Για Άραβες, δυτικούς, Ισραηλινούς, όλους, ένα πράγμα δεν αποκλείεται σ’ αυτή τη ζωή: Να ανοίγεις τον υπολογιστή σου για να διαβάσεις μια είδηση και να μην πέφτεις πάνω σ’ ένα άρθρο για τη Μέση Ανατολή και τη σφαγή που γίνεται εκεί. Άρθρο «στρατευμένο», εννοείται. Είτε από τη μία πλευρά, είτε από την άλλη. Για το «κράτος-δολοφόνο που διεξάγει γενοκτονία» και για «το δικαίωμα ενός κράτους να υπάρχει και να υπερασπίζεται τον εαυτό του απέναντι σε τρομοκράτες». Εκατομμύρια των εκατομμυρίων λέξεις έχουν γραφτεί, γράφονται και θα γράφονται όσο αυτή η πληγή παραμένει ανοιχτή.
Προκαλεί εντύπωση, λοιπόν, γιατί οι χιλιάδες επί της Γης πύρινοι αρθρογράφοι δεν έχουν ασχοληθεί πρωτίστως με ένα θέμα: την ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ των Αράβων μπροστά στο δράμα των ομοεθνών τους Παλαιστίνιων.
Μιλάμε για σιωπή που τσακίζει κόκκαλα. Ούτε για τα μάτια του κόσμου, ούτε για το θεαθήναι δεν υπάρχει κάποια αντίδραση. Όχι από οργανωμένο κράτος, αλλά ούτε καν από άλλον φορέα. Ακόμα και κράτη που βρέθηκαν παραδοσιακά δίπλα στην Παλαιστίνη, και την βοήθησαν με όλους τους τρόπους, τώρα της γυρίζουν επιδεικτικά την πλάτη. Και την αφήνουν να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά μόνη της. Δηλαδή να ξεκληριστεί.
Ολόκληρος Αραβικός Σύνδεσμος και δεν έχει πάρει μια πρωτοβουλία. Ολόκληρη Ιορδανία, που έχει στο έδαφός της εκατομμύρια ανθρώπων παλαιστινιακής καταγωγής, δεν ασχολείται καθόλου. Ολόκληρο Κατάρ, που’ χει επενδύσει εκατομμύρια των εκατομμυρίων ειδικά στη Γάζα, σφυρίζει αδιάφορα. Ολόκληρη Σαουδική Αραβία, που παραδοσιακά παίζει έναν κυρίαρχο ρόλο στα αραβικά τεκταινόμενα (τις περισσότερες φορές ως αντίβαρο της Αιγύπτου) κλείνει τα αυτιά της και τα μάτια της.
ΟΚ, είναι η περιβόητη συμφωνία του Αβραάμ στη μέση. Η προσπάθεια του Ισραήλ να προσεταιριστεί τους Άραβες γείτονές του, να τους δώσει να καταλάβουν ότι έχουν συμφέρον να κάνουν μπίζνες με τους Εβραίους και να αφήσουν στην άκρη τα μίση και τα πάθη, να διαβάζει ο ένας την Τορά και ο άλλος το Κοράνι και να μην μαλώνουν. Φαίνεται ότι πολλοί ηγέτες (βασιλιάδες, εμίρηδες, σεϊχηδες, σουλτάνοι) απ’ αυτούς έχουν πειστεί ότι το Ισραήλ δεν θα φύγει από εκεί που βρίσκεται, οπότε ως πρακτικοί άνθρωποι δεν θέλουν να μπουν σε μια διαμάχη, που βλέπουν ότι δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα να επικρατήσουν.
Δεν καταλαβαίνουν, όμως, ότι για τον αραβικό κόσμο γενικότερα είναι κόλαφος αυτή η συμπεριφορά; Όχι μόνο ηθικά, από αλληλεγγύη προς έναν λαό συγγενή και ομόδοξο. Αλλά και γεωπολιτικά.
Οι Άραβες δεν είναι διχασμένοι. Διχασμένος είναι κάποιος όταν υπάρχουν και οι δύο απόψεις. Εδώ ο αραβικός κόσμος έχει διαλέξει πλευρά. Είναι με το Ισραήλ. Είναι με τον πόλεμο. Με τους σκοτωμούς. Και, τέλος πάντων, με τη διαιώνιση του προβλήματος σ’ αυτή την περιοχή. Κι έχουν αποφασίσει να παίξουν το ρόλο του πιστού σκύλου. Υποβαθμίζουν τον ίδιο το ρόλο τους ως σύνολο λαών, που κάποτε είχαν και λόγο και άποψη και μπορούσαν να πιέσουν για να την επιβάλλουν στην περιοχή. Και η άποψή τους ακουγόταν.
Τώρα, κανείς δεν ασχολείται μαζί τους. Το ζήτημα της Παλαιστίνης, καλώς ή κακώς, έχει αφεθεί στα χέρια του Ιράν και των σιιτών. Ανθρώπων, δηλαδή, που δεν έχουν άμεση συγγένεια, ούτε εθνική, ούτε και γλωσσική, ούτε και θρησκευτική με τους Παλαιστίνιους που ζουν στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα. Οι Παλαιστίνοι δέχονται τη βοήθεια του Ιράν και της Χεζμπολάχ όπως κάνει κάθε απελπισμένος που του προσφέρουν βοήθεια. Δεν εξετάζει το ποιον αυτού που τον βοηθάει. Αρπάζει τη βοήθεια και λέει κι ευχαριστώ.
Τι κάνουν και τι δεν κάνουν οι Άραβες γι’ αυτό τον πόλεμο
Πώς θα μπορούσαν να αντιδράσουν οι Άραβες; Προφανώς δεν θέλει κανείς να μπουν στον πόλεμο και να στείλουν αεροπλάνα και βόμβες και στρατό για να απελευθερώσουν την Παλαιστίνη. Το προσπάθησαν τρεις φορές οι Άραβες, σε πολύ πιο ευνοϊκές συνθήκες γι’ αυτούς, και έφαγαν τα μούτρα τους. Ούτε, βέβαια, και θα ήταν τρόπος αντίδρασης απλά να γράψουν ανακοινώσεις συμπαράστασης, να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα ή να κάνουν οργισμένες δηλώσεις για τον διεθνή σιωνισμό και τους Αμερικανούς που τον εδραιώνουν στην περιοχή τους.
Μια σωστή αντίδραση, ειδικά τώρα που φαίνεται ότι έχουν βρεθεί σοβαροί δίαυλοι επικοινωνίας με το Ισραήλ, θα ήταν μια σοβαρή και ειλικρινής πρωτοβουλία ειρήνης. Η οποία θα εξηγούσε και στα δύο μέρη ότι με τους σκοτωμούς και τους παλικαρισμούς δεν βγαίνει τίποτα, και οι δύο πλευρές μετράνε χαμένες ψυχές. Περισσότερες οι Παλαιστίνιοι, βέβαια, πολύ περισσότερες, αλλά για να γίνει σωστή κουβέντα δεν πρέπει να μπαίνουν οι αριθμοί στο ζύγι. Όταν χάνονται ζωές κι από τις δύο πλευρές πονάει.
Τι νομίζει, λοιπόν, κανείς; Ότι τώρα που εξουδετερώθηκε η Χαμάς και ξεκληρίστηκαν όλοι οι ηγέτες της Χεζμπολάχ, υπάρχει ποτέ περίπτωση να προσκυνήσουν οι Παλαιστίνιοι; Υπάρχει κανείς Παλαιστίνιος που είπε ή θα πει ότι τώρα που σκοτώθηκε π.χ. ο Γιαχία Σινουάρ της Χαμάς ή ο Χασάν Νασράλα της Χεζμπολάχ, είναι καιρός να ειρηνεύσει η περιοχή; Αφού μαζί τους σκοτώνονται κάθε μέρα μαζί με τους αξιωματούχους της Χαμάς, που τέλος πάντων μπορούν να λογιστούν ως στρατιώτες, και αθώοι άνθρωποι. Γυναίκες και παιδιά. Τι φέρνουν αυτοί οι θάνατοι; Περισσότερο πόνο, και περισσότερη αποφασιστικότητα. Ή μήπως δεν θα βρεθούν ηγέτες να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους; Μπορεί όχι άμεσα, αλλά σε λίγο καιρό, σε λίγα χρόνια;
Υπάρχει περίπτωση αυτό το θέμα να λυθεί με σκοτωμούς; Ποτέ των ποτών. Ούτε οι Παλαιστίνιοι θα κερδίσουν κάτι με τις βόμβες και τις απαγωγές και τις σφαγές αθώων, ούτε το Ισραήλ με τα αδιάκριτα χτυπήματα, τα υποτίθεται στοχευμένα, που φέρνουν μαζί τους και χιλιάδες παράπλευρες απώλειες, χωρίς να λογαριάζουμε τους θανάτους από πείνα, από έλλειψη πόσιμου νερού, από έλλειψη φαρμάκων. Αυτή η κατάσταση είναι ό,τι πρέπει για να γεννήσει καινούργιο μίσος, ακόμα πιο δυνατό από το προηγούμενο.
Οπότε; Η μόνη λύση είναι να βρεθούν λογικοί άνθρωποι και στις δύο πλευρές. Να αφήσουν στην άκρη τους σκοτωμούς και τα καπρίτσια και να βρουν τρόπο να ζήσουν μαζί. Σε δύο κράτη, που θα είναι λειτουργικά και θα έχουν αποδεχτεί ότι δίπλα τους θα βρίσκεται ένας δύσκολος γείτονας, τον οποίο δεν συμπαθούν μεν, αλλά δεν θέλουν και να τον εκμηδενίσουν. Διότι, εκ των πραγμάτων, δεν γίνεται να εκμηδενιστεί.
Αμφιβάλλει κανείς ότι αν ήθελαν οι Άραβες αυτή την εξέλιξη, θα την είχαν δρομολογήσει ήδη; Και θα είχαν προσφέρει τη μέγιστη βοήθεια στους Παλαιστίνιους, να βρουν έναν τρόπο να μεγαλώσουν τα παιδιά τους χωρίς να σκοτώνονται; Και στο Ισραήλ, να ασχοληθεί με τις μπίζνες του χωρίς να φοβάται ο λαός ότι θα του σκάσει καμιά βόμβα στο σπίτι του στα καλά καθούμενα;
