Εκατομμύρια προπονητές του πληκτρολογίου, ερυθρόλευκων αισθημάτων, συνιστούν… αλλαγή. Μπαρτζώκα, παρ’ το αλλιώς, στέλνουν το μήνυμά τους προς τον Αρτινό προπονητή του μπασκετικού Ολυμπιακού, ειδικά μετά την καθαρή ήττα από τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ για το πρωτάθλημα την Κυριακή 27 Οκτωβρίου. Αυτή η ήττα του Ολυμπιακού, που τον φέρνει σε δύσκολη θέση όσον αφορά το πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς του πρωταθλήματος, έρχεται μετά από μια σειρά προβληματικών εμφανίσεων στην Euroleague και ήττες από Φενέρμπαχτσε, Εφές Αναντολού και Μπάγερν Μονάχου.
Δώσε στον Έλληνα πρόβλημα να σου λύσει και πάρε του την ψυχή. Αυτά που έχουμε διαβάσει όλες αυτές τις μέρες είναι τόσα πολλά και τόσο διαφορετικά, που αν ήταν μερακλής ο Γιώργος Μπαρτζώκας ή κάποιος από το επιτελείο του, θα’ πρεπε να τα κάνουν κολλάζ και να τα στείλουν κατευθείαν σ’ ένα πανεπιστήμιο ψυχολογίας για ανάλυση.
Και δώστου τα πατριωτικά περί ψυχής και καρδιάς που άλλοι την έχουν και δεν τους βάζει να το δείξουν κι άλλοι δεν την έχουν και σουτάρουν αψυχολόγητα. Και δώστου η διαχείριση των λεπτών, πόσα πρέπει να παίζει π.χ. ο Γουόκαπ, πόσα ο Βιλντόζα, γιατί ο Πίτερς παίζει τόσο λίγο και ο Παπανικολάου εξαφανίζεται. Και δώστου η τεχνική, ότι ο Βεζένκοφ δεν είναι ηγέτης και δεν βάζει τα κρίσιμα, ότι ο Φουρνιέ δεν έχει προσαρμοστεί ακόμα, ότι ο Πετρούσεφ που έφυγε θα αποδειχτεί τεράστια απώλεια…
Μπορούμε να γράφουμε για ώρες τα προβλήματα που έχουν συσσωρευθεί στον μπασκετικό Ολυμπιακό. Άλλος πιο τεχνικά, άλλος πιο οπαδικά, άλλος πιο ευγενικά κι άλλος πιο άγρια, απαιτούν από τον Μπαρτζώκα να το γυρίσει. Και όλοι προτείνουν λύσεις, όπως το βλέπουν. Μόνο που κανένας δεν έχει αναφέρει το πιο σημαντικό πρόβλημα, αυτό από το οποίο ξεπηδούν όλα ή σχεδόν όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με την ομάδα. Και μόνο αν αυτό λυθεί, και μάλιστα γρήγορα, ο Ολυμπιακός θα έχει την ελπίδα να αξιοποιήσει στο έπακρο το ακριβό του ρόστερ και να διεκδικήσει τους τίτλους που θέλει.
Το ένα πράγμα που έχει να κάνει ο Μπαρτζώκας
Ένα πράγμα οφείλει να κάνει ο Μπαρτζώκας. Ένα, αλλά δύσκολο. Όχι γιατί δεν μπορεί τα δύσκολα. Το’ χει αποδείξει ότι τα δύσκολα ήταν που τον έφεραν στις κορυφές που κατέκτησε. Δύσκολο επειδή πρέπει να κακοκαρδίσει κόσμο. Και όχι οποιονδήποτε κόσμο, αλλά κόσμο που θεωρεί δικό του.
Σε μια ομάδα, λοιπόν, το σπουδαιότερο πράγμα είναι ο ΡΟΛΟΣ. Ξέρετε, αυτές οι συζητήσεις που γίνονται συνήθως καλοκαίρι για τους παίκτες που παραμένουν στην ομάδα από πέρυσι και επίσης γίνονται πριν ολοκληρωθούν οι μεταγραφές. Συζητήσεις καμιά φορά άβολες, καμιά φορά κυνικές, καμιά φορά άδικες, αλλά απολύτως απαραίτητες. Για να ξεκαθαρίζει και ο κόουτς πού βαδίζει, ποια είναι η οπτική του για την ομάδα, αλλά και ο παίκτης που βρίσκεται (ή θα βρεθεί) στην ομάδα για το τι ακριβώς περιμένουν απ’ αυτόν να κάνει, πόσο θα παίζει και ποια θα είναι η θέση του στην (άτυπη μεν, αλλά απολύτως υπαρκτή) ιεραρχία της ομάδας. Κάτι που για τις ομάδες, οποιουδήποτε ομαδικού σπορ, είναι ιερό.
(Προσοχή: Δεν υποστηρίζουμε ότι ο κόουτς Μπαρτζώκας δεν πρέπει να είναι ευέλικτος, ή ακόμα και να αλλάξει μερικώς ή γενικώς την οπτική του κατά τη διάρκεια της χρονιάς, είτε γιατί παραδέχεται ότι το είδε λάθος, είτε γιατί υπήρξαν απρόοπτα γεγονότα, όπως ένας τραυματισμός, που αλλάζουν τις ισορροπίες. Αλλά αυτές οι συζητήσεις πρέπει να γίνονται, κι όταν οι δύο πλευρές σηκώνονται από το τραπέζι πρέπει να’ χουν δώσει τα χέρια. Αλλιώς, αρχίζουν οι παρεξηγήσεις).
Η διαχείριση του μπασκετικού Ολυμπιακού από τότε που ξεκίνησε η σεζόν μοιάζει σαν αυτές οι συζητήσεις να μην έγιναν ποτέ. Ή να έγιναν σε mood «να μην κακοκαρδίσουμε κανέναν». Κοινώς, όλοι οι παίκτες που έμειναν στον Ολυμπιακό ή όλοι οι παίκτες που ήλθαν άκουσαν περίπου τα ίδια λόγια. Κάτι στο στυλ: «Λοιπόν, κανένα λεπτό στην ομάδα δεν είναι δεδομένο. Παίξε εσύ καλά, δώσε τα όλα στην προπόνηση, δείξε διάθεση και εγώ θα το αξιολογήσω. Και θα σε ανταμείψω αναλόγως».
Το σοσιαλιστικό στυλ που λανσάρει ο Μπαρτζώκας
Τι πιο ωραιότερο απ’ αυτό, θα πει κανείς. Ένας προπονητής που δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους, που δεν κάνει χατίρια, που τους έχει όλους σε εγρήγορση, που βάζει σε πρώτο πλάνο τη δικαιοσύνη κι όχι την ιεραρχία. Ταιριάζει, μάλιστα, με το περιβόητο πια «σοσιαλιστικό» στυλ προπονητικής του Μπαρτζώκα. Που του’ χει βγάλει το όνομα ότι δεν γουστάρει τις βεντέτες, απλά και μόνο επειδή θέλει να παίζει (και να κερδίζει) μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Κι όμως. Οι ομάδες που παίζουν σε υψηλότατο επίπεδο δεν χτίζονται έτσι. Χρειάζεται κατανομή ρόλων, διακριτή, και ιεραρχία. Να ξέρουν όλοι, και να το αποδέχονται όλοι, ποιος είναι ο Νο1, ποιος είναι ο Νο2, ποιος ο Νο3 και τα λοιπά. Είναι απολύτως απαραίτητο να γίνει αυτό, ειδικά στις ομάδες με πολλούς παίκτες σταρ, ή πολλούς παίκτες που νομίζουν ότι είναι σταρ. Τα «πρωτόκολλα» αυτά των ομάδων μόνο ανούσια δεν είναι. Απεναντίας, δημιουργούν μια αίσθηση σιγουριάς. Ακόμα και στον παίκτη που δεν είναι το Νο1 και υποτίθεται έχει υποβαθμιστεί ο ρόλος του.
Ο μπασκετικός Ολυμπιακός χρειάζεται ξεκαθάρισμα. Αν όλοι όσοι παίζουν στην ομάδα την αγαπάνε, σέβονται τα λεφτά που παίρνουν και θέλουν το καλό της, κι όχι το δικό τους καλό, οφείλουν να μπουν στα παπούτσια του ρόλου που έχεις ο Μπαρτζώκας. Και, φυσικά, να προσπαθούν και στην προπόνηση, αλλά και στους αγώνες, να κερδίσουν κάτι παραπάνω στην ιεραρχία. Αυτό (πρέπει να) συμβαίνει με όλες τις ομάδες. Ακόμα κι αυτός που είναι Νο2 να διεκδικεί να γίνει πρώτο βιολί, ο Νο10 να γίνει Νο9, ο Νο13 να μπει στη δωδεκάδα κι ο Νο1 να προσπαθεί σκληρά να κρατήσει την πρωτιά του.
Και η μαγκιά του Μπαρτζώκα θα φανεί σε δύο σημεία. Όχι αν κατανείμει σωστά τους ρόλους από την αρχή, όχι. Οι ρόλοι, όπως γράψαμε, είναι κάτι δυναμικό. Αλλάζουν κατά τη διάρκεια της χρονιάς, και στον Ολυμπιακό ούτως ή άλλως αλλάζουν, με την αποχώρηση του Πετρούσεφ και την προσθήκη του Έβανς από τον Ιανουάριο.
Τα δύο σημεία είναι το εξής: Πρώτον, ο Μπαρτζώκας πρέπει να πείσει τους παίκτες να αποδεχτούν το ρόλο τους και να τον υπηρετήσουν χωρίς «μα» και «μου» και γκρίνιες και ξινισμένα μούτρα. Και δεύτερον, να έχει την οξυδέρκεια και να δείξει τη δικαιοσύνη που χρειάζεται κατά τη διάρκεια της σεζόν για να αλλάξει τους ρόλους. Πάλι με κουβέντα.
Κάτι που έκανε ο Αταμάν σε πολύ αποτελεσματικό βαθμό όταν έφτιαξε μια ομάδα με καινούργια υλικά από το μηδέν. Μοίρασε ρόλους, τους οποίους όλοι αποδέχτηκαν. Τι έλεγαν από μέσα τους, δεν ενδιαφέρει. Το θέμα είναι ότι τους αποδέχτηκαν. Το επίσης πιο ενδιαφέρον ζήτημα είναι ότι τους άλλαξε κατά τη διάρκεια της χρονιάς και τους προσάρμοσε.
Μπορεί να μην το θυμούνται πολλοί, ή να νόμιζαν ότι έγινε τελείως φυσικά, όμως η αποχώρηση του Γκάι (ο οποίος είχε έλθει για βασική καλαθομηχανή), η αναβάθμιση του Γκραντ (που κανείς δεν περίμενε να έχει τέτοιον σημαντικό ρόλο όταν έγινε η μεταγραφή, τον κέρδισε όμως με το σπαθί του), το προσπέρασμα του Κώστα Αντετοκούμπο στον Μπαλτσερόφσκι, και κυρίως η διαχείριση του Χουάντσο Ερνανγκόμεθ, ο οποίος αυτοδικαίως θεωρούσε τον εαυτό του ως το πρώτο όνομα της ομάδας όταν ήλθε κι έφτασε να παίζει μονοψήφιο αριθμό λεπτών, δείχνει πολλά. Όπως και το χρίσμα του Ναν ως ηγέτη, μάλιστα στη μέση της χρονιάς.
Και φέτος, τα ίδια φαίνεται να ισχύουν. Συζητήσεις πιο ξεκάθαρες. Από εκεί ξεκινάς, και θα δούμε τι θα κάνεις. Ο Σλούκας έχει αποδεχτεί ότι πλέον δεν θα παίζει τόσο πολύ, κάνει χώρο στον Λορένζο Μπράουν και δικαίως. Ο Γκριγκόνις έχει αποδεχτεί ότι θα ξεκινάει πιο πίσω από τον Οσμάν, άσχετο αν μπορεί να τον ξεπεράσει κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Ο Καλαϊτζάκης έχει αποδεχτεί το ρόλο του χειροκροτητή στα ματς της Ευρωλίγκας. Ο Μήτογλου, επίσης, βλέπει το χρόνο του να συρρικνώνεται, αλλά κερδίζει λεπτά στο «5» όταν φορτώνεται ο Λεσόρ φάουλ και κούραση, ειδικά στην Ελλάδα όταν δεν προτιμάται ο Γιούρτσεβεν στην εξάδα των ξένων.
