Το «Change my mind» δεν είναι “άλλο ένα trend που λατρεύουμε να μισούμε”. Το απορρίπτουμε ευθαρσώς και αδιαλείπτως χωρίς δεύτερη κουβέντα. Οπότε αν είσαι από αυτούς/ες που το εφαρμόζουν, ή πιστεύεις πως “εντάξει μωρέ, σιγά το πράμα, χαβαλέ κάνουμε”, καλύτερα να πας σε άλλα άρθρα του provocateur, ή να ανοίξεις σοβαρά τους ορίζοντες σου, να πάρεις βαθιές ανάσες και να συνεχίσεις έτοιμος/η για να μάθεις και να “συνετιστείς”.
Σκέψου ότι βρίσκεσαι σε ένα τραπέζι με φίλους, όλα κυλάνε ωραία και ήσυχα, μέχρι που ένας από αυτούς πετάει: «Το σουβλάκι με γύρο δεν είναι καλύτερο από την πίτσα. Change my mind». Ε, αυτό ήταν! Ξαφνικά, τα πιρούνια παγώνουν, τα μάτια γυαλίζουν, και ο διάλογος μετατρέπεται σε… gladiator match. Αυτή είναι η ουσία του «change my mind» – να προκαλεί και να πολώνει. Και το κάνει τόσο καλά που έχει γίνει το πιο εκνευριστικό trend στα social media. Μόνο που αντί να πεις στον προκλητικό ηλίθιο να βάλει την χαζομάρα του λίγο πιο βαθιά απο εκεί που την ξεστόμισε όπως θα έκανες αν το έλεγε μπροστά σου σε ένα τραπέζι, συχνά πέφτεις στην παγίδα να ανοίξεις διάλογο και να χάσεις φαιά ουσία για να αιτιολογήσεις το οτιδήποτε σε ένα ακόμα attention W-H-O-R-E που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα ξόδευες ούτε τρία δευτερόλεπτα να κοιτάξεις.
Γιατί όλοι ξαφνικά γίναμε υπερασπιστές της άποψής μας;
Αρχικά, το «change my mind» είναι η απόλυτη παγίδα για τη γενιά της άποψης. Είμαστε η γενιά που έχει συνηθίσει να πετάει δημόσια τις σκέψεις της (ή να τις ουρλιάζει) και να περιμένει… χειροκρότημα. Το να εκφράζεις άποψη στο internet είναι σαν να ανεβαίνεις σε μια ψηφιακή σκηνή με προβολείς στραμμένους πάνω σου. Και όταν κάποιος αμφισβητεί τη θέση σου, δεν τον βλέπεις σαν αντίπαλο – τον βλέπεις σαν θεατή που περιμένει να πειστεί για το μεγαλείο σου.
Αλλά αυτό δεν είναι απλά μια συνήθεια· είναι μια ολόκληρη κουλτούρα. Τα social media έχουν μετατρέψει την προσοχή σε βασικό «νόμισμα», και το «change my mind» είναι ο τέλειος τρόπος να κερδίσεις likes και σχόλια. Ειδικά αν το κάνεις με ένα επιτηδευμένα αμφιλεγόμενο statement, τύπου “Η πίτσα χωρίς ανανά είναι βαρετή”.
Κουλτούρα debate: Η αγάπη για το δράμα
Δεν είναι τυχαίο που το «change my mind» λειτουργεί τόσο καλά. Ζούμε σε μια εποχή όπου η αντιπαράθεση είναι σχεδόν διασκεδαστική. Το internet λατρεύει τα debates, από το ποιος είναι ο καλύτερος Joker μέχρι το αν τα reality shows είναι «πνευματική αυτοκτονία». Και αυτό το trend, με τη δήθεν ανοιχτή πρόσκληση για διάλογο, μοιάζει σαν ευκαιρία να συμμετάσχεις σε μια μεγάλη συζήτηση.
Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα: δεν είναι πραγματικός διάλογος. Ο τύπος που λέει «change my mind» δεν θέλει να αλλάξει γνώμη· θέλει να τον βάλεις στο επίκεντρο, να κάνεις σχόλια, και να του δώσεις την ικανοποίηση του να σε αποστομώσει με τη «λογική» του. Είναι ένα παιχνίδι εξουσίας, και αν τσιμπήσεις, έχεις ήδη χάσει.
Η Ψυχολογία του «change my mind»
Ας το σκάψουμε λίγο πιο βαθιά. Τι τύπος ανθρώπου ανεβάζει τέτοια posts; Πιθανότατα:
- Ψάχνει επιβεβαίωση. Όχι, δεν θέλει να αλλάξει γνώμη. Θέλει να δει πόσοι συμφωνούν μαζί του ή πόσοι θα πέσουν στην παγίδα της αντιπαράθεσης.
- Αγαπά το spotlight. Όταν λες κάτι προκλητικό, το attention που παίρνεις είναι σχεδόν εθιστικό. Οι ναρκισσιστικές τάσεις του internet ανθίζουν.
- Αμύνεται για τις απόψεις του. Το «change my mind» είναι συχνά ένας τρόπος να επιτεθείς πριν δεχτείς επίθεση – μια στρατηγική που λέει «έλα να με διαψεύσεις, αν τολμάς».
Και φυσικά, οι περισσότεροι που το κάνουν δεν είναι πραγματικά ανοιχτόμυαλοι. Το «αλλάξτε μου γνώμη» είναι, στην ουσία, ένα ψέμα. Η θέση τους είναι ήδη αμετακίνητη, και αυτό που ψάχνουν είναι αφορμή για… φασαρία.
Απόψεις για views: Ο ρόλος των αλγορίθμων
Εδώ μπαίνουν οι πλατφόρμες. Το Facebook, το Twitter και το TikTok επιβραβεύουν κάθε μορφή engagement. Δεν έχει σημασία αν τα σχόλια είναι θετικά ή αρνητικά – αρκεί να υπάρχουν. Έτσι, το «change my mind» γίνεται όχημα για περισσότερα likes, περισσότερα shares, και, ναι, περισσότερη τοξικότητα.
Αλλά το χειρότερο; Αυτός που ανέβασε το post συχνά δεν ενδιαφέρεται καν για τη συζήτηση. Είναι σαν το clickbait: το μόνο που θέλει είναι την κίνησή σου. Και ενώ εσύ κάθεσαι να γράφεις ολόκληρη παράγραφο για το γιατί το Breaking Bad είναι καλύτερο από το Game of Thrones, εκείνος ήδη απολαμβάνει το engagement boost.
«Change my mind» στην πράξη: Πού το βλέπουμε;
Δεν είναι μόνο στα social media. Το concept του «αλλάξτε μου γνώμη» έχει περάσει ακόμα και στην καθημερινότητα:
- Ο τύπος που στο οικογενειακό τραπέζι λέει «ο καφές είναι υπερεκτιμημένος».
- Η φίλη που στο group chat πετάει «το καλοκαίρι είναι χειρότερο από τον χειμώνα».
- Κάθε σχολιαστής που έχει το θράσος να πει «ο Messi είναι μέτριος».
Είναι το απόλυτο εργαλείο για να προκαλέσεις, να δημιουργήσεις ένταση, και – γιατί όχι; – να κάνεις λίγο δράμα. Και, ας είμαστε ειλικρινείς, όλοι έχουμε τέτοιον φίλο.
Γιατί μας ενοχλεί τόσο;
Το «change my mind» ενοχλεί για έναν απλό λόγο: είναι απροκάλυπτα εγωιστικό. Είναι σαν να λες: «Εγώ είμαι το επίκεντρο. Όλοι οι άλλοι πρέπει να προσαρμοστούν». Και ενώ αυτό μπορεί να είναι διασκεδαστικό σε μικρές δόσεις, όταν γίνεται μόνιμη πρακτική, καταντά κουραστικό.
Δεν είναι μόνο το ότι προκαλεί πόλωση· είναι ότι συχνά δεν έχει κανένα νόημα. Δεν στοχεύει στον διάλογο ή την κατανόηση – στοχεύει στην πρόκληση. Και όταν η πρόκληση γίνεται αυτοσκοπός, ο διάλογος χάνει την αξία του.
Πώς να αντιδράσεις;
Αν πέσεις πάνω σε κάποιον που γράφει «change my mind», έχεις τρεις επιλογές:
- Μην ασχοληθείς. Κράτα το scrolling και φύγε. Δεν αξίζει.
- Ειρωνεύσου. Πες κάτι τόσο παράλογο που να τον αποσυντονίσεις, π.χ. «Η πίτσα είναι καλύτερη χωρίς τυρί. Change my mind».
- Παίξε το παιχνίδι του. Μπες στη συζήτηση, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα φύγεις όταν η κουβέντα γίνει τοξική. (Που θα γίνει.)
Το «change my mind» ως εργαλείο χειραγώγησης
Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τη σκοτεινή πλευρά του. Πέρα από την προσοχή που αποζητά, το «change my mind» είναι συχνά μια ύπουλη μορφή χειραγώγησης. Γιατί; Επειδή παρουσιάζει μια ψευδή πρόθεση διαλόγου, ενώ στην πραγματικότητα καταλήγει σε μια προσωπική επίθεση ή έναν τρόπο να ενισχύσει ο χρήστης το δικό του αφήγημα.
Φαντάσου τον εξής διάλογο:
- «Το vegan φαγητό δεν είναι πραγματικό φαγητό. Change my mind.»
- Εσύ: «Στην πραγματικότητα, τα vegan γεύματα είναι πλούσια σε θρεπτικά συστατικά και καλύπτουν πλήρως τις ανάγκες του ανθρώπινου οργανισμού.»
- Εκείνος: «Εντάξει, αλλά το μπέργκερ δεν γίνεται χωρίς μοσχάρι.»
Αυτό το μοτίβο – όπου το αρχικό statement μένει ανέγγιχτο και ο “αντίπαλος” σου κάνει κύκλους – είναι εξουθενωτικό. Και το χειρότερο; Το κοινό, που συχνά παρακολουθεί, βλέπει μόνο την ένταση, όχι την ουσία. Ο αρχικός πομπός κερδίζει, όχι επειδή είχε δίκιο, αλλά επειδή φάνηκε πιο «δυνατός».
Η κοινωνιολογική του διάσταση: Μια νέα μορφή «ψηφιακής αρένας»
Αν το «change my mind» είχε φυσική μορφή, θα ήταν ένα τεράστιο, φωτεινό πλακάτ στη μέση της Times Square που λέει: «Ελάτε να μαλώσουμε!». Είναι το προϊόν μιας κοινωνίας που επιβραβεύει την πρόκληση και όχι τη σύνθεση.
Οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης ενισχύουν αυτή τη δυναμική, καθώς τα αλγοριθμικά τους μοντέλα ευνοούν τη σύγκρουση. Γιατί να προωθήσουν μια ουδέτερη, καλοπροαίρετη συζήτηση, όταν μπορούν να προωθήσουν την ένταση, που φέρνει περισσότερη εμπλοκή και χρόνο οθόνης;
Σε αυτό το πλαίσιο, το «change my mind» είναι ο τέλειος μηχανισμός:
- Τραβάει τα βλέμματα.
- Προκαλεί συμμετοχή (έστω και από αυτούς που διαφωνούν).
- Δημιουργεί μια αίσθηση ότι συμβαίνει κάτι σημαντικό, ακόμα κι αν η συζήτηση είναι κενή.
Τι σημαίνει αυτό για τη δημόσια σφαίρα;
Αν αφήσουμε το «change my mind» ανεξέλεγκτο, το αποτέλεσμα είναι η αποδόμηση της δημόσιας συζήτησης. Αντί να ανταλλάσσουμε απόψεις και να προσπαθούμε να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο, καταλήγουμε σε μια παράσταση – όπου ο καθένας μας φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορεί, χωρίς να ακούει κανέναν.
Αυτό ενισχύει την πόλωση. Οι άνθρωποι που συμφωνούν μαζί μας γίνονται «η ομάδα μας», ενώ αυτοί που διαφωνούν είναι οι «άλλοι». Και όσο πιο προκλητική η άποψη, τόσο πιο βαθύ το χάσμα.
Το ψυχολογικό προφίλ πίσω από το φαινόμενο
Είναι πια ξεκάθαρο ότι το «change my mind» δεν είναι μόνο κοινωνικό προϊόν. Έχει και έντονες ψυχολογικές ρίζες. Οι άνθρωποι που το υιοθετούν μπορεί να ανήκουν σε μία ή περισσότερες από τις εξής κατηγορίες:
- Ανασφαλείς ναρκισσιστές: Αναζητούν επιβεβαίωση μέσα από τον έλεγχο της συζήτησης.
- Άτομα που φοβούνται την απόρριψη: Προτιμούν να προκαλέσουν την επίθεση, παρά να τη δεχτούν.
- Εραστές της πρόκλησης: Λατρεύουν την ένταση, ακόμα κι αν αυτή δεν οδηγεί πουθενά.
Η ψυχολογία πίσω από τη φράση είναι απλή: δηλώνω «ανοιχτός» στον διάλογο, αλλά στην πραγματικότητα έχω στήσει ήδη τον τοίχο μου. Εσείς μπορείτε να χτυπάτε όσο θέλετε· εγώ δεν κουνιέμαι.
Υπάρχει λύση;
Το «change my mind» θα εξακολουθήσει να υπάρχει, όσο το internet ανταμείβει την πρόκληση. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. Μερικές προτάσεις:
- Μην τσιμπάς. Αν δεις κάποιον να πετάει το κλασικό statement, σκέψου πρώτα αν αξίζει τον κόπο να απαντήσεις.
- Βρες τον τόνο σου. Αν αποφασίσεις να συμμετάσχεις, κράτα το διασκεδαστικό. Μην παίρνεις τα πάντα τόσο σοβαρά.
- Επανέφερε τη συζήτηση στο κέντρο. Θυμήσου: δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα. Η δική σου άποψη αξίζει από μόνη της.
Το μέλλον του «change my mind»
Ίσως, κάποια μέρα, θα κοιτάμε πίσω σε αυτό το trend όπως κοιτάμε τα πρώτα memes – με ένα μίγμα ντροπής και νοσταλγίας. Μέχρι τότε, όμως, ας προσπαθήσουμε να το διαχειριστούμε καλύτερα. Όχι επειδή θέλουμε να σώσουμε τη δημόσια συζήτηση, αλλά επειδή θέλουμε να σώσουμε τη λογική μας.
Αν το καλοσκεφτούμε, το «change my mind» δεν είναι τίποτα άλλο από μια αντανάκλαση της εποχής μας. Μια εποχή όπου η προσοχή είναι βασικό αγαθό και οι απόψεις μας γίνονται το εισιτήριο για περισσότερη προβολή.
Είναι ενοχλητικό; Σίγουρα. Αλλά είναι και μέρος της ανθρώπινης φύσης. Ίσως αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι λιγότερα «change my mind», αλλά περισσότεροι άνθρωποι που ξέρουν πότε να τα αγνοούν.
Και τώρα, πείτε μου εσείς: το «change my mind» είναι η απόλυτη ψηφιακή πρόκληση ή απλά μια τεράστια χαμένη ώρα; Change my mind. 😊
