Πολλά μπορεί να βρει να πει κανείς για τις πρόσφατες δηλώσεις του Γιώργου Νταλάρα. Από την κλίμακα του «να αγιάσει το στόμα του» ως το «ναι μεν αλλά». Διαφωνούμε, συμφωνούμε, έτσι πάει πάντα σε όλα τα ζητήματα που είναι πολυεπίπεδα – όπως το συγκεκριμένο.

Γράφει ο Γιώργος Καραχάλιος

Όμως ό,τι και να επιλέξει κανείς ως στάση, ξεκινάει από μια αδιαπραγμάτευτη βάση: Ο Νταλάρας είναι ένας μύθος του ελληνικού τραγουδιού. Και το μίνιμουμ που του πρέπει είναι ο σεβασμός. Κάτι που παρά την υποσχόμενη εκκίνηση, απουσίαζε εν τέλει από τα λόγια του Snik όταν του ζητήθηκε η άποψή του επί του θέματος:

«Είναι ο Νταλάρας, έχει χρόνια πίσω του, we respect him, δεν είμαστε όπως ήμασταν πέρυσι, πρόπερσι, έχουμε κάνει κι εμείς λάθη, δεν είναι κανένας αλάνθαστος. Δεν τα άκουσα αυτά με τον Νταλάρα, έχω να τον ακούσω πάρα πολλά χρόνια. Είναι αυτός που τα είχε με τη Βίσση;», είπε ο γνωστός τράπερ στην κάμερα της εκπομπής «Πρωινό» του ΑΝΤ1.

Πώς κατάφερε σε λίγες μόνο λέξεις να τα μπλέξει έτσι, εντυπωσιακό κι όχι με τη θετική την έννοια. ΟΚ, τότε που συνάντησε τον Στέφανο Κασσελάκη και έκανε πως δεν τον ξέρει, είχε τη φάση του ως σκηνικό, γελάσαμε και λίγο με το «ποιος είσαι, ποιος είμαι, δεν ψηφίζω, δεν διαβάζω ειδήσεις, δεν ακούω μουσική» και πάει λέγοντας.

Μόνο που κάποια στιγμή θα πρέπει να κατανοήσουμε τη διαφορά ανάμεσα στην αμάθεια και στην ημιμάθεια, ανάμεσα στο νορμάλ και στην αγένεια. Να συνειδητοποιήσουμε πως μόνο cool δεν είναι να κάνεις σημαία σου την άγνοια, το ότι ζεις σε ένα δικό σου συννεφάκι και δεν τρέχει κάστανο για ό,τι είναι έξω από τη φούσκα σου.  

Ο Γιώργος Νταλάρας δεν έχει αλάθητο Πάπα. Όσα είπε σηκώνουν κριτική και συζήτηση. Γεννάνε επίσης και ένα debate που κάποια στιγμή πρέπει να γίνει σοβαρά και εκτεταμένα για τη δημοσιογραφία. Αλλά μιλώντας έτσι, ο Snik δίνει δίκιο βουνό στον 75χρονο τραγουδιστή που επιτέθηκε στην ουσία σε μια γενιά που εκούσια ή ακούσια έχει κάνει σημαία της την άγνοια, το επιφανειακό και το δήθεν.

Μην παρεξηγηθούμε. Το να αμφισβητούν οι μικρότεροι τους μεγαλύτερους ήταν και είναι απαραίτητο σε κάθε κοινωνία που κοιτάει μπροστά. Το να υποτιμούν όμως καλλιτέχνες τέτοιου διαμετρήματος, να αγνοούν παντελώς το παρελθόν και να καμαρώνουν γι’ αυτό, συγνώμη, αυτό σε κανένα σύμπαν δεν (πρέπει να) είναι «μπράβο μάγκα».

Όσο καλός κι αν είναι ο τράπερ σε αυτό που κάνει, όσο πολύ κοινό κι αν τον αποθεώνει και τον ακολουθεί σε κάθε του βήμα, είναι βαθιά προβληματικό να εκφράζεται έτσι.

Τις προάλλες ήταν ο Light που τα έβαλε με τους «γέρους», τώρα ο Snik. Το πιάνουμε το κεντρικό νόημα, αντιλαμβανόμαστε τους όρους του επικοινωνιακού παιχνιδιού και μιας κάποιας ερμηνείας του τι είναι «γαμάτο ρε συ φίλε» στο χώρο που κινούνται. Ωστόσο: Άλλο η κριτική και άλλο η ισοπέδωση. Άλλο η διαφωνία και άλλο η ασχετοσύνη. Άλλο το χιούμορ και άλλο η ειρωνεια.

«Ξέρεις ποιος είναι ο Τσιτσάνης;», ρωτούσε, μάταια, ο Νταλάρας τους ρεπόρτερ. Δεν θα μας έκανε εντύπωση αν ο Snik απαντούσε πως είναι κάποιος παλιός νικητής του Master Chef ή κάτι παρόμοιο…