Η σκηνή, ακόμα και για reality show, δεν θα μπορούσε να είναι πιο σουρεαλιστική. Η «Φάρμα» έχει μόλις τελειώσει, η Μαρία Γιαννοπούλου έχει επικρατήσει στον «συναρπαστικό» τελικό του Φίλιππου Σωτηρόπουλου και η κάμερα τη δείχνει να πανηγυρίζει με σφιγμένες γροθιές για τον τραπεζικό της λογαριασμό, που αργά ή γρήγορα θα πιστωθεί με το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 50.000 ευρώ. Η κάμερα την ακολουθεί, ζουμάρει, τη δείχνει στους μοναχικούς της πανηγυρισμούς. Πραγματικά, μοναχικούς.
Ούτε ένας συμπαίκτης της δεν πήγε να μοιραστεί μαζί της τη χαρά της νίκης. Ούτε για το θεαθήναι, για ένα «ωραίο» τηλεοπτικό πλάνο. Την άφησαν να γονατίζει, να κλαίει από χαρά, κι αυτοί παρακολουθούσαν αδιάφοροι εκ του μακρόθεν. Αργότερα, στις «δηλώσεις» που μπήκαν σφήνα στα πλάνα αυτά, είπαν ότι ήταν κάτι αναμενόμενο.
Γιατί; Μη ρωτάτε εμάς. Δεν είδαμε τίποτα από «Φάρμα» φέτος. Ούτε γιατί ήταν αντιπαθής η νικήτρια γνωρίζουμε, ούτε αν ήταν δικαίως αντιπαθής ή οι υπόλοιποι είχαν συνασπιστεί εναντίον της. Και δεν είμαστε μειοψηφία. Το τελευταίο επεισόδιο της «Φάρμας», που υποτίθεται ότι σπάει καρδιές και αποκαλύπτει το νικητή, τερμάτισε σε 9,8% γενική τηλεθέαση. Κάτω κι από την 1.394η προβολή της ταινίας «Ο Φίλος μου ο Λευτεράκης» και την 821η επανάληψη ενός επεισοδίου «Το Σόι Σου».
Ακόμα πιο ενδεικτική ήταν η «δήλωση» της νικήτριας, ότι ποσώς την ενδιαφέρει που δεν ήταν δημοφιλής, αλλά τελικά νίκησε.
Αυτό το πλάνο τα λέει όλα σχετικά με την τραγική αποτυχία των παιχνιδιών reality shows εγκλεισμού τη φετινή περίοδο. Μετά την τραγωδία του Survivor ήλθε και η «Φάρμα» να συμπληρώσει το σκηνικό.
Γιατί δεν γουστάρει πια ο κόσμος να βλέπει τέτοιο θέαμα, το οποίο κάποτε, όχι πολύ παλιά, το κατάπινε… αμάσητο; Κάποιοι μιλούν για… φυσιολογική κόπωση. Το παιχνίδι έχει ίδιο concept, δεν γίνεται να αλλάξει άρδην. Κάποιοι άλλοι για… έλλειψη από ενδιαφέρουσες προσωπικότητες. Κανείς δεν αγγίζει το σημαντικότερο πρόβλημα, το οποίο είναι τόσο διαχρονικό και τόσο άλυτο, που έχει βάλει μπουρλότο σε όλα αυτά τα παιχνίδια.
Ποιο είναι αυτό; Η στρατηγική.
Είναι φανερό πια ακόμα και στον λιγότερο υποψιασμένο τηλεθεατή. Ο παίκτης που έχει αποφασίσει πια να μπει σε τέτοια παιχνίδια δεν κάνει μόνο αθλητική προετοιμασία, ούτε ακολουθεί μόνο ειδική διατροφή με χιλιάδες θερμίδες ώστε να αντέξει το σώμα του. Κάνει και… πνευματική προετοιμασία. Κι όχι μόνο βλέποντας παλαιότερους κύκλους των παιχνιδιών, για να δει ποια ήταν η «σωστή» και πιο «δημοφιλής» αντιμετώπιση των παλαιότερων νικητών στα διάφορα που τους παρουσιάζονταν, αλλά κανονική «επαγγελματική» προετοιμασία!
Προετοιμασία για reality με life coach και ψυχολόγο!
Τι προετοιμασία; Ραντεβού με life coaches, ψυχολόγους και κάθε λογής… συμβουλάτορες, οι οποίοι θα βοηθήσουν τον παίκτη να ξεκαθαρίσει ποια θα είναι η στρατηγική του, πότε θα το παίξει καλός, πότε θα μανουριάσει, σε ποιο σημείο του παιχνιδιού θα «σπάσει» και θα κλάψει για να γίνει συμπαθής, σε ποιο άλλο θα αποκαλύψει μια προσωπική του ιστορία που θα κάνει τους συμπαίκτες του να αλλάξουν γνώμη, ποιον υποψήφιο συμπαίκτη-αντίπαλο θα επιλέξει να «χτυπάει» λεκτικά και να τον βάλει απέναντι.
Αν σ’ αυτή την επαγγελματική προετοιμασία βάλετε και τα όσα έχει πια βιώσει ο ίδιος ο παίκτης (ο οποίος στη συντριπτική πλειοψηφία είναι και παλαιότερος τηλεθεατής τέτοιων παιχνιδιών), αλλά και τις… παραινέσεις της παραγωγής, που το ξεκαθαρίζει από τις οντισιόν, ότι «παιδιά ωραία τα αθλήματα και τα λεφτά που θα πάρετε, αλλά να ξέρετε ότι πρέπει να κερδίσει και το παιχνίδι γενικά». Δηλαδή τι τους λέει; Όσο πιο μανούρα γίνει, τόσο το καλύτερο.
Κι αυτό πού οδηγεί; Σε καυγάδες στημένους. Σε εντάσεις για το θεαθήναι και για να υλοποιηθεί μια στρατηγική. Σε πλάνα τηλεοπτικά και ατάκες τόσο… αληθινές, που συναγωνίζονται τα ξεσπάσματα οργής του Χρήστου Πολίτη στη Λάμψη, με τις ατάκες «Τι θέλεις να πεις Βίρνα; Πες μου, είναι αλήθεια αυτό που μου είπες; Αλήθεια είναι ό,τι άκουσα;».
Πώς λύνεται αυτό το ζήτημα; Η απάντηση είναι απλή: Δεν λύνεται. Πλέον οι παίκτες είναι όχι μόνο απολύτως υποψιασμένοι, αλλά και διατεθειμένοι να μπουν σ’ ένα ριάλιτι εγκλεισμού για να… παίξουν. Να φέρουν εις πέρας έναν ρόλο, όχι να βγάλουν τον εαυτό τους.
Έτσι είναι. Αυτά τα reality έπεσαν θύματα της ίδιας της επιτυχίας τους. Όταν επιστρέφει ένας τυχαίος (και μέχρι πρότινος άγνωστος) παίκτης τέτοιου παιχνιδιού στη γενέτειρά του και τον υποδέχονται με τιμές Ολυμπιονίκη και μαζεύονται χιλιάδες άνθρωποι για να τον… αποθεώσουν, επειδή ήταν καλός στους στόχους ή άντεξε 10-15 εβδομάδες χωρίς φαϊ, ποιο μήνυμα στέλνουν στους επιγόνους; Ότι τα πράγματα είναι σοβαρά και θέλει… προπόνηση η επιτυχία, για να φτάσεις σ’ αυτό το επίπεδο.
Και το μέλλον… ζοφερόν. Διότι όσο «ενδιαφέροντες» κι αν είναι οι χαρακτήρες στους επόμενους κύκλους, αν μπαίνουν στο παιχνίδι με στρατηγική και προπόνηση, τα ίδια και χειρότερα θα πηγαίνουν τα νούμερα. Ο κόσμος γουστάρει το παραμύθι, το αποδέχεται, αλλά ως ένα σημείο.
