Άραγε μπορεί μια μητέρα να περιγράψει με λόγια τον πόνο που νιώθει για τον χαμό του παιδιού της; Ίσως και να μπορεί αν αυτή η μητέρα δεν μπορεί να βρει το δίκιο της. Η Μαρία Καρυστιανού δίδαξε, χθες, τι θα πει αξιοπρέπεια και ήθος. Έκανε μία από τις πιο συγκλονιστικές ομιλίες τόσο για την 20χρονη κόρη της, που έχασε τη ζωή της στο δυστύχημα στα Τέμπη, όσο και για τα υπόλοιπα 56 θύματα.

Το δυστύχημα στα Τέμπη, ξεχάστηκε; Ίσως από τον περισσότερο κόσμο να έχει ξεχαστεί, αλλά αυτοί οι άνθρωποι θα είναι εδώ να κρατάνε ζωντανή τη φλόγα για δικαιοσύνη. Η Μαρία Καρυστιανού μιλώντας στη συνεδρίαση της Εξεταστικής Επιτροπής, πρωτίστως ως μάνα και δευτερευόντως ως πρόεδρος του συλλόγου οικογενειών θυμάτων, έβαλε σε τάξη τις σκέψεις και τα συναισθήματά της και εξέθεσε πολιτικά πρόσωπα. Πρόσωπα που αποποιούνται κάθε ευθύνη. 

«Σε αυτό το έγκλημα, που έχασαν την ζωή τους 57 άνθρωποι η απόδοση ευθύνης είναι μονόδρομος», είπε μεταξύ άλλων η Μαρία Καρυστιανού, συνεχίζοντας: «Δεν θα βάζαμε τα παιδιά μας στο τρένο αν ξέραμε το χάλι που επικρατούσε».

Όσα είπε η Μαρία Καρυστιανού

Από εκείνη την ημέρα του Φεβρουαρίου που για κάποιους σταμάτησε η ζωή έτσι απλά και για κάποιους άλλους άλλαξε για πάντα. Αυτά που θα πω μπορεί να φανούν απίστευτα σε κάποιους άλλους δεν θα είναι αρεστά αλλά πιστέψτε με είναι αληθινά, χωρίς καμία σκοπιμότητα γιατί μιλάω εκ μέρους της κόρης μου με απόλυτο σεβασμό για εκείνη και τους υπόλοιπους αδικοχαμένους επιβάτες οπότε σας παρακαλώ να με αφήσετε να ολοκληρώσω χωρίς διακοπή.

Παραδέχομαι ότι δεν αισθάνομαι καθόλου άνετα που βρίσκομαι εδώ ίσως γιατί έχω κληθεί να μιλήσω για τη δολοφονία της κόρης μου, ίσως γιατί πρέπει να μιλήσω για ένα πολύνεκρο έγκλημα αλλά δεν βρίσκομαι σε μια αίθουσα δικαστηρίου  όπως θα το περίμενα αλλά ενώπιον βουλευτών οι οποίοι θα αποφασίσουν αν θα πρέπει να παραπεμφτούν οι ένοχοι υπουργοί στη δικαιοσύνη ή όχι. Και αυτό για εσάς μπορεί να φαίνεται μια φυσιολογική διαδικασία όταν υπάρχει κάτι μεμπτό που αφορά ένα πολιτικό πρόσωπο.

Αλλά ένα τέτοιο έγκλημα, σε εμένα και στους περισσότερους αν όχι όλους Έλληνες πολίτες αυτό είναι μη κατανοητό και ύποπτο. Και για να μπορέσετε να καταλάβετε πως νιώθουμε εμείς θέλω να έρθετε για πολύ λίγο στη θέση μας. Να χάσετε το πιο αγαπημένο πρόσωπο. Από ιατρικό λάθος για να χρησιμοποιήσω την ειδικότητα μου. Από αδιαφορία. Ελλιπείς γνώσεις, εμπειρία ή όλα τα παραπάνω. Και ο εν λόγω γιατρός αντί να παραπέμπεται στη δικαιοσύνη για να κριθεί και να τιμωρηθεί να παραπέμπεται στον ιατρικό σύλλογο. Πως θα σας φαινόταν αυτό; Σκληρό; Δίκαιο; Άδικο; Φυσιολογικό; Φέρνω αυτό το παράδειγμα για να σας πως ότι δεν είμαστε εντάξει όλο αυτό. Δεν είσαστε δικαστές. Δεν ξέρετε τη δικογραφία. Πώς ξέρω ότι θα αναδειχθεί πλήρως και σε βάθος ένα θέμα στο οποίο οι εμπλεκόμενοι ξεκινούν από την κορυφή του πολιτικού συστήματος. Με βάση την προϊστορία των Επιτροπών, η αποτελεσματικότητα είναι αμφίβολη.

Με βάση την προϊστορία των Επιτροπών, η αποτελεσματικότητα είναι αμφίβολη. Γι’ αυτό και ζητήσαμε ανεπιτυχώς άρση ασυλίας καθώς υπήρχαν στοιχεία που ενοχοποιήσουν υπουργούς. Αυτό το θέμα δεν έχει συζητηθεί στη Βουλή. Μήπως γιατί θα αποκαλύπτονταν ότι ο κ. Καραμανλής είχε υποπέσει σε κακουργηματικές πράξεις και παραλείψεις, πλέον της αδιαφορίας του για την ασφάλεια των τρένων, όπως το να φροντίσει για τη σύσταση της επιτροπής διερεύνησης αεροπορικών και σιδηροδρομικών ατυχημάτων ως όφειλε και να θεσπίσει τους εθνικούς κανόνες ασφάλειας που έχουν όλα τα κράτη από το 2016. Δεν είχαμε ούτε ένα σύστημα λειτουργίας.

Αυτός ο υπουργός δηλώνει με θράσος αθώος λόγω της ασυλίας του. Κι αντί να παραιτηθεί ευθύς και να αφεθεί στη Δικαιοσύνη, πράττοντας το αυτονόητο για τη μνήμην των θυμάτων και για μας, παραμένει κρυμμένος, ελπίζοντας πως η Βουλή θα τον σώσει. Μα θέλει αρετή η πολιτική και ήθος η ανάληψη ευθυνών.

Η άρση της ασυλίας, διάβασα, θεσπίστηκε για να ευνοήσει την εύρυθμη λειτουργία των υπουργείων και να τα προστατέψει από κακόβουλες μηνύσεις. Όμως γίνεται κάκιστη χρήση αυτής της διάταξης, η οποία πλέον λειτουργεί ως μια τεράστια ομπρέλα πολιτικών από διώξεις και ευθύνες. Εκτός αν θεωρείται η μήνυση των συγγενών και της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας κακόβουλη. Που αναφέρει στο Σύνταγμα ότι οι βουλευτές έχουν το δικαίωμα να υποκαταστήσουν τη δικαστική εξουσία και να καθορίζουν που ξεκινά και τελειώνει η πολιτική ευθύνη; Ή μήπως υπάρχει ακαταδίωκτο όποιου κερδίζει τις εκλογές με μια ισχνή πλειοψηφία του 21% κ. Γεωργιάδη; Δεν ενδιαφέρει την Επιτροπή η έρευνα των Ευρωπαίων;

Δεν είναι ντροπή για ένα τέτοιο έγκλημα η δικογραφία να βρίσκεται στο γραφεί του Προέδρου της Βουλής και όχι στο υλικό των βουλευτών για να μελετηθεί; Πώς θα καθορίσετε ευθύνες στον κ. Καραμανλή αν δεν το γνωρίζετε;

Δεν υπήρχε ούτε ένα σύστημα ασφάλειας. Αν δεν περάσει το όχημά μας από το ΚΤΕΟ δεν μπορούμε να το κινήσουμε. Οι εμπειρογνώμονες μιλούσαν για καθημερινές βλάβες στις κακοσυντηρημένες ράγες. Πολλές φορές η άνοδος γινόταν κάθοδος. Αν τα γνωρίζαμε δεν θα ταξιδεύαμε ποτέ με το τρένο. Στο ελληνικό δημόσιο αν μια εταιρεία δεν ολοκληρώσει το έργο παίρνει πέναλτι, αλλά εδώ πήρε μπόνους, αλλιώς πώς εξηγείται η πενταπλάσια αύξηση του κόστους; Για την ευρωπαϊκή εισαγγελία εξηγείται. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, υπάλληλοι βρέθηκαν με αδικαιολόγητη μεγάλη περιουσία. Στους πολιτικούς, λόγω της μη άρσης, δεν γινόταν. Για 57 θανάτους κυνηγάμε φαντάσματα.

Κανείς δεν φέρει ευθύνη. Έχει κανείς ευθύνη σε αυτή τη χώρα που ζούμε από τύχη. Το 2019 κάηκε το σύστημα τηλεδιοίκησης. Αν είχε αντικατασταθεί θα είχαν σωθεί οι άνθρωποι. Θεωρείται μια φυσιολογική διαδικασία. Στο έγκλημα των Τεμπών υπήρξε μια προσπάθεια υποβάθμισης των ευθυνών. Αρχικά ο πρωθυπουργός μίλησε για ανθρώπινο λάθος, ενώ υπήρχαν υπομνήματα για τα προβλήματα και τον κίνδυνο ατυχήματος. Οι μηχανοδηγοί ήταν βέβαιοι για ατύχημα, απλά δεν ήξεραν τον χρόνο. Δεν καλέσατε τον κ. Γενηδούνια. Θα μπορούσε να δώσει ακριβείς πληροφορίες. Δεν κρίθηκε σημαντικός.

Δεν θα βάζαμε τα παιδιά μας στο τρένο αν ξέραμε το χάλι που επικρατούσε. Όλοι ήξεραν αλλά ρισκάρατε με τα δικά μας παιδιά κ. Τσιαπαρίκου. Εσάς εμπιστευόμασταν. Και την Hellenic Train που μας έδειχνε την τηλεδιοίκηση της Ιταλίας. Τους πιστέψαμε. Και τον υπουργό πιστέψαμε.

Είμαι μόνη μου, αλλά δεν είμαι. Φανταστείτε 57 ανθρώπους δίπλα μου και τις οικογένειές τους. 180 τραυματίες και τις οικογένειες του. Φανταστείτε κάθε άνθρωπο που ανέβηκαν πάνω στο τρένο όλα αυτά τα χρόνια. Κάποιοι πολλές φορές. Ήταν τυχεροί. Εκτέθηκαν σε κίνδυνο απώλειας της ζωής τους γιατί κάποιοι δεν έκαναν τη δουλειά τους. Σε αυτό το έγκλημα η απόδοση δικαιοσύνης είναι μονόδρομος. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Εύχομαι μέσα από τη Δικαιοσύνη.