Καθισμένη στο lobby ενός ξενοδοχείου των νοτίων προαστίων, η Τάμτα μιλάει, αστειεύεται και γελάει δυνατά με την ομάδα της. Είναι σαφώς ευδιάθετη, σαφές επακόλουθο της viral διπλής της εμφάνισης στο Madwalk. Αυτή η αλέγκρα διάθεσή της δεν αλλάζει ούτε όταν κάθομαι απέναντί της. Για τις επόμενες δύο ώρες θα μιλάει ασταμάτητα κι ακομπλεξάριστα, εξηγώντας κάθε της απόφαση, αναλύοντας κάθε της ιδέα, ειδικά για το νέο της EP, The Villain, το οποίο κυκλοφορεί από τη Minos EMI, A Universal Music Company.
Τάμτα, από it girl… Villain!
Παραμένει εκείνο το κορίτσι που είχα γνωρίσει πριν από 5 χρόνια, στις πρόβες του θεατρικού Cabaret: Μεθοδική και πειθαρχημένη, με σαφή αντίληψη του για το πώς πρέπει να κατακτά κάθε της στόχο και τον λόγο που εξυπηρετεί. Αν συμπεραίνετε ένα θαυμασμό προς το πρόσωπό της, είναι γιατί ο τρόπος σκέψης της, παρά τα πολλά χρόνια στην Ελλάδα, δεν είναι ελληνικός. Είναι διεθνής. Και μάλλον, στο τέλος της ημέρας, είναι αυτό που την κάνει να ξεχωρίζει.
Πώς είσαι αυτόν τον καιρό;
Τάμτα: Πολύ καλά. Ασχέτως αν παραπονιέμαι, σε στιγμές, λόγω της πίεσης που έχω. Γιατί είναι αυτή η περίοδος πολύ πιεσμένη. Υπάρχουν φάσεις που αράζεις και έχεις δύο-τρεις δουλειές έτσι χαλαρές, ενώ υπάρχουν άλλες φάσεις που όλα έρχονται μαζεμένα Ε, αυτήν την περίοδο έζησα τις τελευταίες εβδομάδες.
Γιατί;
Τάμτα: Ε, γιατί συνέπεσαν την ίδια μέρα η κυκλοφορία του νέου μου EP, The Villain, μαζί με την πρεμιέρα μου στο SMUT. Είχα και το MadWalk, αύτη τη χρονιά με δυο acts, οπότε είχα τρία μεγάλα projects που, κανονικά και συνήθως, θα ήταν μοιρασμένα μέσα στο χρόνο.
Έτσι, το πρόγραμμά μου ήταν γενικά πολύ πιεσμένο, αλλά ταυτόχρονα δημιουργικό. Και νομίζω και ελπίζω ότι τα καταφέραμε και τα τρία projects πολύ καλά.
Ο ήχος σου έχει γίνει κάπως πιο σκληρός… Το έψαχνες αυτό, σου προτάθηκε και σου άρεσε;
Δεν το ψάξαμε ιδιαίτερα. Αυτή η δουλειά βγήκε πολύ οργανικά. Δεν κάτσαμε και είπαμε «αχ, τώρα αυτή είναι η φάση και θα το κάνουμε έτσι». Είμαστε σύγχρονα παιδιά, ασχέτως ηλικίας. Οπότε έχουμε ερεθίσματα, δεν είμαστε σε αυτόματο πιλότο, έτσι και αλλιώς. Γνωρίζουμε ποια είναι η φάση στη μουσική σκηνή της pop, της electro pop…
Έτσι, το The Villain έχει φτιαχτεί με την ταυτότητα του καθενός. Δηλαδή έχουμε βάλει όλοι το λιθαράκι μας σε αυτή τη δουλειά. Δεν θα σου πω ότι ανήκει ακριβώς εκεί, «και that’s it». Έχει πάρα πολλά ερεθίσματα όλο το EP όπως είχε και το Identity Crisis. Είναι, ας το πούμε έτσι, κοντά στο vibe του Identity Crisis, του τελευταίου άλμπουμ μου.
Προσπαθώ πάντα, και εγώ και οι ομάδες μου, να υπάρχει μία εξέλιξη. Γιατί για εμένα, η ουσία γενικά τη ζωής, είναι η εξέλιξη. Οπότε, ό,τι έχω κάνει, προσπαθώ πάντα να με πάει ένα, δύο, όσα βήματα τελοσπάντων γίνεται, προς τα εμπρός. Και νομίζω συμβαίνει αυτό και σε αυτό το EP. Υπάρχει εξέλιξη.
Υπάρχει αυτή η έκφραση για κάποιους ανθρώπους, που λέει «αν σταματήσουν να προχωράνε θα πεθάνουν». Έτσι νιώθεις μιλώντας για εξέλιξη;
Τάμτα: Καλά, δεν θα πεθάνω κιόλας. Αλλά ναι, νιώθω πως θέλω συνεχώς να ανακαλύπτω και να κάνω νέα πράγματα… Είναι κάτι που το ζητά ο οργανισμός μου. Μου αρέσει ο πειραματισμός. Κι επειδή μιλάμε για πειραματισμό, αυτό σημαίνει ότι ή θα πετύχει ή όχι. Το συγκεκριμένο project μού κάνει καλό και είναι πολύ σημαντικό να πετύχει, για μένα αρχικά.
Και αν πετύχει και αρέσει και στους άλλους, αυτό θα είναι φανταστικό. Αλλά όσο εγωιστικό και να ακούγεται, στη φάση που είμαι μετά από 20 χρόνια σε αυτό το χώρο, θέλω να κάνω πράγματα που πρώτα από όλους θα ικανοποιούν εμένα.
Το λέω αυτό γιατί υπάρχουν περιπτώσεις καλλιτεχνών που μπορούν να καθίσουν σε ένα είδος γιατί πουλάει…
Τάμτα: Ναι, ναι, και το σέβομαι αυτό, απόλυτα.
Εσύ θα μπορούσες, για παράδειγμα, να παραμείνεις σε μια γλυκανάλατη pop, ας πούμε, τον 2010s. Και να λένε «αυτό είναι το signature της Τάμτα». Εσύ παρ’ όλα αυτά θες να βάζεις στοιχήματα και προκλήσεις στον εαυτό σου.
Τάμτα: Στην περίοδο της καραντίνας, είχα χρόνο να κάτσω με τον εαυτό μου και να σκεφτώ τι πραγματικά θέλω να κάνω, πως θέλω να εκφραστώ καλλιτεχνικά και στην μουσική μου και στην εικόνα μου. Συνειδητοποίησα ότι είμαι ακόμα σε ένα mode επιβίωσης. Στην φάση που ήμουν όταν ήρθα στην Ελλάδα.
Δηλαδή, στην φάση που χρειάζονταν να επιβιώσω και να εξασφαλίσω την οικογένεια μου. Στην συγκεκριμένη φάση που είμαι, το παιδί μου έχει μεγαλώσει, έχει σταθεί στα πόδια του και είναι αυτόνομο. Αρα, λεω… γιατί να μην προχωρήσω και να κάνω κάτι πιο πειραματικό που με εκφράζει 100% χωρίς εμπορικές συνταγές και ότι γίνει;
Χαίρομαι που πήρα αυτή την απόφαση. Θρέφει την ψυχή μου και είμαι ευγνώμων. Αλλιώς μού είναι πολύ βαρετή η ζωή και έχω βρεθεί σε αυτήν την κατάσταση. Ήμουν σε καλλιτεχνικό αδιέξοδο. Έχω λειτουργήσει έτσι όπως περιγράφεις. Θα το λέω κάθε φορά αυτό, για να μην είμαι ούτε προς εμένα άδικη, ούτε προς άλλους καλλιτέχνες: Είναι ok και να βολεύεσαι.
Έχω κάνει γλυκανάλατη pop, γιατί είναι σωστός ο χαρακτηρισμός, αν και όχι πολύ κολακευτικός. Αλλά το κατανοώ… Εννοείς αυτήν την εύκολη pop. Βέβαια, δεν το απαξιώνω ούτε μετανιώνω γι’ αυτό, αφού αυτό με έφερε στο σήμερα.. Φυσικά η καθαρόαιμη pop ποτέ δεν βολεύει σε αυτή τη χώρα. Αυτή είναι η αλήθεια, δεν είναι κάτι βολικό για κανέναν.
Ό,τι pop και να κάνεις δεν είναι βολικό εκτός αν μπλέκεται με λαϊκά στοιχεία. Μιλάω για την καθαρή pop, πάντα. Γιατί στην Ελλάδα pop χαρακτηρίζονται και πράγματα που για μένα είναι καραλαϊκά αλλά στο αυτί του Έλληνα ακούγονται pop. Για μένα η pop μουσική είναι πολύ συγκεκριμένη.
Ακόμα και από όσους έρχονται στο SMUT, μπορεί μετά να υπάρχουν κάποιοι που θα συνεχίσουν στα μπουζούκια. Έτσι είναι η ελληνική φύση. Το σέβομαι αυτό. Απλά δεν μπορώ να το υπηρετήσω εγώ…
Θα μπορούσες;
Τάμτα: Με ευκολία θα μπορούσα. Αλλά δεν είναι από μέσα μου. Έκανα τη γλυκανάλατη pop, όχι επειδή ήταν αναγκαστικό, αλλά γιατί έπρεπε να επιβιώσω όπως είπα παραπάνω. Όταν ζεις από αυτό και έχεις ανάγκη να ταΐσεις τον εαυτό σου, το παιδί σου, κάνεις αυτό που πουλάει… Ειδικά όταν αυτή είναι η βασική σου δουλειά. Γενικά οι καλλιτέχνες έχουμε αυτό το βάσανο.
Γιατί πολλές φορές, πολλούς καλλιτέχνες, αυτό που τους εκφράζει και τους αρέσει δεν είναι απαραίτητο πως πουλάει και μπορεί να ζουν από αυτό. Οπότε ή πρέπει να προσαρμόζεσαι στο αναγκαστικό της επιβίωσης ή αποφασίζεις ότι «ξέρεις, προτιμώ να πεινάσω και να εκφράσω όλα όσα επιθυμεί η ψυχή μου». Κάποιοι έχουν αυτή την πολυτέλεια, άλλοι όχι. Λοιπόν κι εγώ έτσι έχω λειτουργήσει.
Όμως αυτό το γλυκανάλατο που είπες πριν δεν το ακυρώνω σε καμία περίπτωση και πάντα έβαζα το δικό μου στοιχειό για να μην χάσω τον εαυτό μου. Απλά είναι μια μουσική που απευθύνεται σε ένα πιο μαζικό κοινό.
Το θέμα όμως είναι ότι εσύ πας ένα βήμα παραπάνω, δεν έμεινες στο βολικό.
Τάμτα: Κάποια στιγμή το έπαθα αυτό. Νομίζω ότι ήμουν σε φάση που είχα μαζέψει πάρα πολλά ερωτήματα που έπρεπε να κάνω στον εαυτό μου και να τα ξεκαθαρίσω. Γιατί ξέρεις ότι όταν είσαι καλλιτέχνης και κάνεις κάτι λίγο σαν ρομπότ, δηλαδή τι αρέσει στο ραδιόφωνο, τι παίζει στο ραδιόφωνο για να παίξουν και τα δικά μου, να γίνει επιτυχία, για να με πάρει ο επιχειρηματίας στο νυχτερινό κέντρο… Είναι πολύ συγκεκριμένα τα βήματα ρε παιδί μου. Και αυτό αφαιρεί πάρα πολλά από την καλλιτεχνική ανάγκη που έχει ένας καλλιτέχνης.
Εκτός αν είναι, που εν μέρη ζηλεύω, καλλιτέχνες που υπάρχουν προφανώς και πολλοί, κάτι το οποίο τους άρεσε έτσι και αλλιώς. Άρα δεν έχουν κανένα βάσανο, κάνουν αυτό που αγαπούν και τυχαίνει να είναι και αυτό που αρέσει και στη μάζα και όλα τέλεια. Δυστυχώς δεν ανήκω σε αυτούς.
Αυτό μάλλον δεν σε κάνει καλλιτέχνη…
Τάμτα: Όχι, μια χαρά καλλιτέχνης, είναι και αυτός.
Θεωρώ πως ένας καλλιτέχνης πρέπει να αναζητά συνεχώς, είναι στη φύση του μια διαρκής αναζήτηση… Για να πει κάποιος ότι είναι καλλιτέχνης πρώτα πρέπει να δοκιμάζει τα δικά του όρια, τα καλλιτεχνικά, και στη συνέχεια αυτό είναι που τον κρατάει ζωντανό. Και αυτό το λέω για σένα ως παράδειγμα, γιατί βλέπω στην καριέρα σου να κάνεις αυτό το πράγμα και να είσαι τόσο ενεργή. Αυτός ο πειραματισμός, το ότι δεν σταματάς, το ότι δεν κάθεσαι.
Τάμτα: Μ’ αρέσει και δεν νομίζω ότι αυτό το πράγμα έχει ξεκινήσει τώρα. Θεωρώ ότι οι άνθρωποι που με έχουν παρακολουθήσει και δεν έχουν εγκλωβιστεί αποκλειστικά στην εικόνα, γιατί υπάρχει ένα μέρος του κόσμου, που μπορεί να πει «η Τάμτα τρελάθηκε». Δηλαδή τη «γνωρίσαμε μια γλυκιά κοπέλα, ναι λίγο edgy, έκανε και κάποια πράγματα που ήταν λίγο off αλλά κατά βάση ήταν μια γλυκιά κοπέλα, μάνα, γλυκά τραγούδια λέει…». Για μένα αυτή η εικόνα παραμένει.
Αλλά πολλοί, όταν για παράδειγμα έβαλα φούξια φακούς τρόμαξαν, και είπαν «τι φρικιό έγινε». Ενώ υπάρχει κατηγορία που θεωρεί πως η Τάμτα έκανε coming out καλλιτεχνικά, τώρα. Μια χαρά με έβλεπαν και στα πράγματα που έκανα και πιο πριν. Οπότε δεν τους κάνει και καμία εντύπωση ίσα-ίσα που μου λένε ότι «άντε, περιμέναμε να γίνει αυτό» γιατί το έβλεπαν. Γιατί περίμεναν την εξέλιξη αυτή.
Εγώ δεν άλλαξα, αυτό θέλω να πω. Δεν άλλαξα προσωπικά. Απλά έχω πολλά πρόσωπα, πολλές πτυχές. Δεν μπορώ, για παράδειγμα, να σου απαντήσω ποιο είδος μουσικής μου αρέσει και να σου πω μόνο ένα. Δεν υπάρχει περίπτωση. Δεν μπορώ να σου απαντήσω ποτέ ποιο είναι το στιλ μου και να σου πω μόνο ένα. Δεν μπορώ να λειτουργήσω καν έτσι, νιώθω φυλακισμένη. Θέλω να έχω την ελευθερία μου. Σήμερα θέλω να εκφραστώ με αυτό το τρόπο. Αύριο μπορεί να θέλω να κάτσω σε ένα σκαμπό και να λέω δύο ώρες μπαλάντες και να με κάνει σούπερ ευτυχισμένη.
Και για εμένα αυτή η ελευθερία έχει πολλή μεγάλη σημασία γιατί αυτός ο κόσμος, γενικά ο καλλιτεχνικός σου λέει, «μην αλλάζεις τόσο συχνά τα μαλλιά, κάποιοι δεν ταυτίζονται, δεν μπορεί ο κόσμος να σε παρακολουθήσει». Ξέρεις, μείνε σε ένα πράγμα. Αυτό που λένε η ταυτότητα. Η ταυτότητά μου λοιπόν είναι αυτή: Μην με κλείνεις σε ένα κλουβί δίνοντάς μου ένα συγκεκριμένο όνομα. Δεν το θέλω, δεν είμαι εγώ.
Υπάρχουν πράγματα στα οποία είμαι πολύ σταθερή, όπως στους ανθρώπους γύρω μου, στους συνεργάτες μου. Δεν έχω αλλάξει δισκογραφική εταιρεία, είμαι στη Minos EMI/UMG εδώ και 20 χρόνια, δεν έχω αλλάξει μάνατζερ (erodios). Υπάρχουν οι άνθρωποι που είναι ο πυρήνας μου. Το μυαλό μου μπορεί να αλλάζει σε άλλα πράγματα, συνήθως αφορά την εικόνα, τη μουσική.
Άκουγα τα τραγούδια σου μέχρι να φτάσω στα τελευταία του The Villain. Και θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό το κορίτσι, το μελωδικό κορίτσι με τις ευαισθησίες έχει γίνει λίγο πιο κυνική τώρα;
Όχι, εκεί ήταν και εκείνη από τότε. Βρε παιδί μου, άνθρωποι είμαστε. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν άνθρωποι που χαρακτηρίζονται και είναι μόνο ένα πράγμα. Άνθρωπος είμαι. Δηλαδή, είμαι και γλυκιά, θεωρώ, και για πολλούς μπορεί να είμαι και ξινή, εγώ θα πω τυπική. Που είναι εντάξει κι αυτό. Δηλαδή δεν είμαι μόνο ένα πράγμα. Ποιος είναι ένα πράγμα μόνο; Αρά, η Τάμτα είναι αυτή που ξέρετε. Η μαμά που λατρεύει το παιδί της, η επαγγελματίας που δεν αλλάζει τους συνεργάτες της που εμπιστεύεται, η κοπέλα από την Γεωργία που δεν δέχεται τον ρατσισμό σε καμία έκφανση του, που επιτέλους καλλιτεχνικά δείχνει και άλλες πτυχές που υπήρχαν.
Ο ήχος σου έχει γίνει πιο σκληρός.
Τάμτα: Ναι. Ναι, έχει γίνει, πάει με την εποχή. Δισκογραφικά έχει γίνει πιο σκληρός, αλλά θέλω να πω κάτι. Όποιος με έχει δει στα live μου, από την αρχή της καριέρας μου, ξέρει πως σε κάθε μου εμφάνιση θα υπήρχε ένα άγριο, rock στοιχείο, κάτι το οποίο δεν είχα την ευκαιρία ποτέ να το έχω δισκογραφικά. Πλέον επιτρέπω στον εαυτό μου να πειραματιστώ και να το κάνω αυτό και δισκογραφικά. Δηλαδή αυτή η σκληρή πλευρά της Τάμτα, υπήρχε πάντοτε, ακόμη και όταν καθόταν πάνω σε ένα δέντρο και τραγουδούσε «Δεν τελειώνει έτσι η αγάπη».
Άρα πάντα ήσουν πραγματίστρια, πάντα πατούσες στη γη, αν και καλλιτέχνης που σου αρέσει να πειραματίζεται ήσουν πάντοτε γειωμένη, δεν έκανες όνειρα ουτοπικά…
Έχω και τα δύο αυτά στοιχεία. Δηλαδή πατάω στη γη, γενικά, εντάξει, δεν είμαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος, δεν θα βγάλω φτερά να πετάω και να ονειροπολώ. Από την άλλη, έχω οραματιστεί πολλές φορές πράγματα που ήταν αδιανόητο να συμβούν, αλλά ακριβώς επειδή τα οραματίστηκα, μια χαρά συνέβησαν. Οπότε δεν μπορώ να σου πω ξέρεις, «ααα, περπάτα στη γη και απόρριψε πράγματα στο μυαλό σου που μπορεί να φαίνονται μεγάλα». Μην απορρίπτεις τίποτε. Αυτό που σου φαίνεται άπιαστο, αν το θέλεις πραγματικά έρχεται.
Ποιο ήταν το τελευταίο σου όνειρο που σου φαινόταν άπιαστο και το έζησες;
Τάμτα: Πάλι αυτή την ιστορία θα πω, πρέπει να βρω κάτι άλλο να λέω… Αλλά η ιστορία μου είναι γνωστή. Ήμουν μικρή, 15 χρονών και παντρεμένη προφανώς, ήδη με ένα μωρό στα χέρια, με δύο μωρά μάλλον, διότι μεγάλωνα και τον ανιψιό μου, αφού όλοι δούλευαν, σπούδαζαν και εγώ ήμουν μικρή και καθόμουν σπίτι με δύο παιδιά. Και δεν θέλω να πάω καθόλου στο δράμα, για αυτό το σκέφτομαι τόσο πολύ…
Τελοσπάντων, στη Γεωργία τότε δεν είχαμε ρεύμα, ερχόταν το πολύ για μία ή δύο ώρες την ημέρα. Όποτε, βρισκόμουν στο σπίτι μόνη μου και όταν ερχόταν το ρεύμα, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάω στο κασετόφωνο και να τραγουδώ με όλη μου την ψυχή με τα δύο παιδιά εκεί να παίζουν μεταξύ τους. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι έμπαινα τόσο βαθιά στο τραγούδι, καταλαβαίνεις για τη συνθήκη μιλάμε… Μωρό εγώ, με ένα μωρό στα χέρια.
Η Γεωργία ήταν εκείνη τη στιγμή πολιτικά, οικονομικά σε δύσκολη κατάσταση και εγώ έβαζα κασετόφωνο, τραγουδούσα με όλη μου την ψυχή και με έβλεπα σαν ήμουν σε μία μεγάλη σκηνή, με τον κόσμο από κάτω να ουρλιάζει. Το ζούσα, δεν είναι ότι φανταζόμουν «αχ τι ωραίο που θα ήταν αυτό».
Βέβαια, αν εκείνη τη στιγμή μού έλεγες ότι αυτό που τώρα μόλις είδες και αισθάνθηκες θα μπορούσε να σου συμβεί κάποια στιγμή στη ζωή, δεν θα σε πίστευα ποτέ. Δεν χωρούσε καν στο μυαλό μου ότι αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Δεν πέρασαν και πάρα πολλά χρόνια, δηλαδή από τότε που ονειρευόμουν μέχρι που έγινε πραγματικότητα.
Συνέβη έπειτα από 8-9 χρόνια, αλλά σιγά σιγά μπήκα στο σύμπαν που οραματίστηκα. Και αυτή τη συνειδητοποίηση την είχα κάνει και πριν, αλλά μου έσκασε πολύ έντονα στη Eurovision.
Τη στιγμή, δηλαδή, που περίμενα, να βγω στη σκηνή, όταν παίζει το βίντεο κάθε χώρας, το intro, οι τραγουδιστές και οι χορευτές στέκονται και περιμένουν να εμφανιστούν. Και εκεί, όπως καθόμουν και περίμενα, ανακοινώνουν το επόμενο act και προφανώς γίνεται χαμός από κάτω, ξέρεις πως είναι το κοινό της Eurovision, καταλαβαίνεις… Δεν έχει σημασία ποιος είσαι, αν τους αρέσει πολύ το τραγούδι σου. Εκεί γίνεται πανικός και σε αγαπάνε όλοι, οπότε υπάρχει vibe μεγάλης υποστήριξης.
Κοιτάζω τότε, ανάμεσα στα ηχεία που έχει ένα κενό, και βλέπω όλο το κοινό από κάτω. Έτυχε κιόλας, οι Έλληνες να είναι ακριβώς στην πλευρά που στεκόμουν και είχα οπτική επαφή. Τους είδα και εννοείται πως επευφημούσαν πολύ περισσότερο από τον υπόλοιπο κόσμο.
Και μόλις το βλέπω αυτό μου σηκώνεται η τρίχα, γιατί ακριβώς αυτό που οραματιζόμουν στο σπίτι μου στη Γεωργία γινόταν. Δεν είναι ότι δεν είχα ξανά ανέβει στη σκηνή με πολύ κόσμο, αλλά το συγκεκριμένο vibe με πήγε πίσω σε αυτά που οραματιζόμουν τότε.
Πριν πέντε χρόνια όταν είχαμε κάνει μια άλλη συνέντευξη για το μιούζικαλ «Καμπαρέ», στο οποίο πρωταγωνιστούσες, είχα εντυπωσιαστεί από τη μεθοδικότητά σου και την αυτοπειθαρχία σου. Πλέον αφήνεις τον εαυτό σου λίγο πιο ελεύθερο;
Τάμτα: Σε ό, τι αφορά την πειθαρχία, με τίποτα.
Δεν έχεις χαλαρώσει λίγο με το να είσαι σκληρή με τον εαυτό σου.
Όχι, είμαι ακόμη σκληρή με τον εαυτό μου. Επειδή δεν βάζω εύκολους στόχους, χωρίς πειθαρχία δεν νομίζω ότι είναι εύκολο να τους κατακτήσω. «Μαστιγώνομαι» αρκετά, αλλά, εν τέλει, καταλαβαίνω ότι επειδή με ικανοποιεί το αποτέλεσμα, αν βγει έτσι όπως οραματίζομαι, ταΐζω, ρε παιδί μου, την ψυχή μου και πλέον δίνω συγχαρητήρια. Παλιότερα δεν το έκανα. Τώρα το κάνω και είμαι χαρούμενη γιατί και αυτό είναι κομμάτι της εξέλιξής μου.
Οπότε, για να φτάσω εκεί, ναι, εξαντλούμαι πολλές φορές, όπως είμαι και τώρα εξαντλημένη. Ταυτόχρονα, όμως, είμαι δημιουργική και ενθουσιασμένη, γιατί βλέπω ότι το όραμά μου γίνεται πραγματικότητα. Αυτό, προσωπικά, λειτουργεί για μένα.
Είναι το καινούργιό σου ΕP, το The Villain, αυτό που ονειρεύτηκες;
Τάμτα: Όνειρό μου είναι να πειραματίζομαι και να μην εγκλωβίζομαι στα «πρέπει». Δεν ήξερα ακριβώς που θα πάω. Αυτή η φάση γενικά δεν έχει ξεκινήσει ούτε με αυτό το EP και στην πραγματικότητα ούτε από το «Identity Crisis».
Ξεκίνησε σιγά-σιγά να χτίζεται από το αγγλόφωνο EP «Awake», ακριβώς πριν την καραντίνα. Στην καραντίνα, όπου βρήκα πολύ χρόνο για τον εαυτό μου, είχα πολλές ερωτήσεις που έπρεπε να απαντήσω. Τότε σκέφτηκα, «Κοίτα, το παιδί σου πια είναι μεγάλο». Δεν είναι δικαιολογία ότι κάνω αυτό που κάνω, για να έχω χρήματα ή να ταΐσω το παιδί μου. Η κόρη μου πλέον έχει τη δουλειά της, στέκεται στα πόδια της. Οπότε βγήκα λίγο από την προηγούμενη νοοτροπία και προσπάθησα να δω τι θα κάνω.
Και είπα ότι μάλλον ήρθε η στιγμή να πάω full on αυτό που θέλω να κάνω και όπου πάει, πολύ συνειδητοποιημένα, χωρίς να έχω προσδοκίες. Ξέρω πολύ καλά τι κάνω, ξέρω και τις δυσκολίες που έχει αυτό που κάνω, ειδικά σε αυτήν τη χώρα και είμαι πολύ ok με αυτό.
Πες μου για το The Villain. Τι σε οδήγησε σε αυτό;
Τάμτα: Με αυτό το EP θέλω να συστήσω την προσωπική ενδυνάμωση. Το να ζούμε αποδεχόμενοι τον εαυτό μας αναπολογητικά, χωρίς περιορισμούς, να ζούμε τη ζωή μας δυναμικά. Αυτό είναι το mood του The Villain. Το The Villain είναι η απαρχή ενός μεγαλύτερου project, το οποίο θα αποκαλυφθεί αργότερα. Δημιουργήθηκε σε ένα μουσικό camp, στα πρότυπα του εξωτερικού. Μαζεύτηκε η ίδια ομάδα που φτιάξαμε το Identity Crisis, κλειστήκαμε για 5 ημέρες σε ένα σπίτι και γράφαμε.
Πολλοί στίχοι έχουν βγει από τις κουβέντες που κάναμε στα διαλείμματα. Οπότε είναι όλο πολύ δημιουργικό και προσωπικό. Είναι ένα EP με παραπάνω τόλμη και αυτοπεποίθηση που στηρίζεται στην ενδυνάμωσή μου. Εύχομαι και ελπίζω έστω και ένας άνθρωπος να εμπνευστεί από αυτό, να πάρει το μήνυμα… Θα ήθελα να επικοινωνήσω πως κάνω αυτό που μου αρέσει και το χαίρομαι πολύ.
Κι αυτό γιατί νιώθουμε πάντοτε την ανάγκη να εντυπωσιάζουμε τους άλλους, θέτοντας τον εαυτό μας σε δεύτερη μοίρα. Αυτό δεν έχει καλό αποτέλεσμα ούτε στις ψυχές μας, ούτε στην εξέλιξή μας. Πουθενά.
Το έχεις ζήσει εσύ αυτό;
Προφανώς! (γέλια) Καταλαβαίνω πως υπάρχουν ανάγκες που θα πρέπει να ικανοποιούμε, αλλά που και που, θα πρέπει να φροντίζουμε και τον εαυτό μας, τα θέλω μας.
Ποιο είναι το αγαπημένο σου κομμάτι;
Τάμτα: Υπάρχει ένα κομμάτι που λέγεται Khorumi. Αυτό το κομμάτι έχει μια μεγαλύτερη βαρύτητα στην ψυχή μου, επειδή είναι βασισμένο σε ρυθμό ενός Γεωργιανού πολεμικού χορού. Είναι ένας σημαντικός χορός που έχει έναν ιδιαίτερο ρυθμό, ο οποίος παίζεται με ένα κρουστό όργανο που ονομάζεται Doli.
Είχα πάει στη Γεωργία φέτος το καλοκαίρι, οπότε ηχογράφησα με το Doli στο στούντιο, και ήταν ένας ρυθμός που ήθελα να τον χρησιμοποιήσω, επειδή δεν υπάρχουν ανάλογα τραγούδια. Είναι χορευτικός ο ρυθμός.
Όταν το είπα στον παραγωγό, του ζήτησα να δοκιμάσει κάτι με αυτόν τον ρυθμό. Κλείστηκε και πάλι στο στούντιο, για να έρθει αργότερα και να μου πει, «δεν μου βγαίνει τίποτε». Έφυγα ξανά, έχοντας πεισμώσει. Όταν επέστρεψε και πάλι, κάποιες ώρες μετά, μου είπε ενθουσιασμένος, «νομίζω θα σου αρέσει». Μπήκαμε όλοι στο στούντιο, ακούω το κομμάτι και τρελαίνομαι. Συγκινήθηκα πολύ! Οπότε είναι ένα από τα αγαπημένα κομμάτια για ευνόητους λόγους, αφού εμπλέκονται τα παιδικά μου βιώματα και νιώθω μια νοσταλγία.
Επίσης είμαι σίγουρη πως τώρα που βγήκαν τα κομμάτια θα με ρωτούν για το τραγούδι Copy, εξαιτίας των αιχμηρών στίχων. Η ουσία του τραγουδιού δεν είναι κυριολεκτική και επιθετική, έχει ένα άλλο vibe. Είναι παιχνιδιάρικο και μου αρέσει που τα λέω.
Γιατί ονόμασες το EP, The Villain;
Τάμτα: Τις περισσότερες φορές ένα κομμάτι δανείζει τον τίτλο του και σε ολόκληρο το EP. Όπως το Identity Crisis, για παράδειγμα. Αυτή τη φορά δεν είχα ένα κομμάτι που έβλεπα πως μου δίνει και τον τίτλο του EP. Ξεκινήσαμε ταυτόχρονα να δουλεύουμε το δημιουργικό του EP, το εξώφυλλο και όλα όσα χρειάζονταν, ενώ ακόμη δεν είχα τον τίτλο. Μου αρέσει γενικά να υπάρχει ένα concept πίσω από κάθε δουλειά, μόνο έτσι λειτουργώ, προσπαθώντας να δημιουργήσεις ένα συναίσθημα, μια ιστορία.
Τότε είδα κάπου γραμμένο το The Villain και αυτό ήταν. Δεν κοίταξα τίποτε άλλο. Είπα αμέσως, «παιδιά είναι αυτό που πρέπει». Γιατί, τι είναι το Villain; Ο κακός. Αλλά είναι μια persona που έχει αυτοπεποίθηση, δεν ακολουθεί τα στερεότυπα και είχε όλα τα στοιχεία που εκφράζουν τη φάση μου.
Και αυτός ο Villain παρτάρει στο SMUT… Τι φάση εκεί, είσαι για δεύτερη χρονιά!
Τάμτα: Το SMUT ήρθε και κούμπωσε απόλυτα στα projects που φτιάχνω. Ξεκινήσαμε πέρυσι διακριτικά και από τα τρία live φτάσαμε να κάνουμε οκτώ. Είναι ένας ιδιαίτερος χώρος, απόλυτα ταιριαστός στα projects που κάνω. Ένα από τα καλά που έχει ο χώρος είναι πως δεν μπορείς να τραβάς βίντεο και να βγάζεις φωτογραφίες με το κινητό. Σου κολλάνε ένα sticker στην κάμερα.
Οπότε δεν συμβαίνει αυτό που συμβαίνει παντού, δηλαδή ο κόσμος δεν σε βλέπει μέσα από την οθόνη του κινητού αλλά κανονικά. Εκεί με τους μουσικούς μου κάνω 2 ώρες live kαι λέω κυρίως τα τραγούδια μου. Ότι και να σου πω πρέπει να το ζήσει για τι είναι μια ξεχωριστή εμπειρία, πολύ καλοδουλεμένη από εμάς, για την οποία είμαι περήφανη.
Πώς νιώθεις ο καλλιτέχνης με αυτό;
Τάμτα: Δεν είμαι και χθεσινή, είχα ζήσει πως ήταν η φάση χωρίς κινητά. Παραλίγο να το ξεχάσω (γέλια). Ένιωσα ευτυχία στο πρώτο live που είχα κάνει εκεί, γιατί όλοι είναι παρόντες, δεν το ζουν μέσα από τα κινητά τους, να κάνουν stories για να δείξουν πού είναι. «Είσαι εκεί για να ζήσεις αυτό». Είναι σημαντικό και για εμένα και για τον κόσμο. Δεν νομίζω να έχει φύγει κανείς από το SMUT και να ενοχλήθηκε.
Ποιο το ρεπερτόριο σου στα live του SMUT;
Τάμτα: Εάν κάποιοι νομίζουν πως εκεί τραγουδάω μόνο τα τελευταία κομμάτια μου, κάνουν λάθος. Στο πρώτο μέρος τραγουδάω πιο θεατρικά, σαν παράσταση, τα καινούργια μου κομμάτια. Στο δεύτερο μέρος, περνάμε στα αγαπημένα τραγούδια του κόσμου. Σκέψου πως γίνεται ένας χαμούλης στο «Φταις». Παίζουμε live και περνάμε καλά με την ομάδα μου. Είναι φυσικά κάτι διαφορετικό σε σχέση με πέρυσι, θα είμαι ξανά στο SMUT στις 20 και 27 Δεκεμβρίου και από τη νέα χρονιά θα ανακοινωθούν νέες εμφανίσεις.
Και η φάση στο MadWalk, που έγινε viral, πως προέκυψε; H Λένα Πλάτωνος, το «1984» του Όργουελ, το τραγούδι σου Dystopia… Ποια η έμπνευση πίσω από αυτό;
Είμαι πολλή ικανοποιημένη με το τελικό αποτέλεσμα των εμφανίσεών μου στο MadWalk, και αυτό ούσα τελειομανής το λέω σπανίως, όμως μετά από αυτά τα δύο acts το λέω με περηφάνεια.
Στο πρώτο act, με δημιουργίες της Soraya Ontori, ήθελα να δημιουργήσω ένα απόκοσμο/δυστοπικό σκηνικό, το οποίο να έχει αντλήσει έμπνευση από το έργο «1984» του George Orwell. Το ότι μάλιστα άνοιγε το act η τόσο ξεχωριστή φωνή της Λένα Πλάτωνος ήταν για μένα πολύ σημαντικό, καθώς θέλαμε οι θεατές να βυθιστούν σε μια ατμόσφαιρα που μας φέρνει αντιμέτωπους με πτυχές της κοινωνίας όπως την ελεύθερη βούληση, το AI και τον έλεγχο που έθιξε στο έργο του ο George Orwell.
Νομίζω το καταφέραμε. Καταφέραμε να μεταφέρουμε το σκοτάδι που έχει αυτό το τραγούδι, την βαρύτητα και την δυστοπία. Κάθε performer που συνεργαστήκαμε για το act, έβαλε το λιθαράκι του και είναι όλοι πολύ σημαντικοί.
Όσον αφορά το δεύτερο act, με δημιουργίες της Sailor Melody, θέλαμε να κάνουμε μια μετάβαση σε έναν πιο αιθέριο κόσμο. Εκεί μάλιστα τραγούδησα το Anakata από το The Villain.
Πιστεύω ότι καταφέραμε να μεταβούμε ομαλά από τον δυστοπικό κόσμο του George Orwell στο πρώτο act, στην κάθαρση μέσα από το δεύτερο πιο αιθέριο performance. Τι λέτε; Oι αναφορές εδώ ήταν οι πηγές της Κλεοπάτρας, η φυσική ομορφιά και η κάθαρση όπως είπα.
Και θέλω να ευχαριστήσω πραγματικά τον creative director και των δύο αυτών εμφανίσεων, Bill Roxenos. Όπως θέλω να ευχαριστήσω θερμά και τους υπολοίπους συνεργάτες, Θεόφιλο Πουζμπούρη (παραγωγός), Κωνσταντίνο Χαλδαίο που έφτιαξε το prop στο Anakata, τους χορευτές, την erodios που έκανε την παραγωγή και την επικοινωνία, αλλά και το κοινό για τα όμορφα ή μη λόγια που μού έστειλε για τις εμφανίσεις αυτές!
- Την παραγωγή του The Villain υπογράφει ο ΤΕΟ.x3 επαναφέροντας την ομάδα που δούλεψε στο Identity Crisis: ody icon, Αναστάσιος Τσόρδας, Dan Kjellberg, Ζήνωνας Γιάννη και παράλληλα συμμετέχουν η Barbara Argyrou και η Vassilina.
- Tο The Villain κυκλοφορεί από τη Minos EMI, A Universal Music Company σε όλα τα ψηφιακά καταστήματα και τις streaming υπηρεσίες.
- H Τάμτα δίνει για δεύτερη χρονιά τον καλύτερο εαυτό της στο SMUT. Το creative direction έχει αναλάβει ο Bill Roxenos, την σκηνογραφία ο Κωσταντίνος Χαλδαίος, την επιμέλεια στα φώτα έχει αναλάβει ο Βαγγέλης Μούντριχας, στον ήχο βρίσκεται o Γιαννής Βενιός ενώ τη μουσική παραγωγή έχει ο Θεόφιλος Πουζμπούρης.
