Δεν θέλει και πολύ σκέψη. Όταν μιλάμε για mainstream comic, στην Αμερική εννοούμε Ντίσνεϋ και στην Ευρώπη Γαλλία. Μπορεί να φταίει η, έτσι κι αλλιώς, σουρεάλ φάση που ζούνε μόνιμα οι Γάλλοι. Ή ίσως η ικανότητά τους να αναδεικνύουν μορφάρες όπως ο Γκοσινί, ο Ουντερζό, ο Σαμπέ κι ο Ρενέ Πετιγιόν. Όπως και να ‘χει, ο θρόνος είναι δικός τους, ο Αστερίξ είναι δικός τους, ο μικρός Νικόλας είναι δικός τους και γενικότερα ο,τι έχει χρώμα, σχέδιο και ταλέντο τους ανήκει σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Αυτό βέβαια δεν εξασφάλιζε πως θα τα κατάφερναν εξίσου καλά να μεταφέρουν τα σκίτσα τους στη ζωή του κινηματογράφου. Όμως ο κινηματογράφος είναι κτήμα της Γαλλίας απ’ τη γέννησή του. Κι επειδή όπως είπαμε και πιο πάνω οι τύποι ζούνε σε μόνιμο σουρεαλισμό, όχι μόνο κατάφεραν να βγάλουν ταινιάρες (από καλτ μέχρι πεντάστερες!) απ’ τα κόμικ τους, αλλά και ζωντάνεψαν τους χάρτινους ήρωές, χωρίς καθόλου να πληγώσουν την αθωότητα του χρώματος και της μελάνης. Ο Κριστιάν Κλαβιέ – Αστερίξ, σχεδόν τίποτα δεν έχει να ζηλέψει απ’ τον χάρτινο εαυτό του. Ούτε κι η (ναι ρε φίλε!) Μπαρμπαρέλα. Και για του λόγου το αληθές, ορίστε μια σύντομη αναδρομή στα κόμικ της Γαλλίας που έγιναν ταινίες. Επικές ταινίες. Voila!
