Ο Quincy Jones, ο άνθρωπος που επαναπροσδιόρισε την αμερικανική μουσική, έφυγε από τη ζωή στα 91 του, αφήνοντας πίσω του έναν καλλιτεχνικό θησαυρό. Με ακατάπαυστο πάθος, ο Jones διέσχισε τα όρια της τζαζ, του φανκ, του R&B, και της ποπ, συνθέτοντας το δικό του πολυσυλλεκτικό σύμπαν. Ας δούμε, λοιπόν, τα 14 διαμάντια που ξεχώρισε η συντακτική ομάδα των New York Times από την πλούσια δισκογραφία του, και τα οποία χαρτογραφούν την αξεπέραστη πορεία του αλλά και δύο τραγούδια με δύο τεράστιους έλληνες που λίγοι θυμούνται αλλά όλοι αναγνωρίζουν.
Quincy for ever
- “Evening in Paris” (1957)
Το “Evening in Paris” από το άλμπουμ This Is How I Feel About Jazz είναι ένα από τα πρώτα προσωπικά έργα του Quincy Jones που ανέδειξαν την αισθητική του στη τζαζ. Το κομμάτι συνδυάζει λυρικές μελωδίες και γεμάτες ζεστασιά ενορχηστρώσεις, υποστηριζόμενο από ένα all-star σχήμα που περιλαμβάνει σπουδαίους μουσικούς όπως ο Herbie Mann και ο Charles Mingus. Αποπνέοντας την αύρα του Παρισιού, ο Jones δείχνει από νωρίς την ικανότητά του να μετατρέπει τη μουσική σε κινηματογραφική εμπειρία.
2. Ray Charles – “One Mint Julep” (1961)
Η φιλία του Quincy Jones με τον Ray Charles εξελίχθηκε σε μια ανεπανάληπτη μουσική συνεργασία. Στο “One Mint Julep”, ένα τζαζ-σόουλ διαμάντι που ηχογραφήθηκε για το άλμπουμ Genius + Soul = Jazz, ο Charles πρωταγωνιστεί στην οργάντσα και ο Jones αναλαμβάνει την ενορχήστρωση. Οι δυο τους συνθέτουν ένα εκρηκτικό μουσικό αποτέλεσμα, απογειώνοντας το κομμάτι σε κάτι που σήμερα θεωρείται κλασικό. Το “One Mint Julep” κατέκτησε το Top 10, αποδεικνύοντας τη δύναμη του δημιουργικού τους διδύμου.
3. “Soul Bossa Nova” (1962)
Γνωστό για το χαρακτηριστικό σφύριγμα και τις ζωηρές βραζιλιάνικες επιρροές του, το “Soul Bossa Nova” είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια του Quincy Jones. Η δημιουργία του, γεμάτη φλαουτοσφυρίγματα και ρυθμικά κρουστά, καταφέρνει να φέρει τον τροπικό ήχο της Βραζιλίας στο mainstream ακροατήριο της εποχής. Το κομμάτι έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές αργότερα χάρη στις ταινίες Austin Powers, που το ανέδειξαν ως ένα από τα πιο χαρακτηριστικά μουσικά χαλιά της ποπ κουλτούρας.
4, Lesley Gore – “It’s My Party” (1963)
Ο Jones έκανε την πρώτη του μεγάλη επιτυχία στη mainstream ποπ ως παραγωγός της 16χρονης Lesley Gore. Με το “It’s My Party”, ένα τραγούδι που εκφράζει την εφηβική λύπη με αφοπλιστική αμεσότητα, ο Jones πρόσθεσε στοιχεία Latin κρουστών και λαμπερά πνευστά. Με το τραγούδι να φτάνει στο Νο. 1, ο Jones εδραιώθηκε ως πρωτοπόρος παραγωγός που μπορούσε να αναδείξει τα συναισθήματα των νεανικών ακροατηρίων.
5. Frank Sinatra – “Fly Me to the Moon” (1964)
Ο Jones ανέλαβε την ενορχήστρωση στο κλασικό κομμάτι “Fly Me to the Moon” για τον Frank Sinatra, δημιουργώντας ένα χαλαρό, αλλά πλούσιο ηχητικό τοπίο που ανέδειξε τη φωνή του διάσημου ερμηνευτή. Η συνεργασία τους έθεσε τις βάσεις για μια φιλία που θα διαρκούσε χρόνια, με τον Jones να συνοδεύει τη σαγηνευτική φωνή του Sinatra σε έναν ταξιδιάρικο ήχο, ανεβάζοντας το κομμάτι στα «αστέρια» της τζαζ και του ποπ.
6. “The Pawnbroker: Main Title” (1964)
Αυτό το κομμάτι για το soundtrack της ταινίας The Pawnbroker αναδεικνύει την πιο δραματική και σκοτεινή πλευρά του Jones. Με σκοτεινές χορδές και ζοφερές μελωδίες, το κύριο θέμα ενσωματώνει τον πόνο και το βάθος της ψυχικής σύγκρουσης ενός ανθρώπου που παλεύει με τα τραύματα της ναζιστικής φρίκης. Ο Jones συνδυάζει τζαζ και λάτιν στοιχεία, φτιάχνοντας ένα από τα πιο συναισθηματικά φορτισμένα έργα του στη μεγάλη οθόνη.
7. “Boobie Baby” (1965)
Από το soundtrack της ταινίας Mirage, το “Boobie Baby” είναι μια τζαζ περιπέτεια που ενσωματώνει σαγηνευτικές μελωδίες φλάουτου πάνω σε μια ατμόσφαιρα μυστηρίου. Το κομμάτι έχει μια νοσταλγική διάθεση που καταφέρνει να γοητεύσει και να συναρπάσει, με το φλάουτο να εναλλάσσεται με διακριτικά κρουστά. Ένα μουσικό «περιδέραιο» που υπογραμμίζει την ικανότητα του Jones να συνδυάζει το εσωτερικό και το ατμοσφαιρικό σε ένα soundtrack.
8. “The Streetbeater” (1972)
Γνωστότερο ως το θέμα της σειράς Sanford and Son, το “The Streetbeater” είναι ένας φανκ ύμνος της δεκαετίας του ’70. Με έντονο ρυθμό και χορευτικό groove, το κομμάτι ακολουθεί τον Jones σε μια πιο παιχνιδιάρικη, γεμάτη ρυθμό προσέγγιση. Με τον συγχρονισμό αρμονικών, σαξόφωνου και πνευστών, ο Jones καταφέρνει να φτιάξει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά μουσικά θέματα της τηλεόρασης, συνδυάζοντας φανκ στοιχεία με άψογο μουσικό στιλ.
9. “Body Heat” (1974)
Στο “Body Heat”, ο Jones δημιουργεί μια σαγηνευτική ατμόσφαιρα με έντονο, σχεδόν «καπνιστό» ήχο. Το κομμάτι, βασισμένο στο ομώνυμο άλμπουμ, είναι γεμάτο από αισθησιακούς ρυθμούς και τζαζ υπαινιγμούς. Αργότερα, το κομμάτι θα άφηνε την επιρροή του στη hip-hop μουσική σκηνή, καθώς καλλιτέχνες όπως ο Tupac το χρησιμοποίησαν για να δώσουν ακόμα μεγαλύτερη ένταση στις δικές τους μουσικές συνθέσεις.
10. Michael Jackson – “Don’t Stop ’Til You Get Enough” (1979)
Το “Don’t Stop ’Til You Get Enough” από το άλμπουμ Off the Wall ήταν το πρώτο δείγμα της συνεργασίας του Jones με τον Jackson, η οποία θα γινόταν ιστορική. Το κομμάτι έχει ένα ηλεκτρισμένο ρυθμό, με τις λάτιν κρουστές και τη νεανική ενέργεια του Jackson να το εκτοξεύουν. Ο Jones απογείωσε τον Jackson με αυτό το ντίσκο αριστούργημα, που αναδείκνυε την ευελιξία και το ταλέντο του.
11. “Just Once” (1981)
Το “Just Once” από το άλμπουμ The Dude ανέδειξε την απαλή, συναισθηματική πλευρά του Jones, με τον James Ingram να προσδίδει στο κομμάτι μια τρυφερή φωνητική διάσταση. Η μπαλάντα αυτή αποπνέει νοσταλγία, με το μπάσο και τα πιάνο να συνοδεύουν μια από τις πιο γλυκές και «ραδιοφωνικές» στιγμές του Jones στη δεκαετία του ’80.
12. Michael Jackson – “Billie Jean” (1982)
Στο “Billie Jean”, ο Jones πέτυχε ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα και δυνατά beats της ποπ μουσικής. Παρά τη διαφωνία τους με τον Jackson για το εισαγωγικό μπάσο, ο Jones επέτρεψε στον νεαρό τότε καλλιτέχνη να διατηρήσει αυτό το beat, που τελικά έκανε το κομμάτι αξέχαστο. Η σύγκρουση αυτή τελικά έδωσε στην ποπ το πιο διαχρονικό hit της.
13. USA for Africa – “We Are the World” (1985)
Στη μεγαλύτερη ίσως καλλιτεχνική σύμπραξη της εποχής, ο Jones διηύθυνε τους θρύλους της μουσικής στο φιλανθρωπικό “We Are the World”. Με τη συμμετοχή καλλιτεχνών όπως οι Michael Jackson, Stevie Wonder και Bob Dylan, ο Jones μετέτρεψε τη μουσική σε όχημα κοινωνικής προσφοράς και έδειξε πώς η μουσική μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους σε κοινό σκοπό.
14. Ray Charles και Chaka Khan – “I’ll Be Good to You” (1989)
Στο Back on the Block, ο Jones μας χαρίζει έναν τελευταίο χορευτικό ύμνο της εποχής του New Jack Swing. Το “I’ll Be Good to You” επανένωσε τον Jones με τον παλιό φίλο του Ray Charles και προσέθεσε τη φωνή της Chaka Khan. Το αποτέλεσμα είναι ένα κομμάτι με έντονα ρυθμικά στοιχεία, που δείχνει τον Jones να εξερευνά νέους δρόμους μέχρι το τέλος της καριέρας του.
15. Νανά Μούσχουρη – “I get a kick out of you (1962)
Η Νανά Μούσχουρη, “το Νανάκι” όπως την έλεγε ως το τέλος ο Quincy, έγραψε έναν ολόκληρο δίσκο υπό τις οδηγίες του, το “The Girl from Greece Sings” στη Νέα Υόρκη, πατώντας δυνατά για να πετάξει ψηλά στο πάνθεον της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Ο Quincy έμεινε για πάντα λατρεμένος της, κι εκείνη ένα από τα πιο αγαπημένα του “παράσημα” σε μια υπέρλαμπρη καριέρα. Λίγα χρόνια αργότερα το υπέροχο τραγούδι του Cole Porter, η Νανά το ξανατραγούδησε υπό τις οδηγίες του Quincy ντουέτο με τον Σινάτρα, που πάντα είχε μια αδυναμία στις φωνές που “κούμπωναν’ τονικά κάτω από την δική του.
