Η Δάφνη Λαμπρογιάννη έχει μιλήσει για τα ξεσπάσματα οργής και τις κακοποιητικές συμπεριφορές που έχει δεχτεί στον καλλιτεχνικό χώρο. Αυτή την φορά, μιλώντας στον Alpha, έκανε λόγο για το πως το MeToo και οι αποκαλύψεις που έφερε στο φως της δημοσιότητας, την έκαναν να συνειδητοποιήσει πόσο σοβαρά και πόσες πολλές φορές είχε κακοποιηθεί.
«Όταν λοιπόν άρχισα να καταλαβαίνω τι έχει συμβεί, άρχισα να συνειδητοποιώ τι έχει συμβεί και σε μένα, που θεωρούσα ότι εγώ δεν έχω πάθει τίποτα. Έχω κακοποιηθεί πάρα πολλές φορές και πολύ σοβαρά. Απλώς, επειδή κατάφερνα να πηγαίνω παρακάτω, δεν το θεωρούσα κακοποίηση. Και έτσι λοιπόν μαθαίνουμε ότι εσύ πρέπει να τα βγάλεις πέρα, όχι ο άλλος που σου επιτίθεται, να μην σου επιτίθεται. Επίσης, κατάλαβα το πόσο κοστίζει να αντιστέκεσαι , για αυτούς που πολύ εύκολα λένε ‘γιατί δεν έφευγες τότε;’, εγώ το έχω πληρώσει με την υγεία μου. Δεν ξέρω πόσες φορές έχω μπει στο νοσοκομείο, δεν ξέρω πόσες εγχειρήσεις έχω κάνει».
»Είμαστε μια γενιά γυναικών, και ανδρών αλλά θα μιλήσω για τις γυναίκες. Εγώ δουλεύω από το 1989, μεγαλώσαμε μαζί με κάποιους ανθρώπους, που κάπως είναι η ευρύτερη οικογένειά μας, γιατί εμείς που είμαστε καλλιτέχνες, ηθοποιοί, πολλές φορές μπορεί να βρίσκουμε πολύ πιο κοντινή οικογένεια από αυτήν στο σπίτι, γιατί έχουμε μια καλύτερη γλώσσα συνεννόησης, αυτό το λίγο ‘φεύγα’ που έχει ο καλλιτέχνης» ανέφερε αρχικά η Δάφνη Λαμπρόγιαννη.
Και συνέχισε λέγοντας «Μεγαλώσαμε, λοιπόν, μαζί με ανθρώπους που μας άδειασαν, μας άδειασαν πολύ άσχημα και μιλάω φυσικά για όλες αυτές τις ιστορίες που όλοι ακούσαμε. Λέω για το MeToo. Και που δεν ακούσαμε, γιατί υπάρχουν πάρα πολλές ιστορίες που δεν βγήκαν προς τα έξω και δεν θα βγουν ποτέ. Ξέρω ότι στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών υπάρχουν δεκάδες καταγγελίες που δεν ακούστηκαν, δηλαδή αυτό που έχει βγει είναι ούτε η κορυφή του παγόβουνου».
Η Δάφνη Λαμπρόγιαννη, σημείωσε πάντως πως κατά την γνώμη της αυτό δεν έχει να κάνει με τον χώρο, αλλά με τους ανθρώπους. «Έχει να κάνει με τους ανθρώπους, με αυτό που μάθαμε ότι είναι η πατριαρχία, γιατί τώρα ζούμε αυτό το κύμα του φεμινισμού, που χρησιμοποιεί αυτές τις εκφράσεις. Εμείς παλιότερα τους λέγαμε φαλλοκράτες και διάφορα».
«Υπήρξε αυτή η εποχή που ενδυνάμωσε αυτούς τους ανθρώπους που είχαν αυτή τη διάθεση, γιατί πρέπει να υπάρχει η διάθεση για να γίνεις αυτό το πράγμα. Είτε είσαι καλλιτέχνης είτε είσαι σε μια οποιαδήποτε άλλη δουλειά, μπορείς μια χαρά να γίνεις ένας φανερός ή κρυφός βασανιστής ανθρώπων. Και επειδή είναι πάρα πολύ δύσκολο και τώρα να φτάσουν αυτά τα πράγματα εκεί που πρέπει, δικαστικά, πολλά πράγματα δεν γίνονται γνωστά».
Η Δάφνη Λαμπρόγιαννη, ζήτησε μεγαλύτερη προσοχή από «όλο αυτό το lifestyle που δημιουργεί κάποια είδωλα πολύ εύκολα, γιατί χρειάζονται ώστε να καταναλωθούν». «Τουλάχιστον οι άνθρωποι που έχουν μια διάθεση απέναντι σε αυτόν τον καινούριο τρόπο ζωής, που θα θέλαμε να έρθει και που να είναι πιο υγιής, αυτό που λέμε σήμερα, πιο συμπεριληπτικός, και οι άνθρωποι να έχουν τα ίδια δικαιώματα. Καλό θα ήταν, λοιπόν, να μην ενδυναμώνονται άνθρωποι ελαφρά τη καρδία. Να μην τους κάνουμε θεούς τόσο εύκολα και ίσως να ψάχνουμε και λίγο περισσότερο, όταν κάνουμε τα πορτρέτα τους για το τι άλλο μπορεί να συμβαίνει και δεν ξέρω βέβαια τι μπορεί να βγει στον αέρα. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο».
«Σε μας όταν έγιναν όλα αυτά και βγήκαν προς τα έξω μας έριξαν μια μεγάλη ευθύνη πως ξέρατε πράγματα και δεν μιλάγατε. Καταρχάς όχι, δεν ξέραμε. Αυτά τα πράγματα δεν τα ξέραμε. Δηλαδή όποιοι τα ήξεραν και δεν μίλαγαν πρέπει να είναι ελάχιστοι και πρέπει να είναι το ίδιο εγκληματίες».
Είπε πως γνώριζαν ναι μεν κάποιες κακές συμπεριφορές, τις οποίες η ίδια και συνάδελφοί της είχαν αποδεχθεί, «γιατί ζούσαμε σε ένα πλαίσιο που οι γυναίκες πρέπει να αντέχουν. Αυτή που έχει ορίσει το σύστημα ως πιο αδύναμη. Για να έχουν δουλειά, για να καταφέρουν να κάνουν αυτό που θέλουν. Αλλά στην ουσία όχι δεν ξέραμε», πρόσθεσε.
Παραδέχθηκε μάλιστα πως όταν ξεκίνησε το MeToo στην Ελλάδα και αρχίσαμε όλοι να πληροφορούμαστε για αυτό στην Αμερική, «ήμουν από αυτούς που πολύ γρήγορα είπε ‘ναι, ρε συ, καλά τώρα το θυμήθηκαν; Και γιατί δεν έκανες κάτι τότε. Έκανες καριέρα πρώτα και μετά από 20 χρόνια θυμήθηκες ότι είχες περάσει άσχημα’. Μετά άρχισα να βλέπω στοιχεία και να αναλογίζομαι τη δική μου ζωή. Όπου εγώ είμαι ένας άνθρωπος που μίλαγε τότε και μιλάει πάντα και αντιστέκεται και προσπαθεί να πιάσει το χέρι του διπλανού του που μπορεί να είναι πιο αδύναμος από χαρακτήρα.
Από τότε που ενηλικιώθηκα ως γυναίκα και ως επαγγελματίας έχω μάθει με το ένα χέρι να κρατάω κόντρα, και με το άλλο να κατορθώνω να κάνω όλα τα άλλα. Θέλω και τα δυο μου χέρια όταν δουλεύω. Δεν θέλω να μου την πέφτει κανείς, δεν θέλω να μου επιτίθεται κανένας, θέλω να συνεργάζομαι», κατέληξε.
