Σήμερα που είναι η Ημέρα Σκύλων #NationalDogDay θα σας πω μια ιστορία για μένα και το σκυλί μου και ευελπιστώ να γίνει η αφορμή για να φανταστείτε πως θα ήταν η ζωή σας παρέα με ένα αξιολάτρευτο πλάσμα που το μόνο που ζητάει είναι λίγη αγάπη. Εντάξει, θέλει και λίγο νερό, λίγη φροντίδα και λίγο φαγητό. Για το τελευταίο έχουμε βρει τη λύση, τα υπόλοιπα δεν θα το σκεφτείς για να τα προσφέρεις.
Την Ξάπλα την γνώρισα πρίν δυόμιση χρόνια περίπου, τότε δεν την λέγανε Ξάπλα, ήταν ακόμα ένα σκυλάκι που τριγυρνούσε μόνο του στους δρόμους και το κρατούσε αληθινό στα στενά.
Θυμάμαι σαν χθες, το πόσο φοβισμένη ήταν κι αν οι πληγές του κορμιού της κλείσανε σχετικά γρήγορα, δεν έγινε το ίδιο με τα ψυχολογικά τραύματα που είχε αποκομίσει από τους καλούς ανθρώπους.
Τώρα, δυόμιση χρόνια μετά είναι ένα χαρούμενο σκυλάκι κι εγώ -θέλω να πιστεύω- ένας καλύτερος άνθρωπος. Ξάπλα λοιπόν γιατί στην αρχή ήταν τόσο φοβισμένη που δεν κουνιόταν απ’ το κρεβατάκι της και απλά ξάπλωνε όλη τη μέρα.
Πριν λίγες μέρες γυρίσαμε απ’ τις πρώτες μας διακοπές μαζί και συγγνώμη αν σας πονάει περασμένες μου αγάπες του καιρού χαλάσματα αλλά ήταν οι καλύτερες διακοπές από τότε που ο άνθρωπος ανακάλυψε τις διακοπές.
Όταν με είδαν να σκάω στο λιμάνι με δυο βαλίτσες, οι φίλοι μου πίστεψαν ότι είχα πάθει Αλίκη Βουγιουκλάκη που έπαιρνε τρείς, όταν πήγαινε για σαββατοκύριακο στον Θεολόγο με τον Βλάσση.
Τους εξήγησα ότι είχα πάρει τα απολύτως απαραίτητα και πως η δεύτερη βαλίτσα ήταν της Ξάπλας (απλά δεν είχα βρει τρόπο να την βάλω να την κουβαλήσει). “Και τι πήρες για την Ξάπλα ρε τρελέ; Μαγιό και πετσέτα; Της πήρες και βατραχοπέδιλα;”
Στο μεταξύ η Ξάπλα κουνούσε την ουρά της με χαρά γιατί ήξερε ότι η βαλίτσα ήταν γεμάτη τροφές Purina.
Φτάσαμε στο αγαπημένο μου νησί, τον Αϊ Στράτη, και η αλήθεια ήταν πως ήταν λίγο έξω απ’ τα νερά της και κάπως ταλαιπωρημένη από το ταξίδι με το υπερσύγχρονο πλοίο της άγονης γραμμής. Δεν της πήρε πολύ όμως για να βρει τα πατήματα της και να απολαύσει ήλιο (σκιά δηλαδή) και θάλασσα (έβγαινε ως άλλος Φέλπς κάθε φορά που την έβαζα στο νερό).
Φαντάσου φίλε να αράζεις κάτω από δέντρα με παχιά σκιά, η θάλασσα να είναι στα δέκα βήματα κι εσύ να είσαι με το σκυλάκι σου, ίσως να διαβάζεις κάποιο βιβλίο στην παραλία κι εκείνο να σε κοιτάζει μέσα στα μάτια σαν να σου λέει “μην κουράζεις τα μάτια σου με τα παλιοβιβλία, ρίξε έναν υπνάκο” λίγο πρίν αρχίσει να ροχαλίζει καλύπτοντας τον ήχο των τζιτζικιών. Μπορεί να χαλαρώσεις τόσο που θα σε πάρει κι εσένα ο ύπνος στην παραλία, παρέα με τον καλύτερο σου φίλο. Μαγεία.
Το βράδυ θα κάνεις βόλτες, θα ακολουθείς δηλαδή μια ουρά που κουνιέται δεξιά αριστερά από χαρά και κάθε λίγο περαστικοί θα σταματάνε να το χαϊδέψουν και θα σου λένε “αγοράκι είναι ή κοριτσάκι;” ή “δες πως γυαλίζει το τρίχωμα του” κι εσύ θα φουσκώνεις από περηφάνια λες κι έχει περάσει το παιδί σου πρώτο στα ΤΕΙ Ιχθυοκαλλιέργειας στο Μεσολόγγι. Τόσο πολύ. Τρώει τα καλύτερα θα λες και θα φεύγεις χαμογελαστός.
Αργότερα στο γραφικό ταβερνάκι, όλα τα νησιά έχουν γραφικά ταβερνάκια, θα τρως ψαράκια, καλαμαράκια, μπιφτέκια το ‘να τ’ άλλο ξερωγώ και το σκυλάκι σου ξαπλωμένο δίπλα στα πόδια σου θα περιμένει να του δώσεις ένα μεζεδάκι και πίστεψε με, κάθε φορά που θα τρως κάτι καλό θα θέλεις να του δώσεις για να μοιραστείς την απόλαυση.
Θα έχεις βέβαια μαζί σου από εκείνα τα σούπερ μπισκοτάκια της Purina που κρατάνε τα δόντια του καθαρά και υγιή και θα το επιβραβεύεις κάθε φορά που σε κάνει να χαμογελάς. Και θα γελάει κι εκείνο και θα σε αγαπάει λίγο παραπάνω πάνω που νόμιζες ότι αυτό δεν γίνεται.
Και στα μπαράκια μαζί θα πηγαίνετε και τότε θα δεις πόσο μετράει το σκυλί σου σαν wingman και πίστεψε με, δεν υπάρχει καλύτερος wingman. Θα σου φέρει κόσμο για να γνωρίσεις, να είσαι έτοιμος. Δεν το περίμενες ότι θα έπινες ένα ποτό με το σκυλί σου και θα ήταν το καλύτερο ποτό που έχεις πιεί. Θα τoυ τα έλεγες όλα χωρίς να πεις ούτε μια λέξη κι εκείνo θα τα καταλάβαινε όλα και θα κουνούσε την ουρά τoυ.
Κι αν κάποια κοπέλα θελήσει να σου δώσει το τηλέφωνο πες ναι, μην την πατήσεις σαν εμένα που σκέφτηκα “τι να το κάνω; Έχω τηλέφωνο”.
Τώρα που γυρίσαμε πια σκέφτομαι –εκτός από το πότε θα ξαναφύγουμε- ότι κακώς ανησυχούσα για το αν θα της αρέσει κι αν θα προσαρμοστεί σε συνθήκες νησιού και διακοπών.
Ήδη μέσα στο μυαλό μου έχω προγραμματίσει τις επόμενες διακοπές μου με την Ξάπλα που επιβεβαίωσε και επιβεβαιώνει τον αστικό μύθο που θέλει τα αδέσποτα σκυλιά να εκτιμούν περισσότερο τα όσα τους δίνεις, λίγα ή πολλά δεν έχει σημασία.
Φτάνει η αγάπη που ξεχειλίζει απ’ τα μάτια της κάθε φορά που με κοιτάζει για να πω ότι ναι, η υιοθεσία της Ξάπλας, ενός αδέσποτου σκυλιού, είναι η καλύτερη απόφαση που πήρα τα τελευταία χρόνια.
Τόλμησε να δώσεις λίγη απ’ την αγάπη που μπορεί κι εσύ να μην ξέρεις πως κρύβεται κάπου μέσα σου κι ετοιμάσου να νιώσεις πράγματα που ούτε τα είχες φανταστεί.
Ένα αδέσποτο περιμένει να σε αγαπήσει κάπου εκεί έξω.
