Λες Κάλλας ήταν, μπορεί; Την πρώτη φορά που το βλέπεις λες να το παραβλέψεις, μην κατηγορηθείς ότι σε λένε ψείρα και λεπτομερειολάγνο και μουρμούρα. Την δεύτερη λες… άστο να πάει, μην κολαζόμαστε. Αλλά όταν ένα εξώφθαλμο λάθος σε μια σειρά επαναλαμβάνεται όχι δύο, αλλά τέσσερις φορές, και μάλιστα όχι στο παρασκήνιο, αλλά σε σημείο να στηρίζει μέρος της ιστορίας, δεν γίνεται να το προσπεράσεις. Για να είναι πιο προσεκτικοί οι υπεύθυνοι στο μέλλον και να μην μας ξενερώνουν.
Για την σειρά ¨Η Μαρία που Έγινε Κάλλας” ο λόγος και την… διαχρονική εμφάνιση (σε τέσσερα διαφορετικά επεισόδια!) του τραγουδιού “Τα δαχτυλίδια”, το οποίο υποτίθεται ότι τραγουδούσε στη μικρή Μαρία ο πατέρας της όταν ήταν ακόμα στις ΗΠΑ, πριν έλθουν με τη μαμά και την αδελφή της στην Ελλάδα. Το τραγούδι αυτό, λέει, ήταν και ο λόγος που ο μπαμπάς φώναζε τη μικρή του κόρη “μπαμπεσούλα”, επειδή ο (πασίγνωστος) πρώτος στίχος λέει “Από πιτσιρίκα σε λέγανε μπαμπέσα”… Και είναι μια γλυκιά ανάμνηση της Μαρίας από το μπαμπά της, τον οποίο συνεχώς αποζητά.
Όταν η Κάλλας ήρθε στην Αθήνα δεν υπήρχαν “δαχτυλίδια”
Λοιπόν…
Τα γεγονότα που εξιστορεί η σειρά τοποθετούνται χρονικά από το 1937 (χρονιά που η μαμά Λίτσα με τις κόρες Τζάκι και Μαριάννα- μετέπειτα Μαρία) επιστρέφουν στην Ελλάδα) μέχρι το 1945, που η Μαρία φεύγει μόνη της για τις ΗΠΑ.
Άρα, λοιπόν, το τραγούδι αυτό θα το έλεγε ο μπαμπάς της το νωρίτερο το 1937, έστω λίγους μήνες πριν η Μαρία φύγει για την Ελλάδα, αν όχι νωρίτερα.
Πώς είναι δυνατόν, όμως, αφού το τραγούδι “Τα Δαχτυλίδια” του Γιώργου Μητσάκη γραμμοφωνήθηκε για πρώτη φορά το 1949; Μία ντουζίνα χρόνια αργότερα απ’ ότι υποτίθεται ότι το έλεγε ο μπαμπάς στην κόρη, στη σειρά;
Ο γεννημένος στην Πόλη και μεγαλωμένος στην Καβάλα και το Βόλο Γιώργος Μητσάκης, ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι είχε συνθέσει το τραγούδι πολλά χρόνια πριν το γραμμοφωνήσει (δεν ήταν παράξενο, ούτε σπάνιο κάτι τέτοιο), ξεκίνησε την επαγγελματική του καριέρα το 1941, σε ηλικία 20 ετών. Τότε “χτύπησε” τα πρώτα του τραγούδια.
Λάθος ανεπίτρεπτο, που δεν χρειάζεται να είσαι και ο μετρ ρεμπετολόγος Ηλίας Πετρόπουλος για να το ανακαλύψεις. Διότι υποτίθεται ότι αφηγείσαι πραγματικά γεγονότα, όχι μια ιστορία βασισμένη σ’ ένα βιβλίο.
Αν υποθέσουμε ότι το χαϊδευτικό αυτό “μπαμπεσούλα” ισχύει και αναφέρεται στο – ιστορικό, άρα προϊόν έρευνας – βιβλίο “Η Άγνωστη Κάλλας“, στο οποίο βασίζεται η σειρά, το πιθανότερο είναι ο πατέρας Καλογερόπουλος να τραγουδούσε στην κορούλα του τη “Μπαμπέσα” του μεγάλου Βαγγέλη Παπάζογλου, που γραμμοφωνήθηκε το 1934 από την Columbia με τη φωνή του Στελάκη Περπινιάδη κι έκανε τέτοιες… στράκες, που το χτύπησαν την ίδια χρονιά τόσο η His Master’s Voice (με την Ρόζα Εσκενάζυ), όσο και η Odeon με την (του πιο ελαφρού ρεπερτορίου) Κάκια Μένδρη!
Σημειωτέον δε, ότι αυτό το διαμάντι του Μητσάκη, “Τα Δαχτυλίδια”, ήταν δυστυχώς ξεχασμένο επί πολλά χρόνια και το ανέσυρε ο μεγάλος Μπάμπης Γκολές στη “Ρεμπέτικη Ρομάντζα” του, νομίζω το 1981. Από τότε εκτοξεύθηκε το άσμα, που ακουγόταν πολύ συχνά στα γαμήλια γλέντια (συνήθως με παρότρυνση στη νύφη να ρίξει μια γυροβολιά, μετά από το “Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας” για τους άνδρες).
Λεπτομέρεια, θα πείτε, το λάθος. Και πιθανότατα θα’ χετε δίκιο. Αλλά… χτύπησε άσχημα. Δείχνει προχειρότητα, για σειρά που θέλει να αναπαραστήσει ένα κλίμα εποχής, πάντως με πενιχρά μέσα. Απ’ αυτό το ξενέρωμα, ήδη από το πρώτο επεισόδιο, προσωπικά είχα μια πολύ καχύποπτη ματιά στη σειρά και δεν την ευχαριστήθηκα. Κι ίσως αδικώ κάποιες ερμηνείες, όπως π.χ. της Ελένης Ράντου ως μαμά Λίτσα, που ήταν όντως εξαιρετική.
Υ.Γ. Και μια λεπτομέρεια ακόμα. Φράσεις όπως “είστε αλλού ντ’ αλλού” που (υποτίθεται ότι) απευθύνει στους μουσικούς o μαέστρος ή το “δεν μου το’ χες” που λέει η Μαρία στη μαμά της, κατά 99% δεν υπήρχαν τη δεκαετία του’ 40. Νομίζω.
