Διαβάζεις την είδηση και σε λούζει κρύος ιδρώτας. Καθηγητής σε γυμνάσιο του Αλίμου, 52 ετών, συνελήφθη και του πέρασαν χειροπέδες επειδή προέβη σε ασελγείς πράξεις εναντίον μιας 14χρονης μαθήτριάς του. Την είχε βάλει, λέει, στο αυτοκίνητό του την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και την χάιδευε. Το κατάλαβαν οι γονείς του κοριτσιού, συζήτησαν μαζί του, ειδοποίησαν την αστυνομία και τα πράγματα δείχνουν να παίρνουν το δρόμο τους.
Αυτός είναι ο κορμός της είδησης. Τα γύρω-γύρω, όμως, είναι αφορμή για να αισθανθείς ακόμα μεγαλύτερη ανατριχίλα στην ραχοκοκαλιά σου. Ολοένα και περισσότερα στόματα ανοίγουν, και αποδεικνύεται ότι η «δράση» του συγκεκριμένου εκπαιδευτικού μόνο άγνωστη και τυχαία δεν ήταν. Πολλοί γονείς ήταν τόσο… ενήμεροι για τον συγκεκριμένο, που είχαν φτάσει και στο σημείο να συμβουλεύουν άλλους γονείς που θα έστελναν τα παιδιά τους στο συγκεκριμένο σχολείο να… προσέχουν τον συγκεκριμένο καθηγητή.
Καθηγητής με “μανδύα άνεσης”
Κι όχι μόνο αυτό. Τρίτο στοιχείο που σε κάνει να αισθάνεσαι λες και σου πετάξανε ολόκληρο κουβά με παγωμένο νερό στην πλάτη είναι ότι ο συγκεκριμένος καθηγητής όχι μόνο δεν προσπαθούσε να κρατήσει κρυφή τη δράση του, αλλά φωτογραφιζόταν κιόλας με μικρά κορίτσια-μαθήτριές του εκτός σχολείου. Και τα… σκαμπρόζικα σχόλια των φίλων του (διαδικτυακών, αλλά και κάποιων προφανώς στενών του) για τις περιπτύξεις με τις κορασίδες όχι απλά δεν τα έκοβε μαχαίρι, αλλά τα παρότρυνε κιόλας… Πάντα, βέβαια, στο όριο του υπονοούμενου. Δηλαδή εκεί ακριβώς που θα μπορούσε να κρυφτεί πίσω από τις λέξεις και να υποστηρίξει ότι δεν υπάρχει ίχνος πονηριάς πίσω απ’ όλα αυτά.
Η είδηση η πρώτη, που πυροδότησε όλες αυτές τις πληροφορίες, προκαλεί ούτως ή άλλως σοκ. Αλλά αν θέλετε τη γνώμη μας, αυτά που αποκαλύφθηκαν αργότερα είναι ΑΠΕΙΡΩΣ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΑ και θα πρέπει να μας προβληματίσουν ακόμα περισσότερο ως κοινωνία.
Μπαίνει ένας άνθρωπος στην εκπαίδευση. Δεν ξέρουμε αν από μικρός έχει αυτές τις ορέξεις ή τις αποκτά στην πορεία. Ο τρόπος με τον οποίο κάποιος διορίζεται καθηγητής σ’ ένα σχολείο και του εμπιστεύεται ο κόσμος τα παιδιά του είναι σαφής: Πανελλαδικές εξετάσεις, πανεπιστήμιο, διορισμός. Κάπου εκεί υπάρχουν κάποια μαθήματα ψυχολογίας και μια υποτιθέμενη εξέταση, η οποία είναι υποτιθέμενη όνομα και πράμα. Σαν και τις εξετάσεις από οφθαλμίατρο που χρειάζονται όταν πηγαίνει κάποιος να καταθέσει το παράβολο για το δίπλωμα οδήγησης. «Βλέπεις;» ρωτάει ο γιατρός. «Ναι, βλέπω» ο υποψήφιος. Και πατάει τη τζίφρα ο γιατρός, εισπράττει την επίσκεψη κι από εδώ πάνε κι οι άλλοι.
Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, αρχίζει να διδάσκει. Και αργά ή γρήγορα η συμπεριφορά του γίνεται γνωστή. Κακά τα ψέματα, όλοι περάσαμε από τα σχολεία και όλοι κατατάσσαμε κάπου τους καθηγητές: Ο αυστηρός, ο πλακατζής, ο ψείρας, ο φωνακλάς. Κι ο ωραίος. Κάθε σχολείο σχεδόν έχει τον ωραίο του. Αληθινά ωραίος ή όχι, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι πώς ο ίδιος αισθάνεται και πώς πλασάρει τον εαυτό του.
Όλα λάθος, και τα αυτονόητα ξεχασμένα
Το να νομίζεις ότι είσαι ωραίος δεν είναι κακό. Ούτε και το να είσαι, βέβαια. Το πράγμα μπερδεύεται από την ώρα που είτε εκμεταλλεύεσαι το πώς σε βλέπουν τα κοριτσάκια, είτε, ακόμα χειρότερα, προσπαθείς να τους επιβάλλεις να σε δουν αυτά σαν ωραίο. Με καλύτερους βαθμούς κτλ. Αλλά αυτά είναι γνωστά, αυτονόητα, οπότε δεν έχει και νόημα να τα συζητάει κανείς.
Αυτό που δεν είναι αυτονόητο είναι η ανοχή. Και τα κλειστά στόματα. Τι περίμενε, δηλαδή, η σχολική κοινότητα; Να πιάσει τον καθηγητή με κατεβασμένα τα παντελόνια για να τον απομακρύνει από τα παιδιά; Εδώ δεν είχαμε να κάνουμε με κάποιο επιπόλαιο παραστράτημα, που έγινε στα κρυφά και με χίλιες προφυλάξεις. Βγαίνουν πρώην μαθητές του συγκεκριμένου καθηγητή και λένε για συγκεκριμένη συμπεριφορά προς τους μαθητές και τις μαθήτριες. Και μέσα στην τάξη και έξω απ’ αυτήν. Ότι δεν ήταν κάτι, τέλος πάντων, που έγινε με τη συγκεκριμένη μαθήτρια, αλλά κάτι που συμβαίνει καιρό τώρα και με διαφορετικά κορίτσια.
Αυτά τα παιδιά τι περίμεναν για να μιλήσουν πιο ανοιχτά; Να ενημερώσουν τους γονείς τους ή τον σύλλογο των καθηγητών; Τον ενημέρωσαν και δεν έκανε κάτι κανείς; Αν συνέβη αυτό, είναι άλλη συζήτηση. Αλλά εδώ είχαμε πράγματα συγκεκριμένα που βγαίνουν από το στόμα των παιδιών. Και των γονέων. Εντάξει, τα παιδιά μπορεί να φέρονται κάπως. Από το να φοβούνται μήπως τελικά δεν γίνει τίποτα και τους βάλει στο μάτι ο καθηγητής μέχρι του να το παίρνουν στην πλάκα. Οι γονείς, αυτοί που λένε τώρα ότι γνώριζαν, δεν ντρέπονται να το υποστηρίζουν; Δεν καταλαβαίνουν ότι η δική τους ανοχή, η δική τους αδιαφορία, εξέθρεψε αυτό το τέρας, που νόμιζε ότι δεν μπορεί να τον ακουμπήσει κανείς;
Και ο έλεγχος της εκπαιδευτικής κοινότητας πού είναι; Εδώ έχουμε έναν καθηγητή που ποστάρει στα δικά του μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα χαριεντίσματά του με μαθήτριες. Και να’ σου οι φωτογραφίες, και να’ σου οι χαρακτηρισμοί «Οι Άγγελοι του Τσάρλι» και τέτοια. Ένας διευθυντής δεν βρέθηκε να του τραβήξει το αυτί, θεσμικά πάντα; Να του δείξει ότι τον παρακολουθεί, ότι δεν είναι ανεκτή αυτή η συμπεριφορά, ότι προσβάλλει την ίδια την εκπαίδευση; Και να του στείλει το μήνυμα ότι δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις και πίσω από μια τάχα πιο χαλαρή συμπεριφορά, για να γίνεις φίλος με τα παιδιά, δεν μπορείς να φτάνεις στο άλλο άκρο;
Όσο σοκαριστικό είναι, λοιπόν, ότι ο καθηγητής πιάστηκε επειδή χάιδεψε μια μαθήτρια, το ίδιο και περισσότερο είναι ότι όλοι φαίνεται να γνώριζαν και να μην έκαναν τίποτα. Αυτός ο ωχαδερφισμός, αυτό το «σιγά μην βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα», αυτό το «εντάξει μωρέ, μήπως την παρεξηγώ τη συμπεριφορά αυτή και ο τύπος θέλει απλά να είναι πιο χαλαρός;» τα χαλάει όλα. Γιατί αυτά τα όρια, του καθηγητή με τον μαθητή, είναι ιερά. Κι όσο κι αν έχει εξευτελιστεί η εκπαίδευση, οφείλουν να μείνουν διακριτά αυτά τα όρια, για να μην οδηγηθούμε μετά σε άλλα μονοπάτια, πολύ πιο επικίνδυνα.
