Το περιμέναμε και αυτό τα λέει όλα. Στις μεταξύ μας συζητήσεις, σαν μια βαθιά εσωτερική ανησυχία. Κάπου θα έσκαγε το κακό, κάπου θα μας έκαιγε η φωτιά. Και αυτό το καλοκαίρι. Όχι επειδή είμαστε μάντεις κακών ή κάτι τέτοιο. Αλλά και απλά επειδή ξέρουμε. Πού ζούμε, πως από τύχη ζούμε.

Και από τη στιγμή που το πράγμα ξέφυγε όλα τα υπόλοιπα ήταν ακριβώς όπως τα μάθαμε, όπως τα ξέρουμε. Αξύριστοι και με βαριά μάτια επιτελικοί (πότε πρόλαβαν άραγε σε 1 μέρα), μπανταρισμένα υπουργικά χέρια («πονάω και εγώ» το υπονοούμενο) και βεβαίως το εθνικό μας σπορ: Δικαιολογίες. Πάντα φταίει κάποιος άλλος, κάτι άλλο.

Κάπως έτσι μάθαμε και κάτι νέο: Χαοτικές Κηλιδώσεις. Αυτή, λέει, ήταν η αιτία που ξέφυγε η πυρκαγιά και έκαψε τη μισή (βορειοανατολική) Αττική. Στην πραγματικότητα, αυτός ο όρος είναι ένας πιο κουλτουρέ – επιστημονικός τρόπος να μιλήσεις για τις καύτρες που φεύγουν δεξιά αριστερά και φουντώνει η φωτιά. Τίποτα που να μην ξέραμε ήδη, δηλαδή. Τίποτα το περίεργο ή διαφορετικό.

Καμία ουσιαστική απάντηση στο γιατί τόσα χρόνια δεν έχει αλλάξει το παραμικρό. Γιατί βρισκόμαστε πάντα εν αναμονή της επόμενης «κακιάς στιγμής». Θα ακολουθήσει, στάνταρ, και ένα «θα μπει το μαχαίρι βαθιά στο κόκκαλο», μαζί με ένα «θα κάνουμε τον απολογισμό και θα χυθεί άπλετο φως στο τι πήγε στραβά». Αλλά πρώτα είναι οι δικαιολογίες. Πάντα αυτές. Και έγινε η σπίθα πυρκαγιά…

Εντωμεταξύ όλα μα όλα τα παρακάτω θα μπορούσαν άνετα να είναι το πρόγραμμα των συγκροτημάτων που συμμετέχουν σε σχολική συναυλία. Ανοίγει το «Πυρονέφος της Νύχτας» και η βραδιά κλείνει με «Χαοτικές Κηλιδώσεις» να βάζουν φωτιά στη σκηνή…Το πήραμε λίγο στην πλάκα, αν και βέβαια μόνο αστείο δεν είναι.

Δεν λέμε πως αυτά όλα δεν στέκουν ως επί μέρους ή ανά περιστάσεις δικαιολογίες. Μόνο πως αποτελούν ένα μικρό κομμάτι του συνόλου, του πραγματικού και μεγαλύτερου προβλήματος που είναι η έλλειψη προετοιμασίας. Η εκκωφαντική και απολύτως εξοργιστική ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού.

Στρατηγός Άνεμος

2007 και η Ελλάδα καίγεται απ’ άκρη σε άκρη, ειδικά τον Αύγουστο, στην Ηλεία, βιώσαμε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας. Συνολικά 84 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εκείνο το μαύρο καλοκαίρι εξαιτίας πυρκαγιών.  

Ήταν εκείνες τις μέρες που ο τότε αρμόδιος υπουργός Βύρων Πολύδωρας πέταξε τη μνημειώδη ατάκα περί «στρατηγού ανέμου» ως αιτία του κακού. Μαζί με το «ασύμμετρη απειλή» που έδινε πάτημα για τις πλείστες όσες θεωρίες συνωμοσίας. Δεν χρειάζονταν αποδείξεις. Μόνο ενδείξεις και στοχευμένα δημοσιεύματα από φιλικά μέσα. Το μήνυμα να περνάει, η επικοινωνιακή ζημιά να περιορίζεται.

Πυρονέφος της Νύχτας

Τον όρο εισήγαγε στη ζωή μας ο Κυριάκος Μητσοτάκης από το βήμα της Βουλής θέλοντας να εξηγήσει γιατί τα πράγματα πήγαν τόσο άσχημα στις φωτιές στον Έβρο (με την ανυπολόγιστη καταστροφή στο δάσος της Δαδιάς) και στην Πάρνηθα.

ΟΚ, μάθαμε και κάτι. Συγκεκριμένα πως τα πυρονέφη δημιουργούνται εξαιτίας των μεγάλων ποσών θερμότητας που εκλύει η φωτιά, οδηγώντας τελικά στη σύζευξη της με την ατμόσφαιρα (η φωτιά δημιουργεί το δικό της καιρό, το λεγόμενο μικροκλίμα, άλλη λέξη που φοριέται πολύ). Θα ζούσαμε μια χαρά και πολύ καλύτερα και χωρίς αυτήν την πληροφορία, πάντως.

Φλεγόμενα Πουλιά

Στη Γλυφάδα είχε ξεκινήσει, λέει, μια φωτιά έτσι, το 2022. Ένα πουλί χτύπησε σε σύρμα της ΔΕΗ, «ψήθηκε» και έγινε κάτι σαν μολότοφ όταν έπεσε στο γεμάτο ξερόχορτα έδαφος. Δεν είναι αστείο, αλλά ακούγεται πολύ ως τέτοιο.

Χαοτικές Κηλιδώσεις

Και να το new entry στην ορολογία των δικαιολογιών με αφορμή τη φωτιά που ξεκίνησε από τον Βαρνάβα και έφτασε ως το Χαλάνδρι. Που όπως είπαμε και παραπάνω δεν είναι τίποτα παραπάνω από καύτρες. Σπίθες που στροβιλίζονται λόγω του ανέμου και όταν υπάρχει ξηρασία πολλαπλασιάζονται. Δεν ισχυριζόμαστε, εννοείται, πως είναι κάτι απλό στην αντιμετώπιση. Αλλά όχι και να μας πλασάρεται ως νέα και από το πουθενά απειλή. Κάπου λίγο όπα.

Επιθετικά πεύκα

Ειπώθηκε σε τηλεοπτικό πάνελ χθες. Φανταζόμαστε, δια της εις άτοπον, πως υπάρχουν και αμυντικά πεύκα. Το σε ποια θέση παίζει το καθένα, ομολογούμε πως δεν το γνωρίζουμε…