Γλυφάδα, Σεπτέμβρης 2024. Η εικόνα, η είδηση σοκάρει. Η μάζα να τα βάζει με έναν, αυτό πάντα (θα) σε «παγώνει», πάντα (θα) σε εξοργίζει αν το μυαλό σου δεν έχει ήδη γίνει πουρές από την αποχαύνωση και το «δεν μας παρατάς, έχω τα δικά μου». Ο ξυλοδαρμός της 14χρονης στη Γλυφάδα από συνομήλικες αντανακλά ένα φαινόμενο που εκτείνεται σε πολλαπλά level κοινωνικής παραφροσύνης.
Το εύκολο είναι να τα ρίξεις στα «κωλόπαιδα που δεν σέβονται τίποτα», να φωνάξεις να τιμωρηθούν παραδειγματικά και να πας παρακάτω, φιλήσυχος και νομοταγής πολίτης. Το πραγματικά δύσκολο είναι να προσπαθήσεις να καταλάβεις. Τι οδηγεί άραγε μια ομάδα πολύ νέων ανθρώπων να αισθάνεται τόσο μίσος, να δρα βίαια, χαιρέκακα; Πώς περνάς ως άνθρωπος σε αυτό το στάδιο κι αν ναι, υπάρχει γυρισμός;
Διαβάζουμε πως ο λόγος της επίθεσης είχε να κάνει με το ότι το θύμα ήταν απουσιολόγος και ευπαρουσίαστη, ένας συνδυασμός που προκάλεσε τη ζήλεια των 2 κοριτσιών που οργάνωσαν την επίθεση μέσω social media, «πάμε να δείρουμε το “φυτό”». Αυτό όμως δεν είναι αιτία. Είναι αφορμή.
Θέλουμε να πιστεύουμε πως μέσα στα 20 άτομα που παρακολουθούσαν και κατέγραφαν το ξυλοδαρμό στην πλατεία, με απάθεια και αναισθησία, θα ήταν και κάποιοι με συναίσθηση του πόσο κολοσσιαία λάθος είναι αυτό που συμβαίνει. Απαιτεί τεράστια ψυχική δύναμη να πας κόντρα στους «αρχηγούς». Γιατί τότε ρισκάρεις να γίνεις εσύ το θύμα. Ο φόβος παραλύει. Δύσκολο να κοντράρεις τη δύναμη της μάζας. Μόνο που ενίοτε είναι απαραίτητο. Αν θες να κοιτάς μετά τον εαυτό σου χωρίς να ντρέπεσαι.
Ξυλοδαρμός 14χρονης στη Γλυφάδα: Από πού ξεκινάει το κακό
Αν τύχει να συνομιλήσεις με εκπαιδευτικούς Γυμνασίων και Λυκείων και τους ρωτήσεις αν τα παιδιά είναι (πιο) δύσκολα στις μέρες μας, θα τους ακούσεις να λένε, σαν ηχώ, το ίδιο πάνω κάτω: «Δεν υπάρχουν κακά παιδιά. Μόνο παραμελημένα». Να λοιπόν που καταλήγει η πραγματική ευθύνη: Στους γονείς.
Ναι, οι (κακές) παρέες πάντα παίζουν ρόλο, πάντα επηρεάζουν – πώς να γίνει αλλιώς. Αλλά τα βασικά, τις αρχές και τις αξίες, τις δίνει το «σπίτι». Δεν μεγαλώνουν κακά παιδιά. Έχουν μεγαλώσει κακοί γονείς. Χωρίς χρόνο ή διάθεση να ασχοληθούν, με αδυναμία ουσιαστικής επικοινωνίας. Έτοιμοι επίσης, αν τυχόν κάποιος τους κάνει ακόμα και καλοπροαίρετη παρατήρηση για τα «βλαστάρια» τους, να αντιγυρίσουν την ευθύνη, να κάνουν μανούρα.
Πηγαίντε μια βόλτα, για παράδειγμα, σε έναν αγώνα ομαδικού αθλήματος σε επίπεδο παιδιών – εφήβων. Το τι βρισιές θα ακούσεις στις εξέδρες από χούλιγκαν γονείς, το πόσο αρπάζονται για ψύλλου πήδημα – είναι τρομακτικό. Όλο αυτό το βλέπεις μετά, στους νεότερους. Από πού τα μαθαίνουν, μυστήριο, ε;
Ξυλοδαρμός 14χρονης στη Γλυφάδα: Η σκυτάλη από γενιά σε γενιά
Όσοι ξέρουν, στέκονται ιδιαίτερα στο ότι φαινόμενα βίας και bullying μεταξύ μαθητών όπως αυτό με την 14χρονη στη Γλυφάδα είναι καθημερινό φαινόμενο εκεί έξω. Απλά αυτό ανήκει σε αυτά που μαθεύτηκαν, δημιουργώντας ντόρο.
Δεν είναι κάτι το καινούριο όλο αυτό, πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε. Τα παλιά χρόνια δεν είναι πάντα και καλά. Τα πράγματα μπορούσαν να γίνουν πολύ άγρια και άλλοτε. Με ντου «εξωσχολικών», με κόντρες ανάμεσα σε γειτονιές, με «πεσίματα». Μόνο που τώρα υπάρχουν κινητά, social media. Όλα εν δυνάμει καταγράφονται, αναμεταδίδονται, διαδίδονται.
Σίγουρα η νεότερη γενιά μεγάλωσε μέσα στην (οικονομική και αξιακή) κρίση. Σίγουρα επίσης ο εγκλεισμός και η τρέλα της πανδημίας γιγάντωσε ή δημιούργησε ψυχολογικά προβλήματα. Σίγουρα επίσης όταν πολλά παιδιά ζουν χωμένοι στα κινητά τους τηλέφωνα, δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν και να βάλουν όρια, αντιμετωπίζουν τα πάντα ως σόου, σαν βίντεο στο TikTok. Όμως οι προηγούμενοι ήταν καλύτεροι; Όχι.
Μην κάνουμε το λάθος να το δούμε ως «για δες ρε τι γίνεται σήμερα με τη νεολαία». Θα μας πάει σε λάθος δρόμους. Ο ξυλοδαρμός της 14χρονης στη Γλυφάδα φέρνει στην επιφάνεια μια διαχρονική πληγή με έναν εξαιρετικά δυσάρεστο και άσχημο τρόπο. Μόνο που το πρόβλημα δεν βρίσκεται στις παιδικές – εφηβικές ηλικίες. Πηγάζει από τις μεγαλύτερες.
