Είδαμε τους Tindersticks το Σάββατο και, ας το πούμε όπως το νιώσαμε: αυτοί οι πέντε μοναδικοί μουσικοί, μας ταξίδεψαν για τα καλά, μακριά από όσα ξέρουμε, σε ένα κόσμο δικό τους, ντυμένο με συναίσθημα, καπνό και φως.
Αν υπάρχει μία μπάντα που ξέρει να μας υπνωτίζει με τη μουσική της, αυτή είναι οι Tindersticks. Στο Christmas Theater, το περασμένο Σάββατο, για ακόμα μια φορά, ο Stuart Staples και η παρέα του έπαιξαν τις μελωδίες που δεν χρειάζονται φωνές να γεμίζουν τον χώρο· η μουσική τους, άλλοτε υποτονικά γλυκιά, άλλοτε σκοτεινά υπνωτιστική, είναι από μόνη της αρκούντως δηλωτική. Και μπορεί να μην ήταν η πιο ζεστή και έντονη βραδιά, όμως ήταν από εκείνες που φεύγεις με την αίσθηση πως είδες κάτι ολότελα ξεχωριστό.
Το setlist τους ήταν ένα προσεκτικά διαλεγμένο ταξίδι στην πορεία τους, από τα πρώτα χρόνια μέχρι το φετινό τους άλμπουμ, το “Soft Tissue.” Ήταν μια επιλογή ενστικτώδης και ευλαβικά χτισμένη, που μας έδειξε τη σύγχρονη πλευρά τους χωρίς να αγνοεί τις καταβολές. Για σχεδόν δύο ώρες, η μουσική είχε την τιμητική της, και δεν υπήρχε χώρος για «διαλείμματα» με διαχρονικά hits ή για ξεσπάσματα έξω από το ατμοσφαιρικό τοπίο που έστησαν.
Οι Tindersticks και τα “νήματα” που κεντούν
Στο άλμπουμ αυτό, οι Tindersticks «κεντούν» νήματα από τη soul και τη disco των 70s, με μια αφαιρετική προσέγγιση που προσδίδει βάθος και σκοτεινή ομορφιά στις συνθέσεις τους. Είναι εκεί που ο ήχος γίνεται περισσότερο συναίσθημα παρά ρυθμός, και οι Tindersticks το απέδειξαν, παίζοντας κομμάτια με έναν τρόπο που έφερε στο προσκήνιο τον συναισθηματικό πυρήνα της μουσικής τους. Όχι απλώς ήχοι, αλλά πραγματικά μικρά διηγήματα, το καθένα με την ατμόσφαιρα και τη διάθεσή του. Και αυτό είναι που κάνει τις εμφανίσεις τους τόσο ξεχωριστές: κάθε νότα μοιάζει προορισμένη να μας τραβήξει βαθύτερα στον κόσμο τους.
Ο φωτισμός συμπλήρωνε τις μουσικές αυτές εικόνες με έναν μοναδικό τρόπο. Ήταν σαν να προσέθεταν διαφορετικές αποχρώσεις στον καμβά του κάθε τραγουδιού, με το φως και τον καπνό να λειτουργούν ως αναπόσπαστα κομμάτια της παράστασης. Μας μετέφεραν σε μια σφαίρα ονειρική, με το tempo να ανεβοκατεβαίνει χωρίς να προκαλεί ανισορροπία, μόνο βάθος και εντάσεις που σε έπαιρναν μαζί τους. Αυτός ήταν και ο σκοπός της βραδιάς: να νιώσεις ότι δεν είσαι πια στο ίδιο μέρος που ξεκίνησες.
Ακούσαμε με ευλάβεια το “Willow”, το “Stars At Noon” και κομμάτια από τα “The Something Rain” και “No Treasure But Hope”. Κάθε ένα από αυτά είχε την ιστορία του, μία μελωδία που κρατούσε τη δική της ένταση. Κι αν κάποιοι περίμεναν κάτι από το παρελθόν τους, ας πούμε το “Jism”, τελικά κανείς δεν έφυγε παραπονεμένος. Ίσα-ίσα, αυτή η συνάντηση μαζί τους ήταν γεμάτη από την αίσθηση πως αυτή η μπάντα δεν ακολουθεί κανόνες και προσδοκίες· προσφέρει μόνο αυτό που έχει στην ψυχή της, κάτι που η δική τους αυθεντικότητα ξέρει να κάνει καλά.
Και ναι, ίσως το Christmas Theater να μην ήταν το ιδανικό μέρος για να τους ακούσεις, αλλά οι Tindersticks έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν για να γεμίσουν τον χώρο με την ατμόσφαιρά τους. Ο Stuart Staples, με τη χαρακτηριστική βαρύτονη φωνή του, είχε την ιδανική στάση για να περάσει το βάρος και το συναίσθημα των κομματιών. Ήταν στατικός, αλλά καθόλου άκαμπτος· οι κινήσεις του έμοιαζαν με ιεροτελεστία, κάνοντας το κοινό να νιώσει σαν να βρίσκεται σε μια προσωπική στιγμή, χωρίς φτιασιδώματα.
Στα encore, οι Tindersticks επέστρεψαν με κομμάτια που έδεσαν ιδανικά με τον κορμό της εμφάνισης. Ήταν ένα επιστέγασμα της συγκίνησης που είχαν ήδη χτίσει και φρόντισαν να αφήσουν το κοινό με μια αίσθηση πληρότητας. Για εκείνες τις στιγμές, ήταν σαν να εξαφανίστηκαν όλες οι αποστάσεις, και βρεθήκαμε αληθινά κοντά τους, σαν μια παρέα φίλων που μοιράζεται κάτι μοναδικό.
Έφυγα με την αίσθηση πως ο χρόνος είχε σταματήσει για λίγο. Οι Tindersticks δεν είναι απλώς μια μπάντα που παίζει μουσική. Είναι ένας κόσμος, ένα είδος συλλογικού ταξιδιού που σε παίρνει μαζί του ακόμα κι αν δεν το επιδιώξεις. Αποφασίζουν εκείνοι πού θα σε πάνε, αλλά το πιο απίθανο είναι ότι δεν θα αντισταθείς.
Είναι ωραίο να βλέπεις καλλιτέχνες να παραμένουν πιστοί στον εαυτό τους, χωρίς να κυνηγούν μόδες ή στιγμιαίες εντυπώσεις. Και οι Tindersticks είναι ακριβώς αυτό: μια παρέα που μπορεί να σε ταξιδέψει ακόμα κι αν δεν κάνεις κανένα βήμα, μια μουσική που βρίσκει πάντα τον δρόμο της. Και αν κάποιος με ρωτήσει, γιατί να δεις μια συναυλία τους, η απάντηση είναι απλή: γιατί αυτές οι στιγμές σπανίζουν.
Photos: © spiroskaravas.com, Ιπποκράτης Ναυρίδης
