Όποτε η Δεξιά στριμώχνεται, η Ακροδεξιά παίρνει το μικρόφωνο. Όχι από λάθος. Όχι από ατύχημα. Από στρατηγική. Γιατί όταν η κυβέρνηση καταρρέει, όταν οι υπουργοί κρύβονται, όταν το “μετριοπαθές κέντρο” δεν μπορεί πια να συγκρατήσει τη λαϊκή οργή, κάποιος πρέπει να αναλάβει τον ρόλο του φωνακλά, του τσαμπουκά, του “αντισυστημικού” που θα κρατήσει το σύστημα όρθιο. Και ξέρεις ποιος το κάνει πάντα, έτσι;
1. Η σκηνή: Τα σκυλιά βγαίνουν μπροστά
Φαντάσου το. Ο Μητσοτάκης σιωπηλός. Οι υπουργοί του –αυτοί που έλεγαν “όλα είναι υπό έλεγχο”– εξαφανισμένοι. Η εικόνα είναι μια κυβέρνηση σε αμηχανία, ένας πρωθυπουργός που έχει χάσει τη μπάλα και μια πολιτική τάξη που ψάχνει τρόπους να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.
Και ξαφνικά, μπαίνουν μέσα οι φωνακλάδες.
Ο Άδωνις βγαίνει στα κανάλια να ουρλιάζει για “επαγγελματίες οργισμένους”. Ο Πλεύρης εξηγεί γιατί “η κυβέρνηση δεν πρέπει να υποκύψει στους τραμπούκους του δρόμου”. Ο Μπογδάνος ανασύρεται από τη ναφθαλίνη για να μας προειδοποιήσει για “αναρχικούς που θέλουν να γκρεμίσουν το κράτος”. Η Λατινοπούλου –που μέχρι χθες δεν ήθελε καμία σχέση με τη Νέα Δημοκρατία– ξαφνικά εμφανίζεται σαν πρόθυμος “συνομιλητής του αστικού κόσμου”.
Είναι μια χορογραφία που την έχουμε ξαναδεί.
Όποτε η Δεξιά δεν μπορεί να κυβερνήσει “θεσμικά”, επιστρατεύει τους ακραίους της, να κάνουν φασαρία, να μπερδέψουν το κοινό, να καταπιούν το αφήγημα της αντιπολίτευσης και να βγουν ως οι μόνοι “γνήσιοι” εκπρόσωποι της λαϊκής δυσαρέσκειας.
Και μην γελιέσαι. Αυτό δεν είναι “ολίσθημα”. Δεν είναι “εσωτερικές διαφωνίες”. Είναι στρατηγική επιβίωσης.
2. Η κρυφή συμμαχία που δεν είναι και τόσο κρυφή
Η Νέα Δημοκρατία έπαιξε για χρόνια το χαρτί του “μετριοπαθούς κέντρου”.
Ο Μητσοτάκης έλεγε ότι “η παράταξη έχει χώρο για όλους”, ότι δεν έχει σχέση “με τους ακραίους και τους λαϊκιστές”. Έφτιαξε ένα αφήγημα “θεσμικότητας”, μια Νέα Δημοκρατία που τάχα δεν έχει σχέση με το ακροδεξιό παρελθόν της.
Και τώρα τι βλέπουμε;
Μια δεξιά κυβέρνηση που εξαρτάται όλο και περισσότερο από την Ακροδεξιά για να επιβιώσει.
- Όταν ήρθε η ώρα της συγκάλυψης στα Τέμπη, ποιοι ανέλαβαν να κάνουν τον βρώμικο επικοινωνιακό πόλεμο; Οι ακροδεξιοί υπουργοί και τα φίλια ΜΜΕ τους.
- Όταν το αφήγημα του “σταθερού κράτους” κατέρρευσε, ποιοι βγήκαν να φωνάξουν για “αναρχικούς” και “ξένα κέντρα”; Οι ακροδεξιοί συνοδοιπόροι της Νέας Δημοκρατίας.
- Όταν οι ευρωεκλογές έδειξαν ότι η Νέα Δημοκρατία πέφτει, ποιοι μίλησαν πρώτοι για “πατριωτικό μέτωπο ενάντια στην Αριστερά”; Οι ίδιοι που χθες τάχα “κρατούσαν αποστάσεις”.
Η κυβέρνηση προσποιείται ότι είναι “θεσμική”, αλλά στην πραγματικότητα, έχει πια παραδοθεί στον τελευταίο της σύμμαχο: την Ακροδεξιά.
3. Δεν είναι συγκυρία, είναι μονόδρομος
Μην περιμένεις αλλαγή στρατηγικής. Η Δεξιά δεν έχει άλλες επιλογές.
Η πτώση των ποσοστών της στις δημοσκοπήσεις σημαίνει ότι δεν μπορεί να κερδίσει ξανά με αυτοδυναμία.
Η Νέα Δημοκρατία ξέρει ότι στις επόμενες εκλογές –όποτε κι αν γίνουν– θα χρειαστεί συνεργασίες.
Και με ποιον θα συνεργαστεί;
- Με το ΠΑΣΟΚ; (Δύσκολο. Η Χαριλάου Τρικούπη δεν θέλει να καεί στη φωτιά του Μητσοτάκη.)
- Με τη “λαϊκή δεξιά” που της έχει απομείνει; (Αν είχε αρκετούς βουλευτές, θα το είχε κάνει ήδη.)
- Με την Ακροδεξιά; Ε, προφανώς.
Το ξέρουν. Το προετοιμάζουν. Το βλέπεις στις μικρές αλλαγές ρητορικής, στα “ανοίγματα”, στις προσεγμένες αντιπαραθέσεις που στην πραγματικότητα δεν είναι αντιπαραθέσεις.
Η Νέα Δημοκρατία και η Ακροδεξιά “τσακώνονται” για το θεαθήναι, αλλά ετοιμάζονται να συγκυβερνήσουν.
4. Και μετά τι;
Εδώ είναι το ερώτημα.
Αν η Νέα Δημοκρατία καταρρεύσει, τι έρχεται μετά;
Αν η Δεξιά δεν μπορεί να κυβερνήσει μόνη της και χρειάζεται τους ακραίους, πού μας οδηγεί αυτό;
- Σε μια κυβέρνηση που θα γίνει ακόμα πιο αντιδραστική, αυταρχική, κλειστή στη δημόσια κριτική.
- Σε μια πολιτική σκηνή όπου η “κανονικότητα” θα συμπεριλαμβάνει την Ακροδεξιά σαν θεσμικό συνομιλητή.
- Σε μια κοινωνία που θα ακούει όλο και πιο συχνά για “εθνική καθαρότητα”, “αντισυστημικές δυνάμεις” και “συντηρητική επανάσταση”.
Η Νέα Δημοκρατία δεν είχε ποτέ πρόβλημα με την Ακροδεξιά. Το μόνο της πρόβλημα ήταν να τη φέρει στην εξουσία χωρίς να τρομάξει το “κέντρο”.
Τώρα, που δεν έχει άλλη επιλογή, αυτό το πρόβλημα παύει να υπάρχει.
Και το ερώτημα είναι αν θα κάνουμε πως δεν το βλέπουμε.
