Λίγα δευτερόλεπτα πριν από την απευθείας σύνδεση με τον Λευκό Οίκο, εκεί όπου ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, θα συναντούσε τον διάδοχό του, Ντόναλντ Τραμπ, όλοι περίμεναν να παρακολουθήσουν τον δεύτερο να «κυριαρχεί στον χώρο». Επέστρεφε, άλλωστε, στον «τόπο του εγκλήματος», θριαμβευτής. Κι όμως, αυτό που είδαμε από τον Τραμπ έμοιαζε με ένα γατάκι μαζεμένο στη γωνία του, με τον Μπάιντεν, αυτό που λέμε προεδρικό να δίνει τον τόνο και το πνεύμα μιας ομαλής διαδοχής, σαν να πρόκειται για business as usual.
Σαν να μην διεκήρυττε ο Τραμπ σε όλους τους τόνους επί χρόνια πως μάχεται εναντίον των «βρώμικων θεσμών» και τώρα, που συναντά τον κορυφαίο εκπρόσωπό τους, εμφανίζεται νευρικός, αφήνοντας έξω από το δωμάτιο την προκλητική του φύση.
Τραμπ γουίλ φιξ ιτ
Προφανώς και ο Τραμπ κατάλαβε γρήγορα την αμηχανία που εξέπεμπε η εικόνα του, την ανακολουθία ανάμεσα στις εξαγγελίες του και τον τρόπο που διαχειρίστηκε αυτήν την συνάντηση. Κι έσπευσε αμέσως να το διορθώσει. «Trump will fix it», που έλεγε και το προεκλογικό του μότο.
Βάλθηκε λοιπόν να φτιάξει ένα πρώτο υπουργικό συμβούλιο με πρόσωπα που θα προκαλέσουν το κοινό αίσθημα. «Ένας αντιεμβολιαστής, ένας ο οποίος ερευνάται για χρήση ναρκωτικών και σεξουαλική παρενόχληση ανηλίκου, ένας παρουσιαστής του Fox και υπερασπιστής εγκληματιών πολέμου, μια που πυροβόλησε και σκότωσε το κουτάβι της οικογένειας της, ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου μπαίνουν σε ένα μπαρ».
Θα ήταν η αρχή ενός πολλά υποσχόμενου ανέκδοτου. Θα ήταν το τέλειο casting για τους λάτρεις ενός ριάλιτι. Θα ήταν καταστροφικό για τους πολίτες μιας χώρας. Εκτός και αν οι ίδιοι το επιλέγουν.
Στήνοντας το Ριάλιτι
Αμέσως μετά τη συνάντησή του από τον Λευκό Οίκο, ο Τραμπ ανακοίνωσε όχι μόνο δύο από τις πιο αμφιλεγόμενες επιλογές για το υπουργικό του συμβούλιο, αλλά πιθανότατα δύο από τις πιο αμφιλεγόμενες επιλογές που έγιναν ποτέ. Στις 3:14 μ.μ. ο Τραμπ δημοσίευσε στο Truth Social ότι θα όριζε την Τούλσι Γκαμπάρντ, την πρώην βουλευτή των Δημοκρατικών από τη Χαβάη, στη θέση της διευθύντριας της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών.
Η Γκαμπάρντ, η οποία αποχώρησε από το Δημοκρατικό Κόμμα πριν από δύο χρόνια και έκανε ενεργά εκστρατεία υπέρ του Τραμπ, είναι περισσότερο γνωστή για τις δύο μυστικές επισκέψεις της στον Σύριο δικτάτορα Μπασάρ αλ Άσαντ το 2017 και για την υποστήριξη επιχειρημάτων του Κρεμλίνου, το οποίο κατηγόρησε τις Ηνωμένες Πολιτείες για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Θα ήταν αδιανόητο σε οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένης της πρώτης του Τραμπ, να της παραχωρηθεί πρόσβαση σε απόρρητες πληροφορίες. Εκείνος της δίνει πλέον τη δικαιοδοσία να επιβλέπει αυτές τις πληροφορίες.
Αυτή ήταν η αρχή. Ο Τραμπ, με την εμπειρία του σε ριάλιτι, σαν ένας ταλαντούχος παρουσιαστής του The Apprentice (Ο Υποψήφιος), ξεκίνησε να στήνει και να παρουσιάζει έναν προς έναν τους παίκτες του, επιδιώκοντας περισσότερο τρολάρισμα και προσοχή, παρά ουσία. Δεν τον νοιάζει η καταλληλότητα, αδιαφορεί για τα προσόντα… Εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι οι συγκρουσιακές προσωπικότητες και κυρίως, να είναι πιστοί στον παρουσιαστή του σόου.
Δέκα λεπτά αργότερα, ήρθε το νέο «χτύπημα». Στις 3:24 μ.μ. κατονομάζει τον Ματ Γκέιτζ, τον βουλευτή από τη Φλόριντα που βρίσκεται υπό έρευνα από τους δικούς του, τους Ρεπουμπλικάνους συναδέλφους του στη Βουλή, για φερόμενη παράνομη χρήση ναρκωτικών και σεξουαλική παρενόχληση ανηλίκου, ως τον προτεινόμενο Γενικό Εισαγγελέα του.
Χρειάστηκαν μόλις 10 λεπτά για να εξαφανιστεί η είδηση και τα πλάνα της συνάντησης του εκλεγμένου Προέδρου με τον απερχόμενο. Όλα πλέον τα media outlets παγκοσμίως ασχολούνται με τις αμφιλεγόμενες επιλογές του Τραμπ.
Δεδομένης της οργής που προέκυψε, ήταν εύκολο να ξεχαστεί πως μια μόλις ημέρα νωρίτερα, ο Τραμπ είχε ανακοινώσει ότι θα ονομάσει τον Πιτ Χέγκσεθ, παρουσιαστή του Fox News, χωρίς κυβερνητική εμπειρία πέρα από την υπηρεσία στην Εθνική Φρουρά του Στρατού, ως Υπουργό Άμυνας.
Ο Χέγκσεθ, ο οποίος διερευνά τακτικά τους «woke στρατηγούς» (αυτούς δηλαδή που τάσσονται υπέρ των προσωπικών ελευθεριών κάθε ανθρώπου) στην εκπομπή του, πίεσε δημόσια για επιείκεια προς τους εγκληματίες πολέμου στην πρώτη θητεία του Τραμπ.
Πιο πρόσφατα, έχει υποστηρίξει ότι ο Τραμπ θα πρέπει να απολύσει τον C. Q. Brown, τον επικεφαλής του Συμβουλίου των Αρχηγών του αμερικανικού στρατού, ο οποίος είναι μαύρος, προκειμένου να δείξει ότι δεν θα υποστήριζε πλέον τις προσπάθειες ποικιλομορφίας και ένταξης στον στρατό.
Σε μια τέτοια στιγμή, φαινόταν σαν απλές κουβέντες να επισημανθεί ότι η απόφαση του Τραμπ, που ανακοινώθηκε επίσης την Τρίτη, να ορίσει την Κρίστι Νόεμ ως Υπουργό Εσωτερικής Ασφάλειας, υπεύθυνη για τις αντιμαχόμενες υπηρεσίες μετανάστευσης της Αμερικής, ήρθε παρά την έλλειψη σχετικής εμπειρίας της κυβερνήτη της Νότιας Ντακότα ή της αποκάλυψης σχετικών πληροφοριών ότι είχε πυροβολήσει και σκότωσε το κουτάβι της οικογένειάς της.
Τραμπ, ο Εκπορθητής
Ίσως δεν ήταν έκπληξη το γεγονός ότι ο Τραμπ, με τις απαιτήσεις του για επιδεικτικές κινήσεις πίστης προς το πρόσωπό του και την κλίση του για εμμονική παρακολούθηση τηλεόρασης, συγκέντρωσε γρήγορα τα στοιχεία ενός υπουργικού συμβουλίου για τη δεύτερη θητεία του, που θα μπορούσε να περιγραφεί ως ένα ρεπουμπλικανικού ριάλιτι.
Τα άμεσα ερωτήματα που τέθηκαν από αυτούς τους διορισμούς ήταν πρακτικά: Θα μπορούσαν αυτοί οι ακραίοι υποψήφιοι, ακόμη και σε μια Γερουσία που ελέγχεται από τους Ρεπουμπλικάνους, να εξασφαλίσουν το χρίσμα; (Για να γίνει κανείς υπουργός της κυβέρνησης στις ΗΠΑ δεν απαιτείται μόνο να τον διορίσει ο Πρόεδρος, αλλά θα πρέπει να περάσει και από την επιτροπή της Γερουσίας) Και τι, γενικότερα, θα μας έλεγε για τις υπερβολές που θα μπορούσαμε να περιμένουμε από τη νέα κυβέρνηση Τραμπ αν γινόταν αυτό;
Οι αντιδράσεις από το Καπιτώλιο στον απόηχο των ειδήσεων Γκέιτζ προσέφεραν μια ανεκτίμητη στιγμιότυπο ενός θεσμού, για άλλη μια φορά, στο χείλος του γκρεμού. «Τρολάρισμα σε θεϊκό επίπεδο… να εξευτελίζεις τους φιλελεύθερους στο διηνεκές», είπε ο Τζον Φέτερμαν, Δημοκρατικός γερουσιαστής από την Πενσυλβάνια.
Αλλά γρήγορα έγινε φανερό ότι οι Ρεπουμπλικάνοι όσο και οι Δημοκρατικοί θα παίξουν στον ρυθμό που βαράει παλαμάκια ο Τραμπ. Με τον διορισμό του Γκέιτζ, για να μην αναφέρουμε εκείνους της Γκαμπάρντ και του Χέγκσεθ, πρακτικά σηκώνει το γάντι στο ίδιο του το κόμμα, τους Ρεπουμπλικάνους, για να τον αψηφήσει.
Έπειτα από οκτώ χρόνια παρακολούθησης των Ρεπουμπλικανών να ματαιοπονούν και τελικά να κάνουν αυτό που εκείνος θέλει, ο Τραμπ έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι θα περάσει και πάλι το δικό του. Ο Σέλντον Γουάιτχαουζ, Δημοκρατικός γερουσιαστής από το Ρόουντ Άιλαντ, μπορεί να ήταν ακόμη πιο επίκαιρος από τον Φέτερμαν όταν παρατήρησε ότι οι υποψηφιότητες του Γκέιτζ και της Γκαμπάρντ ήταν σαν το «τεστ για να γονατίσουν» ενός αυταρχικού ηγέτη – σαν να πρόκειται για μια δημόσια δίκη για να προσδιοριστούν οι «Ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές» που είναι «πρόθυμοι να γονατίσουν στον Τραμπ».
Αυτή είναι μια γνωστή κίνηση βγαλμένη από το manual του Τραμπ, αν και ήταν εντυπωσιακό ότι ενεργούσε με τέτοια ταχύτητα για να την υπενθυμίσει. Στην πρώτη του θητεία, τού άρεσε να αναδεικνύει τις κούφιες δικαιολογίες τις οποίες χρησιμοποιούσαν οι Ρεπουμπλικάνοι σύμμαχοί του για να υπερασπιστούν τις επιλογές του. Επανειλημμένα τους εξέθετε ως υποκριτές, πιο αποτελεσματικά ακόμη και τους κομματικούς αντιπάλους τους.
Ο Λίντσεϊ Γκρέιαμ, ο οποίος πρόκειται να είναι ο πρόεδρος της Επιτροπής Δικαιοσύνης στη νέα Γερουσία, και ο οποίος αποτελεί πάντοτε ένα καλό βαρόμετρο για το πόσο μακριά είναι πρόθυμοι να να φτάσουν οι Ρεπουμπλικανοί αξιωματούχοι για να κατευνάσουν τον Τραμπ, αρχικά ακουγόταν αμφίβολος. Μέχρι το απόγευμα της Τετάρτης, ωστόσο, εμφανίστηκε στο Fox, λέγοντας στον Σον Χάνιτι ότι ο Τραμπ «κέρδισε τις εκλογές. Του αξίζει μια ευκαιρία να επιλέξει το υπουργικό συμβούλιο του», επαινώντας ταυτόχρονα τον Γκέιτζ ως «λαμπερό» και «κατάλληλο».
Η αποκάλυψη του υπουργικού συμβουλίου του Τραμπ δείχνει σαφώς το σχέδιό του για τη νέα κυβέρνηση: Δεν θέλει απλώς να καταστρέψει τις νόρμες της πρωτεύουσας όταν επιστρέψει σε αυτήν. Θέλει να τις ισοπεδώσει— και μαζί όποιον μπει στον πειρασμό να τηρήσει τους παλιούς κανόνες που ο Τραμπ λατρεύει να αψηφά.
Ο Τραμπ βλέπει την πολιτική με τηλεοπτικούς όρους. Πιο συγκεκριμένα, με όρους ριάλιτι. Εκεί όπου ο πολίτης κάθεται στον καναπέ και καταναλώνει ό, τι του σερβίρουν, ψηφίζοντας το σενάριο που θα δώσει ενδιαφέρον στη βαριεστημένη βραδιά του. Νομίζει πως είναι συμμέτοχος και η ψήφος του δεν αφορά κανέναν. Εκεί ακριβώς είναι που την πατάει. Η ψήφος του αφορά πρώτα και κύρια τον ίδιο του τον εαυτό.
Με πληροφορίες από τον New Yorker.
