Ο Γιάννης Κότσιρας μάς ανοίγει την καρδιά του σε μια από τις πιο προσωπικές του συνεντεύξεις. Από το ξεκίνημα της καριέρας του και την πάλη με τα πρώτα εμπόδια, μέχρι τη σύνδεση με το κοινό και τις στιγμές που τον καθόρισαν. Ο καλλιτέχνης αποκαλύπτει πώς η μουσική «ωριμάζει» παράλληλα με τον άνθρωπο, γιατί κάποτε σκέφτηκε να εγκαταλείψει τη σκηνή και πώς τελικά κατάφερε να παραμείνει αυθεντικός σε έναν κόσμο που συχνά επιβραβεύει το επιφανειακό. Μια συζήτηση γεμάτη αλήθεια, έμπνευση και συγκίνηση.
Πιστεύεις ότι η μουσική, όπως και οι άνθρωποι, μπορεί να «ωριμάζει»; Πώς έχει αλλάξει ο τρόπος που γράφεις και ερμηνεύεις τραγούδια με την πάροδο των χρόνων;
Η μουσική ωριμάζει παρέα με τους ανθρώπους. Ο λόγος είναι ότι η μουσική δεν είναι αυτογενής. Δεν γεννιέται μόνη της. Την γράφουν οι άνθρωποι, οπότε για να ωριμάσει μουσική πρέπει να ωριμάσει ο άνθρωπος. Στη δική μου περίπτωση τώρα. Εγώ δεν είμαι τραγουδοποιός. Ούτε συνθέτης, ούτε καν στιχουργός.
Είμαι ένας τραγουδιστής που τυχαίνει να έχω γράψει και κάποια τραγούδια.
Στο ερμηνευτικό κομμάτι λοιπόν, ναι θεωρώ ότι έχω ωριμάσει αρκετά και σαν άνθρωπος και σαν τραγουδιστής. Αυτό δεν είναι πάντα θετικό καθώς αυτό το πρωτογενές, το πρωτόγονο των πρώτων χρόνων, είναι κάτι που μπορεί να είναι και καλύτερο πολλές φορές. Εγώ πάντως, σαν Γιάννης, αισθάνομαι ότι έχω βελτιωθεί.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι από την καριέρα σου που το βλέπεις διαφορετικά σήμερα από όταν το πρωτοερμήνευσες;
Αυτό συμβαίνει σχεδόν με όλα τα τραγούδια που έχω πρωτοερμηνεύσει. Ήμουνα πολύ μικρός όταν ξεκίνησα, οπότε τώρα τα βλέπω εντελώς διαφορετικά. Έχω αποκτήσει άλλου είδους τρόπο ερμηνείας στα λαϊκά τραγούδια, άλλο στα πιο έντεχνα, άλλο στα πιο ποπ, οπότε όλα σχεδόν τα τραγούδια που έχω πει, τα βλέπω με διαφορετικό τρόπο.
Αν μπορούσες να πεις κάτι στους ανθρώπους που μεγάλωσαν με τη μουσική σου, τι θα ήταν αυτό;
Αυτό που θα ήθελα να τους πω είναι “ελπίζω να τους βγήκε σε καλό”.
Πώς αντιδράς όταν ακούς τα τραγούδια σου να γίνονται κομμάτι των ζωών των άλλων, π.χ., σε γάμους ή στιγμές χαράς και λύπης;
Αυτό είναι η μεγαλύτερη επιτυχία που μπορεί να έχει ένας τραγουδιστής. Ή τουλάχιστον για μένα είναι η μεγαλύτερη επιτυχία να βλέπω ανθρώπους να έχουν ξεκινήσει τις οικογένειές τους με ένα δικό μου τραγούδι, να έχουν βαφτίσει ένα παιδί τους με ένα δικό μου τραγούδι και ακόμα πιο συγκινητικό είναι όταν βλέπω τα παιδιά τους να έρχονται, γνωρίζοντας τα δικά μου τραγούδια. Αυτό είναι η μεγαλύτερη επιτυχία που θα μπορούσα ποτέ να έχω.
![Γιάννης Κότσιρας συνέντευξη](/storage/202501/DSC08674-1.jpg)
Έχεις μιλήσει για το πώς η μουσική σε βοηθάει να εκφράζεσαι. Ποιο είναι το συναίσθημα που νιώθεις πιο έντονα όταν τραγουδάς;
Όταν τραγουδάω νιώθω ότι είμαι εντελώς απελευθερωμένος. Αισθάνομαι αυτή την τύχη που έχουμε όσοι ασχολούμαστε με αυτό που αγαπάμε να μπορούμε να εκφραζόμαστε μέσω αυτού και να εκτονωνόμαστε πολλές φορές. Είναι πολύ σπουδαίο για κάθε άνθρωπο να κάνει αυτό που αγαπάει.
Υπήρξε ποτέ στιγμή που να αμφέβαλες για τον δρόμο που διάλεξες; Τι σου έδωσε τη δύναμη να συνεχίσεις;
Όταν ξεκίνησα την δισκογραφία εκεί άρχισα να δυσκολεύομαι. Μαζί με τις πρώτες επιτυχίες αντιλήφθηκα ότι έχασα στην ουσία την ελευθερία μου την ανεξαρτησία μου. Αλλά και πέρα από αυτό, διαπίστωσα ότι γύρω από εμένα άρχισαν να ζουν άνθρωποι τοξικοί και παρασιτικοί που υπάρχουν στον χώρο. Έτσι το 1998, άρχισα να σκέφτομαι πολύ σοβαρά να εγκαταλείψω το τραγούδι. Μάλιστα για ένα διάστημα το έκανα κιόλας. Για κάποιους μήνες σταμάτησα να τραγουδάω. Όμως μέσα από συζητήσεις με τους δικούς μου ανθρώπους, αποφάσισα να συνεχίσω βάζοντας πλέον τους δικούς μου όρους και καθορίζοντας τα δικά μου όρια στο παιχνίδι της μουσικής βιομηχανίας. Στην ουσία έμεινα έξω από όλο το κόλπο των δημοσίων σχέσεων και αυτό είναι που σήμερα με κάνει να νιώθω πλήρης και περήφανος.
Ο Γιάννης Κότσιρας κι ο… νεότερος εαυτού του
Αν μπορούσες να στείλεις ένα μήνυμα στον νεότερο εαυτό σου, όταν ξεκινούσες τη μουσική, ποιο θα ήταν αυτό;
Μεγάλε, ξανασκέψου το…
Αν είχες μια playlist για να περιγράψεις τη ζωή σου μέσα από μουσική, τι θα έβαζες σ’ αυτήν;
Θα έβαζα όλον τον μελοποιημένο Ελύτη, όλο τον μελοποιημένο Καββαδία, τον Αλκαίο και τον Γκάτσο. Φυσικά θα έπαιρνα και όλα τα βιβλία μαζί μου αλλά μιλάμε για playlist οπότε…
Έχεις σκεφτεί ποτέ να δημιουργήσεις ένα concept album που να διηγείται μια ολόκληρη ιστορία;
Το έχω σκεφτεί εδώ και χρόνια και είναι υπό κατασκευή…
Πιστεύεις ότι η ελληνική μουσική σκηνή σήμερα έχει χάσει κάτι από τη μαγεία της ή απλώς εξελίσσεται;
Η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι ότι η ελληνική μουσική σκηνή έχει βιομηχανοποιηθεί. Νιώθω ότι από τη μεριά του έντεχνου τραγουδιού, οι τραγουδοποιοί, οι τραγουδιστές, έχουν κλειστεί περισσότερο στον εαυτό τους και από τη μεριά του πιο λαϊκοπόπ, του πιο εμπορικού ας πούμε τραγουδιού, το έχουν κάνει εντελώς βιομηχανία θεάματος. Έχουμε χάσει λίγο την ανθρωπιά μας στην ζωντανή μουσική. Ασχολούμαστε περισσότερο με τα τεχνικά ζητήματα με τους φωτισμούς με το θέαμα με τις εντάσεις των ηχείων και πολύ λιγότερο με την ουσία αυτό που ζητάει το κοινό μας που είναι η ίδια η μουσική τα καλά τραγούδια οι καλές ερμηνείες οι καλές ενορχηστρώσεις. Σίγουρα αυτό είναι κομμάτι μιας εξέλιξης, Αλλά δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο είναι θετική σαν εξέλιξη. Θα φανεί στο μέλλον.
![Γιάννης Κότσιρας συνέντευξη](/storage/202501/DSC08450-1.jpg)
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν καλλιτέχνη που θέλει να παραμείνει αυθεντικός σε μια εποχή που συχνά επιβραβεύει το «εύκολο» και το επιφανειακό;
Η μεγαλύτερη πρόκληση παραμένει η ίδια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Το εύκολο και το επιφανειακό είναι πολύ θελκτικά αλλά από την άλλη μεριά είναι εντελώς παροδικά. Το δύσκολο και το ουσιαστικό μεγάλη επιμονή και υπομονή αλλά είναι πολύ πιο διαχρονικά. Από τότε που θυμάμαι λοιπόν τον εαυτό μου αυτή ήταν λοιπόν η πρόκληση. Κι έτσι ο καθένας κρίνεται από τις επιλογές του.
Αν είχες τη δυνατότητα να αλλάξεις κάτι στη μουσική βιομηχανία, τι θα ήταν αυτό;
Αυτό που θα άλλαζα στην παγκόσμια βέβαια μουσική είναι η οικονομική εξάρτηση των καλλιτεχνών και των εργατών της μουσικής βιομηχανίας, με τη μουσική. Θα ήταν πιο απελευθερωτικό για όλους να αντιλαμβανόμαστε τα έσοδα από τη μουσική, περισσότερο ως ανταμοιβή και όχι ως αμοιβή.
Τα τραγούδια σου έχουν έντονο συναισθηματικό φορτίο. Τι είναι αυτό που σε εμπνέει περισσότερο: η χαρά ή η λύπη;
Το ίδιο με εμπνέουν και η χαρά και η λύπη. Ακριβώς το ίδιο. Άλλο είδος ερμηνείας παράγω μέσα από την λύπη μου και άλλο μέσα από τη χαρά μου. Όλα όμως είναι σημαντικά και έχουν την ίδια θέση στη δική μου ζωή.
Πώς διαχειρίζεσαι την ιδέα του χρόνου; Σε φοβίζει ή σε εμπνέει να δημιουργείς;
Για να είμαι ειλικρινής, μέχρι πριν κάποια χρόνια, πριν γεννηθούν τα παιδιά μου δηλαδή, δεν με ενδιέφερε ο χρόνος. Δεν με τρόμαζε τίποτα σε σχέση με το χρόνο. Τώρα όμως, θέλω να είμαι υγιής, να είμαι γερός και να αντέξω όσο πιο πολλά χρόνια μπορώ, ώστε να εξασφαλίσω όσο γίνεται καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μου. Αυτή όμως η όλη διαδικασία είναι και αρκετά δημιουργική.
Αν έπρεπε να τραγουδήσεις καραόκε σε μια παρέα φίλων, ποιο τραγούδι θα διάλεγες που δεν ανήκει στο ρεπερτόριό σου;
Το “Έτσι ξαφνικά” του Αντώνη Βαρδή και της Γιούλας Γεωργίου που έχει τραγουδήσει καταπληκτικά ο Αντώνης Ρέμος.
Τι απαντάς σε κάποιον που λέει ότι το λαϊκό τραγούδι δεν είναι πλέον «της μόδας»;
Να έρθει ένα βράδυ στο Σταυρό του Νότου που τραγουδάω να δει τι γίνεται.
Η μουσική σου συχνά σχολιάζει κοινωνικά ζητήματα, έστω και έμμεσα. Πιστεύεις ότι η τέχνη έχει την ευθύνη να είναι πολιτική;
Δεν πιστεύω σε καμιά υποχρεωτικότητα. Πιστεύω όμως ότι τέχνη μπορεί και έχει τη δύναμη να αφυπνίζει. Εγώ έχω επιλέξει, σε ένα μικρό κομμάτι του ρεπερτορίου μου, να έχω πάντα τέτοια τραγούδια.
Με την κρίση των τελευταίων χρόνων, πιστεύεις ότι το κοινό έχει αλλάξει τρόπο που ακούει μουσική;
Δεν έχει να κάνει με την κρίση. Υπάρχει αλλαγή στον τρόπο που ακούμε όλοι μας μουσική αλλά δεν έχει να κάνει με την κρίση. Έχει να κάνει με την τεχνολογία. Πλέον ακούμε μόνοι μας μουσική, ο καθένας μόνος του δηλαδή. Στο παρελθόν ακούγαμε όλοι μαζί. Περνάμε ένα δίσκο, του Μητροπάνου για παράδειγμα και καλούσαμε τους φίλους μας στο σπίτι, να τον ακούσουμε όλοι μαζί. Τώρα αυτό δε συμβαίνει ποτέ. Ο καθένας μόνος του, μπροστά στον υπολογιστή του, με τα ακουστικά του στο κινητό του, ακούμε μουσική.
Αν μπορούσες να ξαναγράψεις ένα από τα πιο αγαπημένα σου τραγούδια, θα άλλαζες κάτι ή το αφήνεις όπως είναι, σαν μια φωτογραφία της στιγμής;
Από τα πολύ λίγα τραγούδια που έχω γράψει υπάρχουν κάποια τραγούδια που θα έκανα κάποιες αλλαγές. Ο λόγος που θα το έκανα είναι, γιατί έχουν γίνει στους στίχους μου κάποιες φορές, κάποιοι συμβιβασμοί, λόγω των τηλεοπτικών αναγκών, που εξυπηρετούσαν εκείνη τη στιγμή τα τραγούδια μου. Από την άλλη σαν ερμηνευτής όχι, δεν θα άλλαζα τίποτα. Γιατί ακριβώς είναι η φωτογραφία της κάθε στιγμής της νεότητας μου.
Τα τραγούδια σου συχνά είναι σαν ιστορίες που μιλούν κατευθείαν στην καρδιά. Ποια είναι η μεγαλύτερη ιστορία που έχεις ακόμα μέσα σου και δεν έχει γίνει τραγούδι;
Ακόμα δεν έχω καταφέρει να γράψω σε ένα τραγούδι το πόσο σημαντική είναι η γυναίκα της ζωής μου. Έχω γράψει διάφορα πράγματα κάποιες φορές, αλλά είναι αποσπασματικά. Δεν αντικατοπτρίζουν ολοκληρωτικά το μέγεθος της σημαντικότητας της. Κάποια στιγμή θα το καταφέρω κι αυτό.
Υπάρχει κάποια φράση ή μήνυμα από ακροατή που σε έχει συγκλονίσει ή σε έχει κάνει να δεις τη μουσική σου διαφορετικά;
Υπάρχει μια ιστορία με ένα κορίτσι το οποίο νοσηλευόταν στην Αίγυπτο στην Αλεξάνδρεια στο νοσοκομείο, με πολύ σοβαρή ασθένεια και σαν τελευταίο της παράπονο είχε ότι δεν κατάφερε να με ακούσει να τραγουδάω ζωντανά τον φύλακα άγγελο. Πήγα λοιπόν εκεί, δανείστηκα μία κιθάρα και της το τραγούδησα στο νοσοκομείο. Το κορίτσι παρουσίασε τεράστια βελτίωση και έζησε για δύο χρόνια ακόμη μετά από αυτό. Από τότε έχουν αλλάξει πολλά στον τρόπο που ασχολούμαι με την μουσική.
Πώς νιώθεις όταν βλέπεις νέα παιδιά να «ξανανακαλύπτουν» τραγούδια σου; Σου έχει τύχει ποτέ κάποιος νέος καλλιτέχνης να σου πει ότι τον ενέπνευσες;
Αυτό είναι κάτι, που ειδικά τα τελευταία χρόνια, το ακούω πάρα πολύ συχνά. Αυτό με κάνει να νιώθω πάρα πολύ ωραία και πραγματικά με κάνει πολύ περήφανο. Έρχονται παιδιά 15, 17, 20 χρονών και μου λένε ότι είμαι η αιτία που ασχολήθηκαν με τη μουσική. Αυτό για μένα είναι τεράστιο δώρο.
Ποιο θεωρείς ότι είναι το πιο παρεξηγημένο κομμάτι της ελληνικής μουσικής παράδοσης και θα ήθελες να το ξαναφέρεις στο φως;
Δεν αισθάνομαι ότι, ειδικά στην ελληνική μουσική παράδοση, υπάρχει παρεξηγημένο κομμάτι. Η ελληνική μουσική παράδοση, κατά καιρούς και αναλόγως το είδος, γνωρίζει μεγάλες στιγμές. Αυτό μπορεί να συμβαίνει σε χρονικούς κύκλους αλλά συνεχώς επανέρχεται οπότε δεν θεωρώ ότι έχει ανάγκη η ελληνική μουσική παράδοση εμένα για να ξαναφέρω κάτι στο φως. Η ελληνική μουσική παράδοση είναι από μόνη της ολόκληρη στο φως.
Υπάρχει κάποια στιγμή στη ζωή σου που σκέφτεσαι συχνά όταν τραγουδάς;
Ναι, αυτή στιγμή που σκέφτομαι αρκετές φορές όταν τραγουδάω, είναι η στιγμή που κράτησα τον γιο μου στην αγκαλιά μου την στιγμή που γεννήθηκε. Αυτή τη στιγμή που ουσιαστικά έγινα μπαμπάς, δεν την ξεχνάω ποτέ. Με άλλαξε εντελώς σαν άνθρωπο και είναι η καθημερινή μου στιγμή έμπνευσης.