Η κυβέρνηση στην σημερινή Ελλάδα ξέρει πως δεν τα πάει καλά. Το νιώθει πια κι ο πιο θερμός υποστηρικτής της. Όπως πάντα συνέβαινε και στην Ελλάδα, και σε κάθε βαλκανική/μεσογειακή/ανατολικοοευρωπαϊκή/νοτιοευρωπαϊκή ή όποια άλλη κατηγοριοποιήση διαλέξει κανείς για την “Ψαροκώσταινα”, η δεύτερη τετραετία βρίσκει το κυβερνητικό γκρουπ να ανεβαίνει ασθμαίνοντας μια ανηφόρα, και να μην “τραβάει”. Από την αλαζονεία του “41τακατό” και της “εκμηδένισης του ανταγωνισμού”, Κυριάκος Μητσοτάκης και σία, βλέπουν σήμερα πως ο κόσμος απομακρύνεται από την ρητορική του “όλα πάνε καλά και θα πάνε και καλύτερα”, ακόμα κι αν συνεχίζουν να ζουν μια ιστορική “συγκυρία” ανυπαρξίας αντιπολίτευσης και στιβαρής αντιπολιτευτικής ρητορικής και θεσμικά και “μιντιακά”.
Τι συμβαίνει με την χώρα σήμερα; Τι θέλουμε να συμβεί στην χώρα, τι θέλουμε να γίνει με εμάς, τις επόμενες γενιές, που θέλουμε να βαδίσουμε κοινωνικά; Σιγά μην ανοίξει τέτοια κουβέντα η Νέα Δημοκρατία. Η συντήρηση δεν ανοίγει δρόμους. Ο κόσμος ζει τεράστιες αλλαγές, τα πάντα είναι ρευστά, οι πληροφορίες είναι τόσο καταιγιστικές, αλλά στους Έλληνες φτάνουν μόνο πράγματα για τον Κασσελάκη, την διάλυση στον ΣΥΡΙΖΑ, την κενότητα του ΠΑΣΟΚ, το λογότυπο του μετρό της Θεσσαλονίκης, τους πανηγυρισμούς για την “επιτυχία” της ολοκλήρωσης του δεύτερου μετρό της χώρας “μόλις” 38 χρόνια μετά την έναρξη των εργασιών.
Όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρειαζόταν να τραβήξει ψήφους από κάθε μεριά, τον ακούγαμε να μιλάει για “προστασία των μειοψηφιών”, να προωθεί έναν άνθρωπο με αναπηρία για την Ευρωβουλή, να ψηφίζει νομοσχέδιο που έδινε ίσα δικαιώματα σε όλους για βασικές ελευθερίες που δεν θα έπρεπε να συζητάμε πάνω από 2 λεπτά. Από την στιγμή που οι συντηρητικοί άρχισαν να κερδίζουν τις εκλογές σε κάθε χώρα που έγιναν εκλογές για πρώτη φορά μετά την πανδημία, με αποκορύφωμα την επανεκλογή Τραμπ στην παραπαίουσα Αμερική, ο πρωθυπουργός άρχισε τις παλινωδίες ανάμεσα στο προσχεδιασμένο του “άνοιγμα στο κέντρο” και την λαϊκή δεξιά που πλέον πηγαίνει όλο και πιο ακραία, μπερδεύοντας μηνύματα, ρητορικές, και αλλάζοντας στάση πιο συχνά κι από πλευρό σε ανήσυχο ύπνο.
Την ίδια ώρα που οι δείκτες δείχνουν ότι η Ελλάδα έχει την φτωχότερη ή μια από τις 3-4 φτωχότερες κοινωνικές βάσεις στην Ευρωζώνη, που οι κάτοικοι της είναι καταθλιπτικοί, κουρασμένοι, απελπισμένοι, απογοητευμένοι και ζουν χειρότερα λόγω ακρίβειας, ελλιπών κοινωνικών παροχών και χαμένων δικαιωμάτων -που πλέον τα μετονομάζουν “προνόμια- οι υπουργοί συνεχίζουν να αφηγούνται και να παρουσιάζουν προπαγανδιστικά μια “παράλληλη” πραγματικότητα.
Τα νούμερα έδειξαν π.χ. πως το 2023 οι Έλληνες δήλωσαν 10 δις ευρώ περισσότερα στην εφορία. Άρα στην κυβέρνηση ξέρουν και μπορούν και να αποδείξουν με κάθε τρόπο πως στην χώρα κυκλοφορεί περισσότερο χρήμα. Θα περίμενε κανείς πως αυτό θα ήταν μια καταπληκτική αφορμή για να πανηγυρίσουν και να βγουν σε Μέσα και θεσμούς (ευρωπαϊκούς και διεθνείς) και να επιδεικνύουν τη μεγάλη τους επιτυχία. Ο λόγος που δεν το κάνουν, είναι απλούστατος. Είναι ξεκάθαρο πως δεν είναι επιτυχία. Το μαύρο χρήμα στην χώρα είναι πάλι σε επίπεδα 90s και 00s, τότε που πηγαίναμε “τρένο” και μας έβριζε η μισή υφήλιος για το πόσο χρήμα σπαταλούσαμε (δημοσίως και υπογείως). Οι “επενδύσεις” που τα πρώτα χρόνια μας είχαν φάει τα αυτιά πως θα έφερναν στην χώρα απ’ όλο τον κόσμο Άδωνις Γεωργιάδης και λοιποί “πανηγιρτζήδες”, ούτε που εμφανίστηκαν ποτέ, ούτε και έριξαν τα δις που ακούγαμε αλλά δεν είδαμε ποτέ.
Τα μόνα λεφτά που πέφτουν απ’ έξω στην Ελλάδα, είναι στα ακίνητα και στο “ξέπλυμα” μέσω αυτών. Οι τιμές στα σπίτια πλέον είναι τιμές κεντρικής Ευρώπης, σε αγορά και ενοίκια. Η αγορά σπιτιού έχει γίνει πια “όνειρο” και μάλιστα “θερινής νυκτός” και μόνο για τους Έλληνες, και ειδικά για τους νέους και όσους απλά επιβιώνουν με έναν μισθό (ή κάτι αντίστοιχο) δεν υπάρχει καμία σκέψη για “άνετη ζωή”, ούτε και σοβαρές ελπίδες για μια “σταθερότητα” που θα χτίσει μια αντίστοιχη “κανονικότητα” με των προηγούμενων γενιών. Πέρα από τα δομικά προβλήματα που έφερε παγκοσμίως η κρίση του ’08, η αλλαγή στην εργασιακή ισορροπία λόγω τεχνολογίας και μετά και πανδημίας, και η εν εξελίξει αναδόμηση του οικονομικού μοντέλου λόγω της ανάπτυξης της Τεχνητής Νοημοσύνης και της ρομποτικής, οι νέοι Έλληνες, έχουν τόσα πολλά περισσότερα προβλήματα από τους συνομίληκους τους Ευρωπαίους που το μόνο σοβαρό ερώτημα που ουσιαστικά θα έπρεπε να τους απασχολεί είναι το “γιατί μένουμε ακόμα εδώ”.
Καμία ελπίδα, καμία συζήτηση, καμία πρόοδος για την Ελλάδα
Η τελευταία φορά που κάποιος μίλησε για ελπίδα και όνειρα και αλλαγή των δραμάτων και των τεράστιων λαθών που μας χτυπάνε κατάμουτρα στην Ελλάδα, και έπεισε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου, αποδείχτηκε απολύτως “τραυματική” και για την κοινωνία και για την “ψυχή” της χώρας. Τα “νταούλια που θα χτύπαγαν οι αγορές” και τα λοιπά φαιδρά που πιστέψαμε από τον “Αλέξη και τον Γιάνη” το ’15, μας επεστράφησαν σαν χαστούκια και μας πλήγωσαν βαθιά, και ως λαό και ως πολιτικά όντα.
Σήμερα που ο κύκλος του ΣΥΡΙΖΑ έσβησε οριστικά, που το ΠΑΣΟΚ παλεύει μες στις στάχτες του να βρει κάποιο στέρεο που να το παρουσιάσει για “φοίνικα”, και που η Δεξιά ασχολείται με “φανταστικούς εχθρούς” όπως η “woke ατζέντα” και η παράνομη μετανάστευση, κοινωνικός διάλογος και ανοιχτή συζήτηση για το μέλλον και για την ανάπτυξη συγκεκριμένων πολιτικών και σχεδίων δεν θα υπάρξει μέχρι να μας κυβερνήσουν ρομπότ, που ας ελπίσουμε δεν θα έχουν εκπαιδευτεί από το “Βαθύ ΠΑΣΟΚ” και την “ορθόδοξη Νέα Δημοκρατία”.
Τι ενδιαφέρει την κυβέρνηση τελικά και τι δεν πρέπει να περιμένεις απ’ αυτήν
Η ακρίβεια, η διαφθορά, η ατιμωρησία δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη προφανώς. Αλλά το πρόβλημα είναι πως εδώ και πεντέμιση χρόνια πια που οι Έλληνες ψήφισαν τους “συντηρητικούς” και “μαζεμένους” για να τους φτιάξουν το κράτος και τις ζωές, τα πράγματα πάνε χειρότερα ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ σχετική με αυτά τα πράγματα.
Για κάποιο λόγο δεν γίνεται καμία έρευνα για τα όνειρα και τις ελπίδες των πολιτών σε αυτή την χώρα. Επειδή κανείς απ’ όσους ενδιαφέρεται για τα στοιχεία των ερευνών – δηλαδή τα κόμματα και οι ολιγάρχες που τους χρηματοδοτούν υπογείως και παρανόμως – δεν νοιάζεται για αυτά. Η γνώμη σου ως πολίτης, μετράει μόνο όταν είναι να γίνουν εκλογές στην Ελλάδα. Σε περίπτωση που δεν το είχες σαφές δηλαδή.
Αν θες μια χώρα σοβαρή, ένα κράτος αξιόπιστο, συγκροτημένο, μια Δικαιοσύνη ίση για όλους και προσβάσιμη επίσης σε όλους, αν ονειρεύεσαι να ζεις καλύτερα, να μην αγκομαχάς για ένα μεροκάματο ή θες να κάνεις οικογένεια, ή ταξίδια, ή να πραγματώσεις τα όνειρα σου, αυτό δεν αφορά στα σχέδια και τις πολιτικές της κυβέρνησης και των ανθρώπων πίσω από αυτούς.
Τα στελέχη της κυβέρνησης έχουν αποδείξει πλέον απόλυτα ξεκάθαρα τι τους ενδιαφέρει και τι όχι. Δεν ενδιαφέρονται για τις ζωές των ανθρώπων αυτής της χώρας, αν αυτό σημαίνει πως εμπλέκονται οι ίδιοι και οι ομάδες που τους στηρίζουν (η συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών είναι ένας εφιάλτης που δεν σε καμία χώρα με σοβαρούς θεσμούς ή κυβερνώντες με στοιχείωδη σεβασμό στην κοινωνία, θα επιτρεπόταν). Δεν ενδιαφέρονται σίγουρα για τις ζωές των ανθρώπων από οπουδήποτε αλλού αν δεν τους κοστίζουν σε πολιτικό κεφάλαιο διεθνώς (είτε μιλάμε για ταλαιπωρημένους μετανάστες από χώρες που οποιοσδήποτε άνθρωπος θα προσπαθούσε να φύγει τρέχοντας, είτε για απλούς τουρίστες που είχαν την ατυχία να βρεθούν σε κάποιο ατύχημα ή απέναντι από μαφιόζους) και δεν θα κάνουν απολύτως τίποτα για να τους προστατέψουν στο μέλλον.
Δεν ενδιαφέρονται για την επιβίωση, πόσω δε μάλλον για την διαβίωση, κανενός άλλου πέρα από τον στενό τους κύκλο ή των “προστατών” τους. Φυσικά και δεν τους ενδιαφέρει το περιβάλλον και η φυσική κληρονομιά αυτού του τόπου. Οι φωτιές, οι πλημμύρες, οι νεκροί και οι χαμένες περιουσίες εδώ και πέντε χρόνια δεν τους κόστισαν σε ψήφους. Γι’ αυτό και δεν έχουμε δει καμία αλλαγή, παρά προσώπων. Είδε κανείς σχεδιασμό για προστασία και έργα για την πρόληψη μεγάλων φυσικών καταστροφών παρότι συνεχώς μιλάνε για την “κλιματική αλλαγή”; Όχι, κι ούτε πρόκειται. Αυτό στο οποίο έχουν εκπαιδευτεί, και έχουν μάθει και την κοινωνία να περιμένει μόνο, είναι στιγμιαίες διορθώσεις, ψήφιση κενών νομοσχεδίων για να κάνουν καμιά συνέντευξη, και παραγγελίες υλικού που θα έρθει μετά από χρόνια, αλλά θα δώσει ωραίες προμήθειες σε όλες τις “ημέτερες τσέπες” εδώ και τώρα.
Δεν ενδιαφέρονται για τον πληθυσμό και την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής της χώρας, αν αυτά δεν επηρεάζουν το τι ψηφίζει το “κοινό τους”. Η Ελλάδα είναι μια από τις χώρες που γερνάει περισσότερο, που χρειάζεται νέους ανθρώπους, που ζητάει εργατικά χέρια για τις δουλειές που οι Έλληνες δεν έμαθαν και δεν δέχονται να κάνουν τις τελευταίες δεκαετίες, που δεν μπορεί να εξασφαλίσει στους ανθρώπους της να γίνουν γονείς και στα παιδιά της να μεγαλώσουν με όλα τα απαραίτητα εφόδια. Αλλά το μόνο που διατυμπανίζουν οι υπουργοί και η υπόλοιπη “παρέα”, είναι πως θα κρατήσουν μακριά τους μετανάστες, πως θα κρατήσουν “σταθερές τις συνθήκες” για να παραμείνουν τα πράγματα όπως έχουν, όχι γιατί αυτό βοηθάει την χώρα, την κοινωνία, εμάς, αλλά εκείνους και μόνο. Να κρατήσουν τις θέσεις τους κι όσα κερδίζουν μέσω αυτών.
Δεν ενδιαφέρονται για την υγεία μας, για την παιδεία των παιδιών μας, για την άποψη μας. Δείτε τα ποσοστά και τα ποσά που δίνονται από το ’19 ως και σήμερα στην Υγεία, την Παιδεία και την Κοινωνική Πολιτική. Τα πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες που διαβάζουν μόνο οι πολιτικοί πια, λένε για “απορρόφηση κονδυλίων”. Αυτό που δεν λένε είναι πως 2-3 εταιρείες έχουν πάρει εδώ και μια πενταετία το 80% και πλέον των δημόσιων έργων και διαγωνισμών. Πλέον η “παρέα” δεν έχει καν θέμα να “κρύβεται” ούτε για τα μάτια του κόσμου. Πεθεροί, κουμπάροι, κουνιάδες, αδέρφια, συγγενείς και συνέταιροι παίρνουν μέσω των εταιρειών τους όλες τις δουλειές του δημοσίου, τις οποίες φυσικά συνεχίζει να χρηματοδοτεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Ελλάδα κι αλλού. Αυτό που δεν λένε είναι πως παροχές δίνονται μόνο σε όσες κοινωνικές ομάδες είναι “κρίσιμες” για την ισορροπία των ψήφων και όχι για αυτές που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη.
Οι συνταξιούχοι, τα σώματα ασφαλείας, οι δημόσιοι υπάλληλοι ψηφίζουν και επηρεάζουν τις εκλογές. Οι νέοι κάτω των 35, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι γονείς, έχουν σημαντικά μικρότερη επίδραση στα εκλογικά αποτελέσματα. Γι’ αυτό ακούς για επιδόματα σε αστυνομικούς και στρατιωτικούς, γι’ αυτό ξανάνοιξαν παροχές στο δημόσιο αλλά δεν έγινε το ίδιο σε όλη την οικονομία. Οι μεγάλες εταιρείες έχουν μετρήσει πόσο τους κοστίζουν επιδόματα παιδιών, άδειες, έξτρα παροχές που χρειάζεται μια οικογένεια για να ζήσει αξιοπρεπώς. Το κράτος δεν έχει αλλάξει πολιτική για τις οικογένειες και τα παιδιά με κανένα σημαντικό μέτρο εδώ και έξι χρόνια. Αναλύστε οποιοδήποτε μέτρο έχει έρθει για την “στήριξη νέων οικογενειών” και παιδιά κτλ, και θα δείτε πως μιλάμε για μέτρα που ουσιαστικά αφορούν σε λίγες χιλιάδες δικαιούχους, άρα δεν κοστίζουν τίποτα, αλλά κάνουν “ωραία λεζάντα”.
Ας εκφράσουμε τα όνειρα μας κι ας απαιτήσουμε να τα δούμε στην πράξη
Οι Έλληνες δεν θέλουν πολύ διαφορετικά πράγματα, όπου κι αν ζουν, όπως κι αν ζουν. Το ίδιο κι οι Ευρωπαίοι, κι όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη. Θέλουν ειρήνη, ηρεμία, χαρά, πράγματα που εμείς ευτυχώς τα έχουμε ακόμα, αλλά κοντά μας λείπουν κι αυτό πρέπει να το έχουμε σημαντικό οδηγό κάθε πρωί. Θέλουμε όμως και πράγματα που δεν γίνεται να αφήνουμε να χάνονται καθημερινά. Θέλουμε αξιοπρέπεια και επαρκείς πόρους για μια άνετη ζωή. Δεν μπορούμε να αφήνουμε την ακρίβεια και τα καρτέλ που τα έχουν βρει μια χαρά χωρίς ουσιαστικό έλεγχο και καμία τιμωρία να μας εκμηδενίζουν τις πιθανότητες να βγάζουμε το μήνα με όσα πληρωνόμαστε.
Θέλουμε δικαιοσύνη και προστασία από όσους θέλουν να μείνει η χώρα σε μια κατάσταση “κολομβιανής ισορροπίας”. Καμία χώρα δεν μπορεί να λειτουργήσει με δικαστές που παραιτούνται για να μην “πάθουν ατύχημα” ή να αναγκαστούν να μεταναστεύσουν όταν αναλαμβάνουν μια υπόθεση που εμπεριέχει κάποιο πρόσωπο που εξουσιάζει πάνω από την πολιτική εξουσια στην Ελλάδα.
Θέλουμε ασφάλεια κι αυτό σημαίνει ισονομία και τάξη και επιβολή του νόμου κι όχι επιλεκτικές διαδικασίες και ανομία σε όσους κι όπου μπορούν. Δεν μπορεί να συζητάμε δυο χρόνια για να γίνει αποδεκτός ο όρος “γυναικοκτονία” και μετά να αφήνουμε τις γυναίκες να σκοτώνονται από αποδειδειγμένα επικίνδυνους κακοποιητές, ακόμα και μπροστά στα αστυνομικά τμήματα. Δεν μπορούμε να ζούμε σε μια χώρα που συλλαμβάνει αυτόματα ένα παιδί που έχει ονομάσει “εχθρό του” από το 2008, και να αφήνει ελεύθερους καταδικασμένους βιαστές και δολοφόνους, που αφήνει τηλεοπτικές εκποπές να “εκθέσουν” ψυχολογικά ανισσόροπους ανθρώπους γιατί “κάνει ευκολότερη την δουλειά της αστυνομίας”, που θυμάται την δυναμική αστυνόμευση στις διαδηλώσεις αλλά επιτρέπει στους οπαδικούς στρατούς να σφάζονται και αφήνει να διασχίζουν την χώρα ανενόχλητοι χούλιγκανς για μέρες, επειδή δεν έχει μάθει να “χαλάει τα χατήρια” των ολιγαρχών.
Θέλουμε να μπορούμε να ζήσουμε στη χώρα μας, κι αυτό σημαίνει πως θα μπορούμε να δουλέψουμε, να ταξιδέψουμε, να κάνουμε διακοπές, να φτιάξουμε σπίτι, να κάνουμε παιδιά, να αγαπάμε τους ανθρώπους και τα ζώα μας, ελεύθερα, άφοβα, οπουδήποτε. Σήμερα οι μόνοι που μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά, με αυτό τον τρόπο, είναι λίγοι, συνδεδεμένοι με διάφορους δεσμούς με όσους βρίσκονται στην εξουσία. Κι αυτό δεν μπορεί να είναι ένα μέλλον που πρέπει να το ανεχόμαστε, ούτε και να το ζούμε για καιρό στην Ελλάδα που θέλουμε.
