Η γη άρχισε να τρέμει εντελώς ξαφνικά. Δεν υπήρξε βουητό. Δεν υπήρξε κι αυτή η προειδοποίηση των λίγων δευτερολέπτων, πριν κορυφωθεί ο σεισμός. Εκεί που βλέπεις τα κρεμαστά φώτα να κουνιούνται, ακούς τα πιατικά και τα γυαλικά να χτυπούν μεταξύ τους, και μετά έρχεται το κύριο τμήμα του σεισμού, που φέρνει την καταστροφή. Το μεσημέρι της 7ης Σεπτεμβρίου 1999 η βόρεια περιοχή της Αττικής χόρεψε έναν απόλυτα βίαιο χορό με τον εγκέλαδο. Έναν χορό που κράτησε μόνο δέκα δευτερόλεπτα, αλλά καταγράφηκε ως ο πιο καταστροφικός σεισμός που έχουμε ζήσει σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Το μέγεθος του σεισμού μετρήθηκε σε 5,9 Ρίχτερ. Στο άκουσμά του δεν τρομάζει, στην Ελλάδα έχουμε ζήσει πολύ μεγαλύτερους. Ήταν, όμως, η εγγύτητα του επίκεντρου με κατοικημένες περιοχές που τον έκανε φονικό. Συνολικά 143 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, περισσότεροι από 2.000 τραυματίστηκαν και 50.000 έμειναν άστεγοι. Όσο ο πληθυσμός μιας μεγάλης επαρχιακής πόλης.
Κατέρρευσαν χιλιάδες σπίτια, καταστήματα, ακόμα και ολόκληρα εργοστάσια, που έσπειραν το θάνατο σε εργαζόμενους, οι οποίοι εκείνη την ώρα έβγαζαν μεροκάματο. Αν κάτι έμεινε μετά να μνημονεύουμε είναι η χαρακτηριστική ατιμωρησία όσων κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τη Δικαιοσύνη για κακοτεχνίες στα κτίρια που κατέρρευσαν σαν πύργοι από τραπουλόχαρτα. Και μια υπέρτατη αγωνία, μάλιστα σε ζωντανή μετάδοση. Λόγω της εγγύτητας της καταστροφής στην Αττική, έγιναν πολυήμερες ζωντανές συνδέσεις των αθηναϊκών τηλεοπτικών καναλιών με τους τόπους της τραγωδίας και παρακολουθήσαμε, πολλές φορές με κομμένη την ανάσα, την προσπάθεια απεγκλωβισμού ανθρώπων, που στάθηκαν τυχεροί μέσα στην ατυχία τους.
Διάβασε τη συνέχεια στο intronews
