Το τραγικό περιστατικό κακοποίησης μιας γυναίκας από έναν ιερέα στην Κρήτη δεν είναι απλώς μια μεμονωμένη περίπτωση βίας. Είναι το προϊόν μιας κοινωνίας που επιτρέπει, αν όχι ενθαρρύνει, τέτοιες πράξεις μέσα από την ανοχή και τη συγκάλυψη. Για 50 χρόνια, αυτός ο ιερέας κακοποιούσε τη γυναίκα του, την εξουσίαζε, τη βίαζε, και κανείς δεν έκανε τίποτα. Ούτε η τοπική κοινωνία, ούτε η εκκλησία, ούτε η δικαιοσύνη. Όλοι σιωπούσαν μπροστά στη “θεϊκή εξουσία” του ιερέα, αφήνοντας μια γυναίκα και τα παιδιά της να ζουν σε ένα συνεχιζόμενο καθεστώς τρόμου.
Αυτό το συμβάν είναι ένας καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας, όπου η πατριαρχία και η ανισότητα των φύλων έχουν βαθιές ρίζες. Η βία κατά των γυναικών έχει γίνει σχεδόν μια κανονικότητα, κάτι που επιβεβαιώνεται από την ασταμάτητη αύξηση των γυναικοκτονιών και των περιστατικών κακοποίησης. Η Κρήτη, με τη βαριά παράδοση του “ανδρισμού” και της οικογενειακής τιμής, είναι ένα από τα πιο έντονα παραδείγματα μιας κουλτούρας που νομιμοποιεί τη βία.
Η υπόθεση του κακοποιητή παπά δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά μια συνέπεια μιας κοινωνίας που προάγει την ανδρική κυριαρχία και υποταγή των γυναικών. Η ίδια η εκκλησία, αντί να παρέμβει και να υπερασπιστεί τα θύματα, όχι μόνο σιωπούσε αλλά συνέχιζε να στηρίζει αυτόν τον άνθρωπο, δίνοντάς του χώρο και εξουσία να συνεχίσει τις αποτρόπαιες πράξεις του. Το αφήγημα του “θεραπευτή” και “εξομολογητή” που διατηρούσε ο ιερέας, και το οποίο η εκκλησία ενίσχυε, αποδεικνύει το βαθύ ρίζωμα της πατριαρχίας και της εξουσίας του άντρα πάνω στη γυναίκα, μέσα από τη θρησκεία και την παράδοση.
Η φράση “θα είμαι ο Θεός σου, θα με προσκυνάς”, που είπε ο ιερέας στην παπαδιά μπροστά στον Μητροπολίτη, όπως αποκάλυψε το ekklisiaonline.gr, είναι η απόλυτη έκφραση της εξουσίας του ανδρός πάνω στη γυναίκα. Αυτή η φράση δεν είναι απλώς η διαστρέβλωση του θρησκευτικού δόγματος, αλλά η χρήση της θρησκείας ως εργαλείο εξουσίας και υποταγής. Η εκκλησία, αντί να σταθεί ως φορέας ηθικής και προστασίας των αδύναμων, έγινε συνένοχος σε αυτή τη φρίκη.
Ούτε παπάς, ούτε κανείς μπορεί να λειτουργεί σαν “Θεός” σε μια κοινωνία
Η ελληνική κοινωνία πρέπει να κάνει έναν σοβαρό απολογισμό για τις αξίες που προάγει και τις συνέπειες αυτών των αξιών στις ζωές των γυναικών. Πρέπει να σταματήσει να δικαιολογεί τη βία και να επιτρέπει την κακοποίηση με τη σιωπή της. Πρέπει να αντισταθεί στην πατριαρχία που διαποτίζει κάθε πτυχή της ζωής μας, από την οικογένεια μέχρι την εκκλησία και το κράτος.
Η Κρήτη, μια περιοχή με ισχυρή παράδοση και κουλτούρα, πρέπει να αναλογιστεί τι είδους κοινωνία θέλει να είναι. Θέλει να συνεχίσει να είναι μια κοινωνία όπου οι γυναίκες είναι απλά αντικείμενα εξουσίας των ανδρών, ή μια κοινωνία που προωθεί την ισότητα, τη δικαιοσύνη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια;
Και εμείς ως πολίτες, πρέπει να αναρωτηθούμε τι είδους κοινωνία χτίζουμε όταν σιωπούμε μπροστά στη βία. Όταν αφήνουμε τους κακοποιητές να κυκλοφορούν ελεύθεροι, όταν επιτρέπουμε στη θρησκεία και την παράδοση να δικαιολογούν την ανισότητα και την καταπίεση, τι ελπίδα έχουμε για ένα καλύτερο μέλλον;
Το μέλλον αυτού του τόπου δεν μπορεί να χτιστεί πάνω στα πτώματα των γυναικών, ούτε στις σιωπές μας. Χρειαζόμαστε μια κοινωνία όπου η βία και η κακοποίηση δεν έχουν καμία θέση. Όπου η δικαιοσύνη είναι πράξη και όχι λόγια, και όπου οι άνθρωποι είναι ίσοι και ελεύθεροι, χωρίς να φοβούνται για τη ζωή τους μέσα στα ίδια τους τα σπίτια.
Χρειαζόμαστε μια κοινωνία που να απορρίπτει την τοξική ανδρική κυριαρχία και να αγκαλιάζει την αλληλεγγύη και την αγάπη. Χρειαζόμαστε μια εκκλησία που να προστατεύει τους αδύναμους και να στέκεται απέναντι στην αδικία, όχι να την καλύπτει. Χρειαζόμαστε ένα κράτος που να παίρνει θέση και να προστατεύει τους πολίτες του από κάθε μορφή βίας και καταπίεσης.
Αλλά πάνω απ’ όλα, χρειαζόμαστε μια κοινωνία που να έχει το θάρρος να δει κατάματα τα λάθη της, να τα αναγνωρίσει και να τα διορθώσει. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να χτίσουμε ένα μέλλον όπου η βία δεν θα είναι πια ανεκτή, και όπου όλοι οι άνθρωποι θα μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια και ασφάλεια.
