Δεκαπέντε χρόνια έχουν περάσει από εκείνον τον Δεκέμβρη. Τον Δεκέμβρη του 2008. Τον Δεκέμβρη της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Τον Δεκέμβρη που ο ειδικός φρουρός Επαμεινώνδας Κορκονέας σηκώνει το όπλο του, πυροβολεί και σκοτώνει τον 15χρονο Αλέξη, στη συμβολή οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλλα. Δεκαπέντε χρόνια από το βράδυ που άλλαξε μια ολόκληρη γενιά.
Δεκαπέντε χρόνια μετά από τον Δεκέμβρη της εξέγερσης, η μνήμη του Αλέξη παραμένει ζωντανή. Γιατί, είναι καθήκον μας να κρατάμε ζωντανή την μνήμη ενός 15χρονου παιδιού που δολοφονήθηκε από σφαίρα αστυνομικού ζωντανή.
Και δεκαπέντε χρόνια μετά, ο Επαμεινώνδας Κορκονέας παραμένει ατιμώρητος και εκτός φυλακής. Γράφει ο γυμνασιάρχης του Αλέξανδρου, Γιώργος Θαλασσής:
“Εισαγγελέας στο εφετείο Λαμίας:
Το ότι οι συνάδελφοι του αποκαλούσαν Ράμπο τον Κορκονέα πρέπει να ερμηνευτεί θετικά. Τον αποκαλούσαν Ράμπο επειδή εκτελούσε πολύ καλά τα καθήκοντά του.
(Όταν ο δολοφόνος είναι αστυνομικός, ο εισαγγελέας υποστηρίζει τον δολοφόνο, όχι το θύμα)”.
Ανήμερα της επετείου μνήμης της δολοφονίας του, θα έχουμε πάλι δρακόντεια μέτρα, θα έχουμε πάλι 4.000 αστυνομικούς στο κέντρο της πόλης, το ελικόπτερο της αστυνομίας, drones και οχήματα ρίψης νερού. Θα έχουμε πάλι νοικοκυραίους που θα αναρωτιούνται τι έκανε ένας 15χρονος τέτοια ώρα στα Εξάρχεια. Δεκαπέντε χρόνια μετά, δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το θύμα από τον θύτη. Και δεν θα τον ξεχωρίσουν ποτέ.
Αυτές οι μέρες θα είναι πάντα του Αλέξη.
