«Η αγάπη βγαίνει από την καρδιά και δεν έχει γεννητικά όργανα». Τα λέει ωραία ο Γιώργος Καπουτζίδης – φημίζεται γι’ αυτό. Διαθέτοντας αυτή τη σπάνια ικανότητα σύνοψης των ευφυών ανθρώπων. Αυτό ακριβώς έκανε και μετά την υπερψήφιση του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα ζευγάρια. Με τα παραπάνω λόγια. Απλά λόγια. Που όμως κουβαλάνε απίστευτη δύναμη και ουσία.
Σε έναν ιδανικό κόσμο, δεν θα έπρεπε να είναι μέρα χαράς σήμερα. Με την έννοια πως πέρασε κάτι το αυτονόητο. Έλα όμως, που ο σκοταδισμός, ο φανατισμός, η θέληση για επιβολή και οι κάθε τύπου «φοβίες» είναι ακόμα βαθιά ριζωμένα κακά σε αυτή τη χώρα. Οπότε πρέπει να φωνάξουμε δυνατά ένα «επιτέλους» που η Ελλάδα έγινε η 37η στον κόσμο, 16η στην ΕΕ και 1η Ορθόδοξη χώρα που αναγνωρίζει την ισότητα στον γάμο.
Είναι άλλο πράγμα να αγαπάς και να τιμάς την παράδοση και εντελώς διαφορετικό να θες, από πείσμα και «τρέλα», να συνεχίσουν όλα μα όλα τα πράγματα στο «όπως τα μάθαμε». Τι να κάνουμε, δεν ήταν τα πάντα σωστά παλιά, δεν ήταν πλασμένη αγγελικά η κοινωνία, ούτε η (αγία) ελληνική οικογένεια αποτέλεσε πρότυπο αγάπης και φροντίδας.
Γάμος για ομόφυλα ζευγάρια: Η ροή της Ιστορίας…
Αναχρονιστικές ομιλίες όπως αυτή του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Οι θλιβερές παρεμβάσεις της Εκκλησίας (εντελώς κόντρα στο Νο1 δίδαγμα του Χριστιανισμού «αγάπα τον πλησίον σου») για να υπηρετήσει την ατζέντα της και τα συμφέροντά της. Το κρυφτούλι βουλευτών που απείχαν από τη ψηφοφορία για να αποφύγουν να εκτεθούν από φόβο μην δυσαρεστήσουν τους παραδοσιακούς-συντηρητικούς ψηφοφόρους τους (μεταξύ αυτών και το 1/3 της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ). Η αρτηριοσκληρωτική, παρωχημένη και εντελώς κόντρα στο πνεύμα της Αριστεράς στάση του ΚΚΕ…
Δεν ήταν εύκολη η διαδρομή, σημασία έχει πως φτάσαμε στον τελικό προορισμό. Κάνοντας ακόμη ένα βήμα προς το στοιχειώδες, ήτοι το σεβασμό των ελευθεριών και των δικαιωμάτων όλων, ανεξαιρέτως, των ανθρώπων.
Για όλους εκείνους που έσκυψαν το κεφάλι με το φόβο μην τους καταλάβουν – η σχετική ομιλία του Σπύρου Μπιμπίλα ήταν συγκλονιστική. Για όλους αυτούς που ντρεπόντουσαν γι’ αυτό που ήταν – δεν υπήρχε λόγος, η κοινωνία τους έκανε να νιώθουν έτσι, αναπαράγοντας στερεότυπα. Για όλους αυτούς που θέλουν να μεγαλώσουν παιδιά που θα γίνουν καλοί άνθρωποι – πρώτα και πάνω από όλα. Για όλους αυτούς, και ευτυχώς αυτοί είναι οι περισσότεροι, ξημέρωσε μια μέρα χαράς.
Οι υπόλοιποι, είτε από άγνοια είτε από φανατισμό, μπορούν να μείνουν εκεί που τους κατατάσσει πλέον οριστικά και αμετάκλητα η ροή των γεγονότων: Στο αραχνιασμένο, μεσαιωνικό παρελθόν. Ο κόσμος προχωρά, αυτοί μένουν πίσω.
Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός επικρατεί, πολύ απλά γιατί αυτό επιτάσσει η λογική – δεν τη χαρακτηρίζουμε «κοινή», δεν είναι ακόμη τέτοια.
