Μια 14χρονη χτυπιέται βάναυσα από συμμαθήτριές της, με αυτό που σοκάρει να είναι η απάθεια όσων παρακολουθούν το σκηνικό. Κανείς δεν έσπευσε να επέμβει. Είναι άραγε αυτή η παιδεία που έχουν λάβει από το σπίτι; Να μένουν αμέτοχοι σε τέτοια περιστατικά;
Το αστυνομικό δελτίο των τελευταίων χρόνων γεμίζει με ειδήσεις που φανερώνουν τη στρέβλωση της ελληνικής κοινωνίας. Γυναικοκτονίες, παιδική παραβατικότητα, bullying, οπαδική βία…
Θα μπορούσαμε να ελπίζουμε στη νέα γενιά, στα φρέσκα μυαλά που δεν βρίσκουν καμία λύση με την επιστράτευση της βίας; Κι όμως, τα οπαδικά ραντεβού θανάτου θα έπρεπε να μας υποψιάσουν για τις φρούδες ελπίδες που τρέφουμε.
Ας βάλουμε στην εξίσωση έναν δείκτη που μπορεί να δίνει εν μέρει μια απάντηση: Με βάση τα στοιχεία της Έρευνας Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης των Νοικοκυριών 2023 της Eurostat, ο πληθυσμός που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό ανέρχεται στο 26,1% του πληθυσμού της χώρας (2.658.400 άτομα).
Είναι λοιπόν η φτώχεια υπεύθυνη για τη βία και, ακόμη χειρότερα, για την εγκληματικότητα; Οι δυσμενείς οικονομικές συνθήκες που επικρατούν σε μια χώρα επηρεάζουν πιθανότατα τους δείκτες της εγκληματικότητας, αποκαλύπτει μια έρευνα στις ΗΠΑ, στην οποία εξετάστηκαν επί τέσσερα χρόνια η εγκληματικότητα σε σχέση με την ποιότητα ζωής στις 52 πολιτείες των ΗΠΑ. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πού η εγκληματικότητα τρυπούσε το ταβάνι στους δείκτες και πού βρισκόταν στον οριζόντιο άξονα.
Πόση οργή μπορεί να κρύβει μέσα του ένας ταξιτζής που μεταφέρει δύο πελάτες, σταματάει το ταξί του επειδή η μία επιβάτισσα είναι διεμφυλική γυναίκα και σαπίζει στο ξύλο εκείνη και τον φίλο της;
Με τι εφόδια θα μεγαλώσει τα παιδιά του αυτός ο άνθρωπος;
Μόνο που δεν χρειάζεται να είναι κανείς βίαιος για να δει το παιδί του να ακολουθεί τα ματωμένα ίχνη του. Ακόμη και ένας στοργικός γονιός, ο οποίος θέλει να μεγαλώσει το παιδί του με «υγιώς», πώς θα τα καταφέρει όταν κάνει δύο δουλειές; Πώς θα μεγαλώσει ένα παιδί που νιώθει παρκαρισμένο όταν οι δύο γονείς του δουλεύουν και μεταφέρουν στο σπίτι την αγωνία της επιβίωσης;
Ο κοινωνικός αποκλεισμός που συνεπάγεται της φτώχειας στερεί την παιδική ηλικία από τα παιδιά. Ήδη από τα 12 τους τα παιδιά είναι εκτεθειμένα σε έναν κόσμο που δεν μπορούν να διαχειριστούν καν, οι ενήλικες. Τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν; Μακάρι να μην κοσμούν οι φωτογραφίες τους τις αστυνομικές ανακοινώσεις. Θα πρέπει να υποχωρήσει η φτώχεια, όμως, για να είναι η δυσοίωνη αυτή ευχή περιττή.
