Σχέδιο ειρήνης παρουσίασε, λέει, η Ρωσία για να επιτευχθεί η πολυπόθητη ειρήνη στην Ουκρανία. Προφανώς ο Βλαντίμιρ Πούτιν το έκανε για να προλάβει τις πρωτοβουλίες του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος άρχισε να φανερώνει τις σκέψεις του πριν καν εγκατασταθεί στον Λευκό Οίκο ως ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο Ρώσος πρόεδρος άμεσε το τελευταίο δεκαήμερο κάποια υπονοούμενα μέσω δηλώσεων του προέδρου της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, οι οποίες έγιναν ακριβώς για να μετρήσουν τις αντιδράσεις, και τελικά πήρε την ευθύνη της πρότασης ενός σχεδίου που θα τερμάτιζε τον πόλεμο.
Τι λέει το σχέδιο αυτό; Το μόνο που δεν λέει είναι να κατεβάσουν τα παντελόνια τους οι Ουκρανοί και να σκύψουν, για να περιμένουν τους Ρώσους αφεντάδες τους, πότε θα τους κάνει κέφι.
Όταν παρουσιάζει, βέβαια, ένα σχέδιο ειρήνευσης ο ένας από τους δύο εμπλεκόμενους, περιμένεις να το έχει ξεχειλώσει τόσο, ώστε να χωράνε και κάποιες υποχωρήσεις χωρίς να ξεβολευτεί από τις πραγματικές του θέσεις. Αλλά σ’ αυτή την περίπτωση δεν μπορεί κανείς να το χαρακτηρίσει σχέδιο ειρήνης, αλλά συνθηκολόγηση. Τι συνθηκολόγηση; Καλύτερα… παράδοση άνευ όρων.
Τι λέει το σχέδιο; Κατ’ αρχάς ότι η Ρωσία θα κρατήσει τις περιοχές που έχει καταλάβει και στη δεύτερη φάση του πολέμου και τις έχει προσαρτήσει μέσω ψευδο-δημοψηφισμάτων στην επικράτειά της. Αναφερόμαστε, δηλαδή, στις επαρχίες του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ, στις οποίες από το 2014 είχε εγκατασταθεί ένα γκρίζο καθεστώς «ανεξαρτησίας» (με ρωσικές πλάτες), συν τις διοικητικές περιφέρειες της Χερσώνας και της Ζαπορίζια. Δηλαδή όλων των εδαφικών περιοχών που κατέλαβαν οι Ρώσοι με τη βία. Καραμπινάτη αλλαγή συνόρων με τα όπλα σ’ ένα ευρωπαϊκό κράτος εν έτει 2024. Χωρίς καν να υπάρχει μια λέξη για τη θέληση του ντόπιου πληθυσμού (όχι αυτών που έχουν απομείνει, αλλά όλων των μόνιμων κατοίκων που ζούσαν εκεί πριν το 2014), αν θέλει δηλαδή να αλλάξει χώρα.
H Ρωσία δεν συζητάει για την Κριμαία
Για την Κριμαία, επίσης, η Ρωσία δεν κάνει καν λόγο. Θεωρεί το θέμα λήξαν. Ούτως ή άλλως, βέβαια, όταν έγινε η κατάληψη της Κριμαίας από τους Ρώσους το 2014 οι Ευρωπαίοι συνειδητά και οργανωμένα έκαναν ότι κοιτάζουν αλλού και σφύριζαν αδιάφορα. Διότι στην περιοχή, λέει, εκτός από ρωσική πλειοψηφία κατοίκων υπάρχει και ο στόλος της Μαύρης Θάλασσας, ο οποίος ελέγχει όλη τη θαλάσσια περιοχή. Για την τύχη της Κριμαίας δεν προτείνεται ούτε καν δημοψήφισμα (το οποίο λογικά θα έδινε την πλειοψηφία στη Ρωσία).
Τα προκλητικά, όμως, είναι τα επόμενα. Σύμφωνα με το ρωσικό σχέδιο, θα υπάρχει και μια αποστρατικοποιημένη ζώνη στις επαρχίες της Ουκρανίας που θα συνορεύουν με τις κατακτημένες περιοχές της Ρωσίας. Ενώ, δηλαδή, οι Ρώσοι στρατιώτες θα έχουν κάθε δικαίωμα να σταθμεύουν στα φρέσκα δικά τους εδάφη, οι Ουκρανοί δεν θα μπορούν να έχουν δικαίωμα άμυνας στη δική τους κουτσουρεμένη περιοχή. Αν θέλει η Ρωσία με μια επιχείρηση αστραπή μπορεί να επεκταθεί ακόμα περισσότερο προς την Οδησσό και να αποκόψει τελείως την Ουκρανία από τη θάλασσα.
Για την κυβέρνηση στην Ουκρανία γίνεται λόγος για ηγέτες «κοινής αποδοχής». Δηλαδή ότι για τον εκάστοτε πρόεδρο της κολοβωμένης Ουκρανίας θα έχει λόγο και η Δύση, αλλά ΚΑΙ η Ρωσία. Κι αν στη Ρωσία δεν αρέσει ο πρόεδρος, μπορεί να βάζει βέτο και να τον απορρίπτει. Ανεξάρτητα από το τι ψηφίζει ο λαός. Δηλαδή μια κυβέρνηση υπό εποπτεία, σαν τα προτεκτοράτα του παλιού καιρού, όπου υπήρχε ντόπιος ηγέτης (συνήθως μη εκλεγμένος) μόνο κατ’ όνομα και στην ουσία έκανε ότι ήθελε η αποικιακή δύναμη.
Και για την υπόλοιπη Ουκρανία το σχέδιο Πούτιν άφησε το πιο ατιμωτικό απ’ όλα. Οι ευρωπαϊκοί γείτονες, λέει, της Ουκρανίας θα κληθούν σε διεθνή διάσκεψη για να «αποφασίσουν» το μέλλον της. Η Πολωνία, η Σλοβακία, η Ρουμανία, η Μολδαβία, θα έχουν λόγο επί των ουκρανικών εδαφών. Στην ουσία, δηλαδή, τους κλείνει το μάτι και τους πετάει το τυρί μήπως και τους ανοίξει η όρεξη να… εξαπλωθούν κι αυτές προς την ανατολή, να προσαρτήσουν διάφορα κομμάτια της Ουκρανίας, για να εμφανιστεί αργότερα ο ίδιος ως σωτήρας και λυτρωτής του ουκρανικού έθνους που θα το σώσει από τον αφανισμό!
Συν τοις άλλοις, η Ουκρανία πρέπει να δεσμευτεί αιωνίως ότι δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δηλαδή θα βγάλει η ίδια τα μάτια της με τα ίδια της τα χέρια, θα απαρνηθεί το μοναδικό σενάριο που θα διατηρήσει την κρατική της υπόσταση και δεν θα την κάνει υποχείριο της Ρωσίας.
Όλοι αυτοί οι όροι θυμίζουν τις πρακτικές του Χίτλερ, που υπαγόρευε κάτι τέτοια τρελά προς τις χώρες που υποδούλωναν οι ναζί, στην προσπάθειά του να αλλάξει τα σύνορα όλης της ευρωπαϊκής ηπείρου.
