Είναι ξεκάθαρο πια. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις τακτικής και ανάλυσης για να κατανοήσει κάποιος γιατί ο Ολυμπιακός δείχνει άλλη εικόνα στα ευρωπαϊκά του ματς και άλλη στα ελληνικά.
Δεν είναι θέμα ούτε διάθεσης, ούτε κούρασης, ούτε ότι οι παίκτες «διαλέγουν» παιχνίδια, ούτε ότι ο προπονητής διαχειρίζεται λάθος αυτούς που έχει, τίποτα απ’ όλα αυτά.
Απλά, το υλικό που έχει ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή και τα χαρακτηριστικά των παικτών του, ειδικά αυτών που έφτασαν σαν μεταγραφές, δεν είναι τα κατάλληλα για να ανταπεξέλθουν σ’ αυτά που έχει να αντιμετωπίσει η ομάδα στην πλειονότητα των αγώνων της.
Είναι γνωστό ότι αν εξαιρεθούν οι αγώνες με ΠΑΟ, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Άρη, ο Ολυμπιακός έχει να αντιμετωπίσει 18 ματς στα οποία ο αντίπαλός του θα έχει σχεδόν όλους τους παίκτες του πίσω από τη μπάλα, θα είναι απόλυτα ευχαριστημένος με την ισοπαλία, κι αν προηγηθεί θα παίξει ταμπούρι για να κρατήσει το αποτέλεσμα. Και πολύ καλά θα κάνει.
Άλλο τι θέλει και άλλο τι έχει ο Ολυμπιακός
Ο Ολυμπιακός για να διεκδικήσει αυτούς τους 18Χ3=54 βαθμούς πρέπει να έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Οι κλειστές άμυνες ανοίγουν με τρεις τρόπους. Α) Γρήγορα άκρα και παίκτες καλούς στο 1vs1 για να δημιουργείται ανισορροπία. Β) Σέντρες ακριβείας, ξυράφι που λέμε, που ακόμα κι αν χτυπήσουν σε αντίπαλο, που λέει ο λόγος, να είναι επικίνδυνες. Γ) κάθετες μπαλιές και συνδυασμούς 1-2 από τον άξονα για απευθείας τρύπημα.
Τα μακρινά σουτ εκτός περιοχής δεν πιάνονται. Δυστυχώς, είναι σπάνιο φαινόμενο πια, ακόμα και σε ανοιχτά παιχνίδια, να βλέπεις τέτοια.
Ποιοι παίκτες απ’ αυτούς που έχει ο Ολυμπιακός, με την εικόνα που έχουν δείξει μέχρι τώρα, μπορούν να υπηρετήσουν αυτό το πλάνο ή έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά; Ποιος χαφ του Ολυμπιακού έχει κάθετη; Ποιος εξτρέμ έχει γρήγορη κίνηση και έκρηξη στα πρώτα μέτρα; Ποιος μπακ ή χαφ έχει σέντρα ακριβείας;
Οι παίκτες που αποκτήθηκαν μπορεί να είναι καλοί για άλλο τρόπο παιχνιδιού, αλλά όχι για να αντιμετωπίσουν ταμπούρι. Ο Γουίλιαν π.χ., για τον οποίο ακούγεται ότι είναι περιπατητής, πράγματι περπατάει, αλλά δε νομίζω ότι το κάνει επειδή είναι αδιάφορος. Απλά στα 36 του ξέρει ότι δεν έχει την έκρηξη να επιχειρήσει κάτι προσωπικό. Θα μπορούσε π.χ. να βοηθήσει σε στημένα, επειδή έχει καλό πόδι, ή να δημιουργήσει κάποια καλή συνεργασία. Για να γίνει αυτό πρέπει να πάρει τη μπάλα πιο κεντρικά, στο πλάι έστω, αλλά περισσότερο προς τον άξονα, και να έχει δίπλα του έναν γρήγορο για να συνεργαστεί, να του περάσει τη μπάλα.
Γι’ αυτό και ο μοναδικός παίκτης που έχει κάποια απ’ αυτά τα στοιχεία, ο Ροντινέι, «αναβαθμίστηκε» από τον Μεντιλίμπαρ και άφησε το πόστο του δεξιού μπακ για να γίνει δημιουργός-οργανωτής στα 33 του.
Γι’ αυτό και χτυπάνε στο μάτι τόσο πολύ οι απουσίες των Φορτούνη-Ποντένσε, που είχαν τέτοια χαρακρηριστικά. Την κάθετη και τα στημένα ο Φορτούνης, την έκρηξη από τα πλάγια ο Ποντένσε.
Ο Ζέλσον Μαρτίνς, επίσης τρεχαντήρι, δεν έχει την έκρηξη του Ποντένσε στα λίγα μέτρα. Δώστου δέκα μέτρα και θα σε καταπιεί, το έκανε στο Μάλμε. Στα τρία μέτρα κάνει προσποίηση, αλλά βρίσκει πάλι τον αντίπαλο μπροστά του. Ο Βέλντε, επίσης, έχει περισσότερη ταχύτητα στα πρώτα μέτρα, αλλά όχι την έκρηξη που θα τον φέρει πιο μπροστά από τον αντίπαλο.
Όποιος περιμένει από τον Στάμενιτς να σε μουρλαίνει στις κάθετες, από τον Γουίλιαν να γίνει πάλι 24 και να αρχίσει τα σπριντ, από τον Ολιβέιρα να χτυπάει φάουλ σαν τον Ζουνίνιο Περναμπουκάνο, ακόμα και από τον άτυχο Γιαζιτζί να επανέλθει και να γίνει σπρίντερ σ’ αυτή την ηλικία, θα μείνει με τη γλύκα.
Στα ευρωπαϊκά του παιχνίδια ο Ολυμπιακός δεν έχει αντιμετωπίσει τέτοιο ταμπούρι, για να φανεί η αδυναμία του να το σπάσει. Ούτε θα το αντιμετωπίσει νομίζω ποτέ, με βάση την ποιότητα των αντιπάλων του. Ακόμα και ομάδες τύπου Καραμπάγκ είναι εγωίστριες, αφού είναι και πρωταθλήτριες, δεν έχουν μάθει να διεκδικούν βαθμούς έτσι. Γι’ αυτό και στα ευρωπαϊκά ματς η εικόνα του Ολυμπιακού θα είναι πάντα καλύτερη. Προσοχή, για εικόνα μιλάμε, όχι κατ’ ανάγκη για αποτελέσματα.
Πώς διορθώνεται αυτό; Προφανώς αν μπαίνουν οι παίκτες με το μαχαίρι στα δόντια, γνωρίζουν αυτή την αδυναμία τους να ανταπεξέλθουν σ’ αυτό τον τρόπο παιχνιδιού, αλλά θα προσπαθήσουν να την καλύψουν με την ποιότητά τους και την αίσθηση ότι δεν πρέπει να μπαίνουν σ’ αυτή τη θέση (να σκοράρει δηλαδή ο αντίπαλος και να ταμπουρώνεται για να κρατήσει αποτέλεσμα), τα αποτελέσματα θα βελτιωθούν. Αλλά το πρόβλημα είναι εγγενές. Και δεν θα διορθωθεί αν δεν αποκτηθούν παίκτες με αυτά τα χαρακτηριστικά.
