Έχεις την εντύπωση πως βλέπεις ξαφνικά τη Σοφία Βούλτεψη παντού τις τελευταίες μέρες; Δεν είναι η εντύπωση σου, αλήθεια είναι. Το επικοινωνιακό κοκομπλόκο της κυβέρνησης – μωρ’ λες να είναι αληθινές οι φήμες πως φύγαν οι αμερικανοί επικοινωνιολόγοι και “ξέμεινε” με τα “δεύτερα” ο Κούλης – από την πρώτη μεγάλη διαδήλωση για τα Τέμπη μέχρι και σήμερα, έχει διάφορα επεισόδια, αλλά όπως φαίνεται, ο νέος – και μόνος πλέον – επικεφαλής της νεοδημοκρατίστικης “αντεπίθεσης” σε λαό, κοινωνία, και media (την αντιπολίτευση ας την αφήσουμε προς το παρόν στην άκρη, γιατί “it’s complicated” το θεματάκι της σχέσης τους) ο Μάκης Βορίδης δηλαδή, έχει επιβάλει να “κρυφτούν” για λίγο οι φωνακλάδες προκλητικοί για λίγες μέρες (φτάνει σου λέει μόνος του να φωνάζει στη Βουλή) και έχει βγάλει τσάρκα στα κανάλια, τις “χρυσές εφεδρείες προκλητικότητας” και επίθεσης στην λογική.

Η Σοφία Βούλτεψη, ένα “μεγάλο ταλέντο” παλιών εποχών, πιο “κίτρινου Τύπου” και σίγουρα πιο σκληρών τηλεοπτικών αντιπαραθέσεων, δεν είναι “νέα” φυσικά στο “κουρμπέτι”. Ξέρει περίφημα να κάνει την τρίχα τριχιά, να πετάει την μπάλα στην εξέδρα, να εκνευρίζει τους συνομιλητές της, να αλλάζει θέμα χωρίς κανείς να μπορεί να την παρακολουθήσει, να κάνει “κόλαση” μια ήσυχη κουβέντα, και τελικά να μπερδεύει πάνελ και τηλεοπτικό κοινό. Το γεγονός πως συνήθως εκνευρίζει και τους πολιτικούς αντιπάλους που παρίστανται γύρω της, και τους ανθρώπους που δεν ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία, είναι “έξτρα κανονάκι” και για την ίδια, και για τους εντολοδόχους της.

Τακτική Βούλτεψη ή απλά “ρίξε λάσπη, κάτι θα μείνει”

Το κόλπο της Σοφίας Βούλτεψη, είναι παλιό και υπερ-επιτυχημένο. Λέει “τέρατα”, αλλοιώνει εξώφθαλμα την πραγματικότητα, αμφισβητεί την αλήθεια, υπερβάλλει στα πάντα, και απορρίπτει κάθε προσπάθεια διαλόγου και αντεπιχειρημάτων, φωνάζει, επιβάλλεται και κάνει χαμό απλά για να μην βγαίνει νόημα.

Σου θυμίζει κάτι; Ναι, είναι αυτό που κάνει κι ο Τραμπ, και τόσοι άλλοι αντιγραφείς του πια παγκοσμίως. Είναι γραμμένα στο “λυσσάρι” των πολιτικών αντιπαραθέσεων που κάποτε έγραψε ο Σόπεναουερ, την “Τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο”, άλλωστε. Και ειδικά στην τηλεόραση, είναι ακόμα ευκολότερο να δημιουργήσεις χαμό, εντυπώσεις και να εξαφανίσεις την λογική και την ψυχραιμία.

Τι κερδίζει η Βούλτεψη, και όσοι αντιπροσωπεύει από αυτή την τακτική; Μα φυσικά να εκνευρίσει και να αποσυντονίσει όσους βρίσκονται απέναντι της (και αυτό δεν σημαίνει τους 3-4 ανθρώπους του πάνελ, αλλά τους χιλιάδες και τα εκατομμύρια των ανθρώπων που θα την δουν σε κάποια οθόνη), και να τους κάνει να σταματήσουν να την βλέπουν, να συζητούν για το θέμα, να κουραστούν, να βαρεθούν, να σιχτιρίσουν και να ασχοληθούν με κάτι άλλο.

Δεύτερο “κανονάκι” για την “ιέρεια του νεοδημοκρατικού παραλογισμού”, το να συσπειρώσει τα τρολς και τους πανηλίθιους που αρέσκονται στο να ευτελίζεται ο δημόσιος λόγος, στους ανθρώπους που αποθεώνουν τον Άδωνι Γεωργιάδη και τον Άρη Πορτοσάλτε όταν αντίστοιχα “κατατροπώνει” με ύφος και εξωφρενικές εκφράσεις και θεωρίες όσους κάνουν το λάθος να προσπαθήσουν να συνδιαλλαγούν με την “ομάδα επιδιόρθωσης του κυβερνητικού αφηγήματος” δηλαδή, με λογική και επιχειρήματα.

Που θα φτάσει η Βούλτεψη

Πέρα από το τέρμα είναι η απάντηση. Το τέρμα της λογικής, της υπομονής, της ανοχής στο ψέμα και την παπαρολογία. Δεν υπάρχει όριο στο που μπορεί να φτάσει ούτε αυτή η στρατηγική, ούτε φυσικά και η πιο “πιστή” από τις “μαχήτριες” της. Η μάχη ενάντια στην αλήθεια, την ψυχραιμία και την υπομονή της κοινωνίας, δεν έχει περιορισμούς για τους εκπρόσωπους της κυβέρνησης όπως έχουμε δει έξι χρόνια τώρα. Οπότε όταν οι εκπρόσωποι της, τα μέλη της, και οι “λαγοί” της δεν ντρέπονται και δεν αισχύνονται να τα βάζουν με χαροκαμένους γονείς, με άταφους νεκρούς, με κανέναν και με τίποτα, μην περιμένεις πως τώρα που είναι – και το νιώθουν στο πετσί και στο σβέρκο τους – αιωρούμενοι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, και δεν έχουν ούτε την ασυλία από τα media που είχαν κακομάθει, ούτε την αδιαφορία της κοινωνίας για κάθε εγκληματική τους παράλειψη, τραγικό τους λάθος ή παράνομο ή αντισυνταγματικό σκάνδαλο, θα ουρλιάζουν, θα παραλογίζονται, θα κάνουν σόου και θα εξοργίζονται τάχα μου δημοσίως και ιδιωτικώς, μπας και καταφέρουν να κάνουν κάποιους να μην ασχολούνται με τα σημαντικά, αλλά με τις φωνές και τα καυγαδάκια.