Η πρώτη σου ενστικτώδης κίνηση είναι να δεις τι συνέβη, να κολλήσεις τα μάτια σου στην οθόνη – μιλάει η περιέργεια, ανθρώπινο και κατανοητό είναι. Αν κάτσεις όμως και συνειδητοποιήσεις τι είναι αυτό που βλέπεις, πως δηλαδή αυτά είναι τα τελευταία δευτερόλεπτα της ζωής 57 ανθρώπων και ενός ψυχικού (ή και σωματικού) τραύματος που δεν θα κλείσει ποτέ για πολύ περισσότερους, θες να στρέψεις το βλέμμα αλλού, μακριά. Όχι από αδιαφορία. Από απόγνωση, από την ισχύ του σοκ.
Ένα χρόνο μετά τη φριχτή τραγωδία στα Τέμπη, η Καθημερινή έφερε στο φως ένα μέχρι πρότινος ακυκλοφόρητο βίντεο. Σε αυτό βλέπουμε ηχητικά ντοκουμέντα λίγο πριν ξεκινήσει το Intercity 62.
Και αμέσως μετά εικόνα από τις στιγμές πριν και αμέσως μετά τη σύγκρουση, καθώς και την έκρηξη που ακολούθησε. Η ισχύς της οποίας αποτελεί ακόμα ένα από τα ερωτήματα στα οποία ακόμα περιμένουμε πειστικές απαντήσεις – μεταφερόταν άραγε κάτι παράνομο;
Οι εικόνες παγώνουν το αίμα. Και σε ταινία που λέει ο λόγος να το έβλεπες, θα ένιωθες να ταράζεσαι. Το συναίσθημα εν προκειμένω και προφανώς είναι απείρως ισχυρότερο και χειρότερο καθώς μιλάμε για κάτι πραγματικό, για κάτι που θα μπορούσε να είχε συμβεί στον καθένα από εμάς.
