Ένας ακόμη διάλογος έχει ανοίξει τις τελευταίες ημέρες, σχετικά με την ανεξέλεγκτη βία στα γήπεδα. Τα πληκτρολόγια έχουν πάρει φωτιά και οι απόψεις στα social media διαδέχονται η μία την άλλη. Οι οποίες δεν διαφέρουν και τόσο από τις προηγούμενες, από τις προ προηγούμενες και πάει λέγοντας. Η κυβέρνηση, αποφάσισε μετά τα επεισόδια έξω από το «Μελίνα Μερκούρη», σε αγώνα βόλεϊ, να κλείσει τις θύρες για δύο μήνες σε όλους τους αγώνες της Σούπερ Λίγκας. Περισσότερο ως παραδειγματισμό, παρά ως περιορισμό της βίας. Είναι ένα μέτρο, λοιπόν, που θα συνοδευτεί με ουσιαστικά αποτελέσματα;
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα έχει δοθεί ήδη από το παρελθόν. Είναι πολλές οι φορές που οι φίλαθλοι έχουν «τιμωρηθεί» με αντίστοιχα μέτρα. Μπορεί όχι για δύο μήνες, αλλά για δύο ή τρεις αγωνιστικές. Οι άδειες κερκίδες είναι απλά ένα μέτρο για να ξεχαστεί η οπαδική βία. Και δεν την βάζει για ύπνο, απλά της δίνει την δυνατότητα να συνεχιστεί αλλού. Στο μπάσκετ, στο βόλεϊ και σε κάθε άθλημα που έχουν γίνει επεισόδια από το πουθενά.
Το μέτρο της κυβέρνησης είναι σαν βάρκα που βουλιάζει σε ήσυχα νερά. Διότι ούτε λίγο ούτε πολύ λέει πως οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού δεν είναι καθόλου εντάξει να παρακολουθήσουν τον αγώνα με την Τόπολα, αλλά είναι πάρα πολύ εντάξει να βρεθούν στον αγώνα του μπασκετικού Ολυμπιακού με την Βαλένθια και στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό, στο βόλεϊ.
Σε μια πιο σφαιρική εικόνα, η βία είναι διάσπαρτη παντού. Δεν είναι μόνο στα γήπεδα. Άλλωστε, πολλά περιστατικά έχουν συμβεί εκτός αγώνων. Είναι στα σχολεία, με πάρα πολλά περιστατικά με πρωταγωνιστές ανήλικα παιδιά. Είναι στη μουσική. Είναι παντού. Και στη βία, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Θέλει δραστικά μέτρα και όχι απλά τιμωρίες που σε λίγο καιρό θα έχουν ξεχαστεί.
