For God’s sake, εκλιπαρώ τη συγνώμη σας και χίλιες φορές καλύτερα It’s tea time; Αυτό, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, σκέφτεται ο ανυποψίαστος παρατηρητής μαθαίνοντας πως στη Μεγάλη Βρετανία υπάρχει καφές που κοστίζει… 325 ευρώ. Το φλιτζάνι, έτσι;
Υπάρχει πάντως μια πολύ καλή εξήγηση γι’ αυτό. Ή έστω εξήγηση, το αν είναι και καλή, το αφήνουμε στη διακριτική σου ευχέρεια, αναγνώστη. Όλο αυτό το συναντάμε στο πλαίσιο μιας καμπάνιας συγκέντρωσης χρημάτων που κάνει μια φάρμα στη Σκωτία προκειμένου να μετατραπεί σε μονάδα γαλακτοκομικών χωρίς απόβλητα.
Ο καφές κοστίζει χρυσάφι επειδή ο ενδιαφερόμενος αγοράζει προσδοκία
Στην ουσία ψάχνει επενδυτές. Και αγοράζοντας ο «χ» ενδιαφερόμενος ένα φλιτζάνι καφέ (flat white, συγκεκραμένα), αγοράζει μαζί και προσδοκία. Αποκτάει, πιο συγκεκριμένα, 34 μετοχές στην επιχείρηση. Παράλληλα και ένα πιστοποιητικό για flat white, εξαγοράσιμο σε ένα από τα 13 καφέ στη Σκωτία που χρησιμοποιούν το γάλα της συγκεκριμένης φάρμας. Γίνεται έτσι μέρος του συνόλου. Εκτός από μερίδιο, να πούμε επίσης, οι μέτοχοι λαμβάνουν σε ανταπόδοση, ξεναγήσεις στο αγρόκτημα, μειωμένες τιμές για την αγορά του γάλακτος που παράγεται στη φάρμα καθώς και προσκλήσεις σε ειδικές εκδηλώσεις.
Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης (Mossgiel Farm) λέγεται Μπράις Κάνινγχαμ και στόχο έχει να μαζέψει περί τα 350.000 ευρώ. Το πλασάρει ως μια οικολογική κίνηση, ως κάτι που θα έκανε κάποιος που πραγματικά νοιάζεται για το περιβάλλον, για το μέλλον της γεωργίας και κατ’ επέκταση του πλανήτη.
Κατά βάση και σε τελική ανάλυση, είναι μια έξυπνη επιχειρηματική ιδέα από μεριάς του, αφού μέσω της προφανούς υπερβολής αναγκάζει τον κόσμο να στρέψει το βλέμμα του πάνω του. Αλλιώς πόσοι θα έμπαιναν στον κόπο να ασχοληθούν μαζί του; Να εδώ γράφουμε εμείς, στη μακρινή Ελλάδα, για πάρτη του. Δεν είναι ακριβώς πως του κάνουμε διαφήμιση βέβαια, αλλά ΟΚ, το γενικότερο νόημα, νομίζουμε, γίνεται αντιληπτό.
Ο καφές ως μια πολύ επικερδής μπίζνα
Τώρα και στο ερώτημα αν αυτή η επένδυση είναι και εγγυημένη, η απάντηση είναι μόνο η εξής: δεν είναι. Όπως όλες αυτού του είδους. Προσδοκία – ξαναλέμε – αγοράζεις, σαν να παίζεις στο χρηματιστήριο. Μπορεί να σου βγει, μπορεί όχι. Με άλλα λόγια το αν αυτός θα αποδειχθεί σαν ένας ωραίος, λαχταριστός κυριακάτικος καφές με αγαπημένους σου ανθρώπους ή θα είναι ο… καφές της παρηγοριάς δεν μπορείς να το γνωρίζεις εκ των προτέρων.
Τουλάχιστον μπορείς να νιώθεις πως ρίχνεις τα λεφτά σου (και) για καλό σκοπό. Και θα εκτιμήσεις περισσότερο την επόμενη φορά που θα πάρεις καφέ σε νορμάλ τιμή. Αν και όπως πάνε τα πράγματα στα μέρη μας με την ακρίβεια, ο καφές σύντομα θα γίνει είδος πολυτελείας. Κι ας πίνουμε περισσότερο από πότε ως Έλληνες. Δεν θέλει πολύ να αρχίσει η κάθοδος…
