Υπάρχουν στιγμές μέσα στη μέρα, που προσπαθώντας να συγκροτήσουμε το μυαλό μας, αναρωτιόμαστε αν η βαρβαρότητα έγινε όντως πραγματικότητα, αν όλο αυτό που ζούμε δεν είναι τίποτα άλλο από ένας εφιάλτης μέσα σε όνειρο, που δεν μπορούμε να ξυπνήσουμε.
Βρισκόμαστε μπροστά από μια ναρκοθετημένη εποχή, που κάθε μας βήμα μοιάζει μετέωρο, κάθε μας σκέψη παλεύει να κρεμαστεί στο “κουράγιο” και στην “υπομονή”. Όταν τα καταφέρνουμε και τελικά νικάμε τον μικρόκοσμο μας, κοιτάμε γύρω μας, προσπαθώντας να αναγνωρίσουμε τους ανθρώπους μας πίσω από μάσκες, έχοντας ξεχάσει πια τη μυρωδιά τους. Οι άνθρωποι μας, αυτοί που γνωρίσαμε και αυτοί που δεν θα μάθουμε ποτέ, η μάνα μας και ο κύριος στο ταμείο του super market, το αγόρι μας και η νοσηλεύτρια με τα σημάδια από τη μάσκα, στο πρόσωπο. Οι άνθρωποι που δεν μπορούμε να αγκαλιάσουμε και τους γράφουμε συνθήματα, τους φωνάζουμε από μακριά ότι είμαστε εδώ, είμαστε μαζί, ότι κανείς δεν θα ξεχάσει ποιοι έδωσαν αυτήν τη μάχη, που θα κερδίσει τον πόλεμο.
Γι’ αυτούς τους ανθρώπους τα social media γέμισαν χαρτόνια γεμάτα λέξεις που μεγαλώνουν τα χαμόγελα μας, υψώνουν περισσότερο τις γροθιές μας. Οι συντάκτες του Provocateur έγραψαν τις δικές τους σκέψεις και εύχονται καλή αντάμωση σε όλους!
Η αλληλεγγύη, είναι μεταδοτική!
