Το φοβερό, αν το καλοσκεφτείς, είναι πως δεν μιλάμε για κάτι πολύ παλιό. Καμιά 15άρια χρόνια, πάνω κάτω, μαξ. Μόνο που ιντερνετικά μιλώντας είναι σαν να μιλάμε για την… εποχή του χαλκού στο YouTube. Τότε που τα viral, και μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού ήταν, και με εντελώς διαφορετικούς τρόπους σε σχέση με σήμερα διαδίδονταν – το καλό το πράγμα πάντα βρίσκει το δρόμο του.
Δεν υπήρχαν social media, Viber κτλ για κοινοποίηση, ούτε smartphones για να κυκλοφορεί η πληροφορία σε χρόνο dt και αφειδώς. Με mail γινόταν η δουλειά κατά βάση, με σήμανση «να ανοιχθεί με προσοχή» αν συνέτρεχε τέτοιος λόγος. Επίσης, τεχνικά, σε ήχο και εικόνα, το πράγμα ήταν σε «πρωτόγονο» επίπεδο αν το συγκρίνουμε με τα τρέχοντα δεδομένα. Χώρις πως δεν υπήρχαν YouTubers, influencers και τα συναφή.
Πάμε να θυμηθούμε λοιπόν ορισμένα από τα βιντεάκια με τα οποία γελούσε ο κόσμος εκείνα τα χρόνια, που ήταν πιο ρομαντικά και αθώα. Ούτε προηγμένα τεχνικά μέσα, ούτε φίλτρα, ούτε τίποτα. Να κάνουμε την πλάκα μας και ό,τι βγει. Ωραία φάση, ωραία νοοτροπία. Αν περνάς καλά, όλοι το ξέρουμε αυτό, βγαίνει προς τα έξω…
Τα viral του ελληνικού YouTube σε… νηπιακό στάδιο
Κρασάκι του Τσου
Το πρώτο που διαβάζει κανείς στα σχόλια από κάτω, λέει τα πάντα: «Αρχαίοι Πατέρες του ελληνικού youtube τα σέβη μου».
Οι τύποι πήραν ένα ιαπωνικό τραγούδι, έβγαλαν την «Ελλάδα» από μέσα του, έκαναν και video clip και τι δεν έκαναν. Χύνω ΟΜΟ, αχ τι κάνω…
Το σαραντρίο
Η πελοποννησιακή ντοπιολαλιά ενώνεται με την «αργκό» εντός νταλικιέρη και γεννιέται ένα μικρό έργο τέχνης. Από το «Εκοιτώ στο είδωλο και έρχονται κάτι Τριπολιτσώται…» φτάσαμε στο «Πήρε να χαλάσει το φασόλι, πήρε να μαραζώσει το λεμόνι, η πιπεριά γαμ…».
Η διήγηση είναι σπαρταριστή, μέρος της λαϊκής πολιτιστικής μας κουλτούρας. Αυτό είναι μουσειακής αξίας. Γνώμη μας.
Breathless Platanos
O αστικός μύθος (;) λέει πως το Breathless του Νταν Γουίλσον έγινε επιτυχία αποκλειστικά και μόνο στην Ελλάδα.
Πρέπει να το έπαιζαν 100 φορές την ώρα τα ραδιόφωνα στα φόρτε του. Είχε impact το κομμάτι, όχι αστεία.
Κάπως έτσι γεννήθηκε τούτο το έπος από την ομάδα Platanos. Καλύτερο από το αυθεντικό. Στη νιοστή.
Hey Panos
Πολύ μπροστά από την εποχή του. Meta χιούμορ. Ένας τύπος με μαύρα γυαλιά ηλίου δίνει φαινομενικά συνέντευξη και μιλάει για τον εαυτό του με έπαρση που κάνει τον… Κριστιάνο Ρονάλντο να μοιάζει αλτρουιστής.
Στην πραγματικότητα επρόκειτο για project της κολεκτίβας «Μετέχνιο» που σκοπό είχε ακριβώς να σατιρίσει όλους τους «τίποτα» που νομίζουν πως είναι κάποιοι. Ήταν πάντως τόσο πιστευτό το βίντεο και τόσο αθώες οι εποχές που αρχικά πολύς κόσμος είχε «ψαρώσει» και έβριζε ανελέητα.
Ο καιρός έφερε την αποκατάσταση, μαζί την αποθέωση για το πρωτοποριακό και ιδιοφυές του μηνύματος. Hey Panos, είσαι ακόμα γαμάτος ρε φίλε.
Άννα Γούλα – Τα Πίνω Όλα
Το ότι υπήρχε κόσμος, πολύς μάλιστα, που πείστηκε πως η Άννα Γούλα ήταν υπαρκτό πρόσωπο και έβγαζε τέτοια τραγούδια φανερώνει πολλά για τα trash ακούσματά μας ως χώρα, για το πόσο έχουμε συνηθίσει το κιτς και τη φτήνια.
Στην πραγματικότητα δεν υπήρχε καμία Άννα Γούλα. Δηλαδή υπήρχε, αλλά μόνο ως υποκουλτούρα. Με σάρκα και οστά, στο real life δηλαδή, ήταν η Χαρά Κολαΐτη. Μια νεαρή φοιτήτρια της Καλών Τεχνών που δημιούργησε αυτήν την περσόνα για την πτυχιακή της. Και Άριστα πήρε, και μήνυμα πέρασε, και viral έγινε.
Υou are the Prime Minister
Μιλάμε για ένα έπος. Με άρτια αγγλικά αλλά (ελληνική) προφορά που «σκοτώνει», έχουμε τη σύνοψη του πώς κάνεις κωμωδία μέσα από την καρδιά σου.
Χωρίς σενάριο, απλά γιατί θες να κάνεις πλάκα και να το μοιραστείς. Και επειδή έχεις ταλέντο…
Είχε κάνει και για τη Μαντόνα (με την ατακάρα «Do You Think Madonna is stupid?») αυτός ο φοβερός τύπος, αλλά το κάτωθι είναι το απόλυτο «διαμάντι» του:
300 parody
Τέλη 90s, αρχές 00s, έπαιζε πολύ η παρωδία με το Μπέβερλι Χιλς. Από υπολογιστή σε υπολογιστή, σε «στικάκια». Το είδος πάντα είχε πέραση. Η μεταγλώττιση αν πετύχει μπορεί να σε «γονατίσει» από τα γέλια.
Αυτό ακριβώς κατάφεραν τα παλικάρια που «πείραξαν» τους 300. Ναι, έχει μπόλιο μπινελίκι μέσα, αλλά και αυτό τέχνη είναι αν γίνεται σωστά.
Επίσης σήμερα θα ‘ταν για απανωτά cancel ίσως, αλλά εκείνη η εποχή ήταν αλλιώς, κανείς δεν το έβλεπε έτσι. Έχει κι άλλα parts. Σαν το πρώτο όμως, τίποτα.
