναι απασχολημένη, μπορείς να της στείλεις μια φωτογραφία (mirror selfie) μέσα από το δοκιμαστήριο να σου πει μια cyber γνώμη. Δεν χάθηκε ο κόσμος. Απλώς μην κοιτάς μπροστά.
Και να θυμάσαι. Υπάρχει κάτι χειρότερο από τον καθρέφτη στο δοκιμαστήριο: ΤΑ ΜΙΚΡΟΒΙΑ.
