Αρκάς θα λένε και θα… κλαίνε οι «χριστιανοταλιμπάν». Καθότι ο φανατισμός είναι πρόβλημα, μεγάλο. Σε τυφλώνει, σε κάνει να μην βλέπεις ούτε τα προφανή μπροστά σου και να εξηγείς (;) τα πράγματα από ένα πρίσμα που ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα.
Μα τι πείραξε τόσο τους εν Χριστώ αδελφούς; Σκίτσο που ανέβηκε με αφορμή την ημέρα των Χριστουγέννων στη σελίδα του Αρκά στο Facebook. Τι είδαν κάποιοι σε αυτό; Βλασφημία. Που θα μπορούσε να συνοψιστεί ως εξής: Την Παναγία δεν θα την ξαναβρίσεις. Την Παναγία.
Αρκάς: Δες το σκίτσο που ξεσήκωσε «ιερό πόλεμο» στο Facebook:
Μόνο που αν είχαν αφιερώσει 1, άντε 2 λεπτά, να το ψάξουν παραπάνω, όσοι εξοργίστηκαν και άρχισαν να βρίζουν Θεούς και δαίμονες (sic), θα καταλάβαιναν πως κανένας λόγος δεν υπήρχε να τους ανεβεί το αίμα στο κεφάλι χριστουγεννιάτικα. Και δεν είναι να παίζουν με τα νεύρα τους τούτες τις άγιες μέρες οι συνΈλληνες, συνΟρθόδοξοι που εξαφανίζουν με ζήλο ό,τι κυκλοφορεί, γλυκό, αλμυρό ή αλκοολένιο, στα αλλεπάλληλα τραπεζώματα που με κατάνυξη συμμετέχουν.
Εν προκειμένω ο Αρκάς δεν σκιτσάρει την Παναγία να απαντάει θετικά σε υποτιθέμενη πρόταση γάμου ενός μάγου. Αλλά μια υποτιθέμενη χριστουγεννιάτικη παράσταση του σχολείου που πάει ο Θανασάκης. Οπότε για να καταλάβεις τι συμβαίνει στο συγκεκριμένο καρέ, θα πρέπει να ξέρεις βασικές λεπτομέρειες για την ομώνυμη αυτή σειρά κόμικ. Την Παναγία στην παράσταση κάνει η Χρυσάνθη. Η οποία «αγαπάει» (για να το πούμε όπως το λέγαμε μικροί) τον Σπύρο.
‘Η όπως διαβάζουμε στη σύνοψη μιας άλλης σειράς κόμικ, που έγινε με πρωταγωνιστές τους 2 τους (Φλογερή Ξανθιά): «Η Χρυσάνθη είναι φλογερή ξανθιά και η φλόγα της έχει έναν και μόνο στόχο: τον Σπύρο. Ο Σπύρος είναι σκεπτόμενος άνθρωπος και η σκέψη του έχει έναν και μόνο στόχο: να αποφύγει τις φλογερές επιθέσεις της Χρυσάνθης. Συμμαθητές στα προνήπια, αυτός λάτρης της ποίησης κι αυτή λάτρις του γάμου, αποτελούν το πιο τρελό ζευγάρι των κόμικς»
Όταν συνεπώς αυτός (ο Σπύρος), παίζοντας τον έναν από τους τρεις μάγους στην παράσταση, της δίνει το δώρο για τη γέννηση του Χριστού, εκείνη ξεχνάει παραστάσεις, ξεχνάει πως τη βλέπουν όλοι, και αντιδράει με ένα ηχηρό «δέχομαι», σαν δηλαδή να της είχε κάνει πρόταση γάμου. Μπορεί να μην σου αρέσει ως χιούμορ. Μπορεί να το θεωρείς «παλιακό», άστοχο, ή ό,τι άλλο θες. Άλλα βλάσφημο δεν το λες.
Ο Αρκάς και τα όρια της σάτιρας
Η ιστορία αυτή έρχεται να μας υπενθυμίσει ένα γενικότερο ζήτημα. Τη συζήτηση για αν ο Αρκάς «χάλασε», «δεν είναι όπως παλιά», «ξεπουλήθηκε» ή όπως αλλιώς κατά καιρούς έχει ειπωθεί η αποτύπωση αυτού που με τα χρόνια διαφοροποιήθηκε ως αισθητικό και νοηματικό αποτέλεσμα. Ο καθείς προφανώς και δικαιούται να έχει την άποψή του για τη δουλειά του (θρυλικού πάντως, για να τα λέμε όλα) σκιτσογράφου. Άλλο αυτό όμως και άλλο η λογοκρισία. Άλλο αυτό και (εντελώς) άλλο η τοξική ρητορική μίσους. Να ζητάς «κεφαλές επί πίνακι», να ονειρεύεσαι «αφορισμούς» και άλλα τέτοια χαριτωμένα τούτες τις κατά τα άλλα άγιες ημέρες αγάπης.
Στο συγκεκριμένο σκίτσο, ο Αρκάς δεν θίγει ούτε την Παναγία ούτε το Χριστιανισμό. Εκτός και αν κάποιος θέλει να το δει έτσι. Εκτός αν θέλει να αρχίσει τα «ναι, αλλά τον Μωάμεθ δεν τον ακουμπάτε» και τα «όλοι ξέρουμε πως η νέα τάξη πραγμάτων τα προωθεί αυτά έστω και καμουφλαρισμένα για να κάνει κακό στην πίστη μας». Βέβαια όταν αρχίζει τέτοια ΨΕΚοκαταιγίδα κάνε τη χάρη στον εαυτό σου και φύγε μακριά. Δεν υπάρχει περίπτωση να την κερδίσεις αυτήν την…πίστα.
