Βγαίνει η Μποφίλιου με δέκα διαφορετικές εμφανίσεις, λέει ένα ολόκληρο πρόγραμμα για το “Καλή χρονιά” δημοσίως – και δωρεάν* όπως αποδεικνύεται κιόλας – δίπλα στον Δεληβοριά, τη Φριτζήλα, τον δήμαρχο, δεν τα βλέπουμε στην τιβί όμως, για ποιος ξέρει πάλι ποιον λόγο, ο κόσμος καίγεται, αλλά στο Ελλαδιστάν και την “δημόσια σφαίρα” αρχίζουν πάλι γνωστοί κι άγνωστοι ξινομού… ρηδες να μας πρήζουν γιατί σε ένα τραγούδι (δηλαδή λιγότερο από τρία λεπτά όλης της νύχτας) φόρεσε την καφίγια της και δήλωσε “λευτεριά στην Παλαιστίνη”.

Απ’ τον Πορτοσάλτε μέχρι τα δεξιά τρολς του Twitter (μην τσιμπάτε και το λέτε/γράφετε Χ, λέμε, για να πάρει φοροαπαλλαγή του άλλαξε όνομα ο Έλον, πάντα tweets κάνουν όλοι) βγήκαν οι συνήθεις “ευαισθητούληδες” περί τέτοιων θεμάτων και άρχισαν να κράζουν, να ειρωνεύονται, να εξανίστανται και να παπαρολογούν δήθεν μου τάχα απηυδισμένοι από το “θράσος” της Νατάσσας Μποφίλιου που δεν τους ρώτησε για το τι θα φορέσει και τι όχι. Είτε επί σκηνής είτε όχι.

Μποφίλιου Σύνταγμα μαντήλα Παλαιστίνη

Βέβαια, επειδή τα παιδιά είναι εντελώς μπερδεμένα, το “δικαίωμα στην μαντήλα” και “τον έλεγχο στην αμφίεση” τα αλλάζουν μονά ζυγά, πότε σε “καλό και θετικό”. και πότε σε “αντιδημοκρατικό και οπισθοδρομικό”. Ξέρεις, είναι εκείνα τα “παλικάρια” που όταν βολεύει είναι “κακοί οι μουσουλμάνοι και ντροπή τους που έχουν τόσο οπισθοδρομικές κοινωνίες χωρίς δικαιώματα και πως καταπιέζουν τις γυναίκες, και πρέπει να τους διώξουμε απ’ την Ευρώπη και να τους κρατήσουμε μακριά μας” κι άλλα τέτοια… “ευρωπαϊκά”, και όταν έχουν άλλο αφήγημα (ή για να μην τους υπερτιμούμε κιόλας, όταν έχουν ξυπνήσει απ’ την ανάποδη πλευρά απλά) θυμούνται το αντίστροφο “ποιηματάκι” και “πρέπει να σεβόμαστε τους νόμους και τις ιδιαιτερότητες κάθε λαού και κάθε θρησκείας” μέχρι τα πιο γλαφυρά που θέλουν τις ισλαμικές χώρες να έχουν “αυστηρότητα, τάξη και ασφάλεια”, υπέροχες αξίες, εξαιρετικά σημαντικότερες από κάθε έννοια ελευθερίας και ισότητας και ισονομίας στο μπερδεμένο τους μυαλουδάκι.

Και άρχισαν να λένε ό,τι π@π@ριά καμαρωτή τους ανέβαινε στο κεφάλι (γιατί η αλήθεια είναι πως έπεσε βαρύ το πρωτοχρονιάτικο κρεατάκι που έφαγαν) και να προσπαθούν να βγάλουν “στραβή κι ανάποδη” την όποια επιλογή της Μποφίλιου. Όχι πως χαμπαριάζει η “ξανθή αγαπημένη Παναγιά” της Αριστεράς.

Μποφίλιου Σύνταγμα μαντήλα Παλαιστίνη

Η μαγκιά της Μποφίλιου που δεν τους κάθεται καλά

Η Νατάσα Μποφίλιου δεν χρειάζεται δικηγόρο. Ειδικά συνήγορο. Έχει παγιώσει την μαγκιά και την άποψη της στην συλλογική συνείδηση αυτής της ανάστατης για ψύλλου πήδημα αλλά εν υπνώσει συχνά για τα μεγάλα, κοινωνίας. Σε αντίθεση λοιπόν με την πλειοψηφία των καλλιτεχνών που επιλέγουν να μην τάσσονται υπέρ μιας “πλευράς” σε πολιτικά, κοινωνικά, αληθινά προβλήματα και θέματα, η Μποφίλιου έχει την άνεση και την καθαρότητα στο πνεύμα και το μυαλό, να λέει ανοιχτά, ξεκάθαρα και με επιχειρήματα όταν χρειάζεται, όσα πιστεύει για κάθε θέμα που την απασχολεί.

Άκουσουν άκουσον, φτάσαμε στο 2025, και θα ασχολούμαστε ακόμα με το αν οι καλλιτέχνες έχουν το δικαίωμα στην άποψη τους, ή θα συζητάμε για την ελευθερία και τις επιλογές τους να φοράνε ό,τι θέλουν, όπου θέλουν ή να υποστηρίζουν έναν λαό που υφίσταται γενοκτονία! Τα “καλόπαιδα” που έχουν να πουν “εξυπνάδες” για την Μποφίλιου τις τελευταίες ώρες έχουν κάποια σοβαρά κενά και στην λογική και στην όποια ρητορική τους.

Σε μια δημοκρατική κι ελεύθερη χώρα λοιπόν, δεν έχουμε να κάνουμε καμία κουβέντα περί της Ελευθερίας Έκφρασης και της Καλλιτεχνικής Αυτονομίας. Οι καλλιτέχνες έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να εκφράζουν τις απόψεις τους μέσα από την τέχνη και τις δημόσιες εμφανίσεις τους. Η ελευθερία αυτή αποτελεί θεμέλιο της δημοκρατίας και της πολιτιστικής δημιουργίας, ενώ η αντίθετη στάση ενισχύει φαινόμενα λογοκρισίας και φίμωσης.

Δεν μπορεί να έχουμε καμία Διπλή Μεταχείριση του Θέματος της Ενδυμασίας. Η κριτική για την επιλογή της καφίγιας αποδεικνύει την υποκρισία όσων άλλοτε επικρίνουν την καταπίεση των γυναικών και άλλοτε προωθούν την επιβολή ενδυματολογικών κανόνων, αρκεί να εξυπηρετούν τη δική τους ατζέντα.

Πορτοσάλτε και λοιποί υπερασπιστές μιας -αναγνωρισμένης ως τέτοιας από τον ΟΗΕ- γενοκτονίας οφείλουν να θυμούνται πως έχουν την ίδια Ηθική και Πολιτική Ευθύνη ως Δημόσια Πρόσωπα με την Μποφίλιου. Όταν κάποιος χρησιμοποιεί τη φωνή του για να υποστηρίξει έναν καταπιεσμένο λαό ή να προβάλλει ένα δίκαιο αίτημα, επιδεικνύει θάρρος και κοινωνική ευθύνη. Αντί να κατακρίνεται, θα έπρεπε να ενθαρρύνεται, καθώς ανοίγει διάλογο για σημαντικά ζητήματα. Κυρίως όμως, δεν μπορεί να ξεχνούν την δική τους ευθύνη όταν λένε διάφορα τέρατα χωρίς καμία κοινωνική ενσυναίσθηση και ντροπή, και ξαφνικά να βρίσκουν ευκαιρία να κατηγορήσουν για οτιδήποτε άλλους ενώ δεν κοιτούν την δική τους καμπούρα.

Απ’ την άλλη, ας παραδεχτούμε πως οι όποιοι σοβαροί ή ασόβαροι βρήκαν ευκαιρία να μέμψουν την Μποφίλιιου, έχουν σοβαρό Έλλειμα Κοινωνικής Ευαισθησίας. Η στάση της Μποφίλιου αγγίζει βαθιά θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, όπως η υποστήριξη της Παλαιστίνης. Αυτό την τοποθετεί στον πυρήνα του ρόλου που πρέπει να έχει ένας καλλιτέχνης στη σύγχρονη κοινωνία. Αυτό που εμποδίζει κάποιον να το αναγνωρίσει, δεν είναι η διαφορετική κοσμοθεωρία ή μια διαφορετική άποψη αλλά απλά η… στενομυαλιά

Επίσης, πρέπει να μιλήσουμε και για την Ευθύνη του κοινού και των ΜΜΕ. Δεν το κάνουμε συχνά, ειδικά οι αναγνώστες και προφανώς ποτέ τα τρολς, αλλά η ευθύνη για την προστασία της δημόσιας συζήτησης ανήκει και σε εμάς τους ίδιους. Εάν αφήνουμε τέτοιες φωνές να σιωπούν από τοξικές αντιδράσεις, τότε όλοι χάνουμε.

*Σημειώστε κάτι ακόμα σημαντικό, που το αποκάλυψε η Κατερίνα Σταματάκη της Prospero που οργάνωσε -τεχνικά- τη συναυλία: Η Μποφίλιου δεν ζήτησε χρήματα για τη συμμετοχή της και τα ελάχιστα που έπρεπε να πάρει, τα δώρισε.