Όπου και να σερφάρεις, σε όποια ειδησεογραφική ιστοσελίδα κι αν πέσει το μάτι σου, είναι πρώτη είδηση: Ο «45χρονος επιχειρηματίας» από τα Χανιά με την Πόρσε που σκότωσε το 22χρονο παλικάρι, τον Παναγιώτη.

Άδικα; Όχι. Είναι μια τραγωδία. Πολύ περισσότερο από τη στιγμή που ο «45χρονος επιχειρηματίας», του οποίου το όνομα το γνωρίζουν όλοι αλλά δεν το λέει και δεν το γράφει κανένας, ήταν αυτό που λέμε… μπουμπούκι. Σωρηδόν φεύγουν οι πληροφορίες που σκιαγραφούν το προφίλ του.

Από πού φεύγουν; Μα, από την αστυνομία, φυσικά. Η αστυνομία – όχι μόνο στα Χανιά – γνωρίζει πώς να «διαρρέει» τέτοιες πληροφορίες για τον ευυπόληπτο, κατά τα άλλα, «επιχειρηματία» που έστειλε στον άλλο κόσμο το παλικάρι. Ξεκινήσαμε από το ότι ήταν μεθυσμένος. Πρώτο τραγικό στοιχείο. Πήγαμε στο ότι πριν λίγο καιρό του είχε αφαιρεθεί το δίπλωμα. Δεύτερο τραγικό στοιχείο. Αυτά τα δύο σχετίζονται άμεσα με το θανατηφόρο τροχαίο.

Βγαίνουν, όμως, κι άλλα. Ότι είχε «ανοιχτές υποθέσεις» με το νόμο, για τροχονομικές παραβάσεις «και όχι μόνο». Τι περιλαμβάνει αυτό το τελευταίο, δεν έχει διευκρινιστεί απόλυτα, αν και ανεπισήμως κυκλοφορούν κι άλλα που τον επιβαρύνουν. Επίσης, προκύπτει από τα στοιχεία που βγαίνουν πια στη δημοσιότητα ότι είχε κατηγορηθεί στο παρελθόν και για ενδοοικογενειακή βία.

Κι αν βάλουμε στο παρασκήνιο τα στοιχεία κι ασχοληθούμε πιο πολύ με την κοινωνική ζωή του «45χρονου επιχειρηματία», θα διαπιστώσουμε ότι η εικόνα που βγαίνει απ’ αυτόν σύμφωνα με τις μαρτυρίες περιγράφει έναν άνθρωπο που έχει βάλει λάθος στο μυαλό του τι εστί αυτό που λέμε «κρητική μαγκιά». Διότι αλίμονο αν μάγκας Κρητικός λογίζεται αυτός που γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τους νόμους, καβαλάει αυτοκίνητα χωρίς να έχει δικαίωμα, μπαίνει στα μαγαζιά με ύφος ότι του ανήκει ο χώρος κι επιδεικνύει τη ζωή του.

Αυτό το στυλ, δυστυχώς, το ζούμε τις τελευταίες δεκαετίες όλο και περισσότερο. Άνθρωποι μιας συγκεκριμένης οικονομικής επιφάνειας, που χάρη σ’ αυτήν έχουν δημιουργήσει και κάποιες σημαντικές γνωριμίες (κυρίως σε τοπικό επίπεδο), ζουν σε άλλη διάσταση: Νομίζουν ότι ο κόσμος τους ανήκει, θεωρούν ότι οι νόμοι ισχύουν μόνο για τους άλλους και οι ίδιοι αισθάνονται άτρωτοι, αφού και να… μπλέξουν κάπου, γνωρίζουν τον τρόπο για να ξεφύγουν, έστω κι αν κάποιες φορές θα τους… στοιχίσει κάτι.

Το προφίλ, λοιπόν, είναι έτοιμο και επεξεργασμένο. Ένας άνθρωπος αδίστακτος, ανεύθυνος τελείως, που γράφει τους κανόνες στα παλιά του τα παπούτσια και αισθάνεται ότι δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν, με βεβαρυμένο παρελθόν όχι μόνο για παραβάσεις που έχουν σχέση με το αυτοκίνητό του, αλλά και με άλλα.

Χρειάζονται άλλα για να αισθανθείς απέχθεια για το συγκεκριμένο πρόσωπο; Και πολλά είναι. Και ίσως ακόμα δεν έχουν ολοκληρωθεί οι «αποκαλύψεις» που έχουν να κάνουν με το πρόσωπό του.

Υπάρχουν κι όσοι του επέτρεπαν να τα κάνει όλα αυτά στα Χανιά

Γι’ αυτόν, λοιπόν, τα μάθαμε όλα απ’ έξω κι ανακατωτά. Γι’ αυτούς που του επέτρεψαν να ζει όπως ζούσε και να ενεργεί όπως ενεργούσε θα μάθουμε κάτι παραπάνω; Θα πληροφορηθεί ο κόσμος πώς ακριβώς αυτός ο άνθρωπος κυκλοφορούσε μέσα στην πόλη χωρίς δίπλωμα και κατ’ επανάληψη μεθυσμένος, ενώ βρισκόταν σε γνώση των αστυνομικών αρχών η συμπεριφορά του, αφού είχε συλληφθεί κατ’ επανάληψη; Και μάλιστα την τελευταία φορά λίγο πριν το τραγικό δυστύχημα;

Το γράφουμε αυτό κι επιμένουμε, επειδή υπάρχει η αίσθηση από το ρεπορτάζ πως οι αστυνομικοί που άφησαν τον 45χρονο να φύγει ενώ ήταν μεθυσμένος «δεν έδειξαν», λέει, «τον κατάλληλο επαγγελματισμό κι υπευθυνότητα». Μ’ αυτή την διατύπωση περιγράφεται η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ απόφαση των αστυνομικών να αφήσουν έναν άνθρωπο μεθυσμένο και χωρίς δίπλωμα, αντί να τον οδηγήσουν στο αυτόφωρο, όπως έπρεπε (και είμαστε σίγουροι ότι θα συνέβαινε στις περισσότερες άλλες περιπτώσεις, αν ο οδηγός δεν ήταν από «ευυπόληπτη» οικογένεια).

Δεν έδειξαν επαγγελματισμό οι άνθρωποι. Και δεν έδειξαν υπευθυνότητα. Εντάξει, δεν έκαναν και τίποτα. Απλά επέτρεψαν σ’ έναν άνθρωπο να σκοτώσει έναν άλλο. Αυτή είναι η αλήθεια.

Δεν πρέπει να διερευνηθεί, μαζί με τις λεπτομέρειες αυτού του αποτρόπαιου κακουργήματος, και ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος αυτός αφέθηκε ελεύθερος να κυκλοφορεί, με συνέπεια να πάρει πάλι το αυτοκίνητο και να σκοτώσει; Σε σταματούν στο δρόμο και δεν έχεις δίπλωμα. Τι λες, ότι το ξέχασα και το έχω στο άλλο πορτοφόλι; Και ξεμπερδεύεις; Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Δεν έχει η αστυνομία μια υπηρεσία καταχώρησης, για να μπορεί να ελέγξει ηλεκτρονικά αν όντως ο άνθρωπος που σταματήθηκε έχει δίπλωμα σε ισχύ ή όχι;

Ας δεχτούμε, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Πόσοι άνθρωποι χωρίς δίπλωμα κυκλοφορούν στα Χανιά; Είναι τόσο συνηθισμένη αυτή η παράβαση που τη δέχονται οι αστυνομικοί χωρίς να κινητοποιηθούν; Όποιος εμφανίζεται να μην έχει δίπλωμα, πηγαίνει στο τμήμα μέχρι να εξακριβωθεί αν έχει ή όχι. Κι αν έχει, θα φάει ένα πρόστιμο επειδή το ξέχασε, διότι υποχρεούται να το έχει πάντα μαζί του. Αν δεν έχει, κρατείται και ενεργοποιείται η αυτόφωρη διαδικασία.

Η ακινητοποίηση, δε, του αυτοκινήτου πώς λογίζεται; Παίρνεις τα κλειδιά; Δεν ξέρουν οι αστυνομικοί ότι υπάρχουν κι άλλα κλειδιά, σε κάποια αυτοκίνητα και πολύ περισσότερα από δύο ζευγάρια; Αν πάρεις ένα κλειδί, χωρίς να βάλεις κάποια δαγκάνα στις ρόδες, νομίζεις ότι ακινητοποίησες το όχημα; Πού γίνονται αυτά; Και πού ακούστηκε, στο κάτω-κάτω, να τιμωρείται το όχημα και όχι ο οδηγός;

Δεν πρέπει να απαντήσουν σ’ αυτά οι αστυνομικοί που έκαναν τον έλεγχο; Κι όχι σε κάποια εσωτερική διαδικασία-χάδι, που θα έχει βασικό στόχο να τους ρίξει στα μαλακά. Να γίνει ΕΔΕ σοβαρή, από στελέχη που δεν θα είναι γνωστά τους, από άλλη υπηρεσία. Και το αποτέλεσμά της να δημοσιοποιηθεί, μαζί με το σκεπτικό του.

Ό,τι γίνεται συνήθως, όπως γίνεται πάντα

Στην έρευνα αυτή θα αποδειχτεί και αν ισχύει το άλλο που κυκλοφορεί σαν έντονη φημολογία για την ώρα. Ότι την κρίσιμη ώρα του ελέγχουν «έπεσαν τηλέφωνα» σε Χανιά και πέριξ και ο 45χρονος επιχειρηματίας αφέθηκε τελικά να αλωνίζει. Αν έπεσαν τηλέφωνα, σε ποιον έγιναν, ποιος μίλησε, αν ήταν αστυνομικός ή κάποιο άλλο πρόσωπο, και τι είπε ακριβώς, για την ώρα δεν έχει αποδειχτεί καν ότι έγινε. Αλλά έχει μεγάλο ενδιαφέρον να διαλευκανθεί αν έγινε ή όχι.

Το παλικάρι, ο 22χρονος Παναγιώτης, πίσω δεν γυρίζει. Ο πόνος που προκλήθηκε στους δικούς του ανθρώπους δεν θα σβήσει ούτε με την τιμωρία του επιχειρηματία, ούτε με την «δικαίωση» μιας δίκαιης δικαστικής απόφασης, ούτε φυσικά με αποζημίωση.

Αυτό, όμως, που πρέπει πρωτίστως να μας ενδιαφέρει σαν κοινωνία, είναι να ισχύουν οι ίδιοι κανόνες για όλους. Μήπως και αυτό το ολότελα τραγικό συμβάν γίνει αιτία και αφορμή να σοβαρευτούν κάποιοι και να γλυτώσουν κάποιοι άλλοι στο μέλλον από την ανευθυνότητα και την (κρητική ή μη) ψευτομαγκιά κάποιων ηλίθιων. Γι’ αυτό και η έρευνα που πρέπει να γίνει για τους αστυνομικούς (και η δική τους τιμωρία, αν κριθεί ότι δεν έπραξαν αυτό που έπρεπε) πρέπει να μας ενδιαφέρει το ίδιο με την τιμωρία του ενόχου.