O Αντώνης Κανάκης είναι από τα πρόσωπα που «τα λένε ωραία». Έχει αυτή την άνεση, ρε παιδί μου, την ανετίλα μάλλον, να κάθεται μπροστά από την κάμερα, να ξέρει ότι τον παρακολουθεί δεκάδες χιλιάδες κόσμος (ίσως κι εκατοντάδες, αλλά αυτά μάλλον ήταν παλιά, όχι τώρα) και δεν χάνει τον ειρμό του. Θα τα πει όπως θα σου τα έλεγε αν σε είχε απέναντί του σ’ ένα καναπέ ή στην καφετέρια. Μαζί και τη χαρακτηριστική του πια κίνηση θα έκανε, θα σήκωνε το δείκτη του δεξιού του χεριού και θα έδειχνε ευθεία μπροστά. Προς την κάμερα. Προς εσένα. Κοινώς, θα σου κουνούσε το δάχτυλο.
Αυτό του το αναγνωρίζουν ακόμα και οι εχθροί του. Ότι τα λέει ωραία. Ειδικά όταν το θέμα καίει, όταν έχει νιώσει ότι το καβάλησε το κύμα της λαϊκής οργής και μπορεί να το εκφράσει, είναι ασυναγώνιστος. Ειλικρινά. Δεν παίζεται. Ξέρει πώς να πει πράγματα που οι περισσότεροι σκέφτονται, αλλά δεν μπορούν να πουν. Όχι επειδή δεν θέλουν. Αλλά επειδή θέλει και μια τέχνη να ταιριάξεις τις ρημάδες τις λέξεις, ειδικά αν δεν έχεις κείμενο μπροστά σου. Αν μιλάς από καρδιάς.
Σε πείθει ο Κανάκης. Και με τα λόγια και με τις εκφράσεις του. Πότε μ’ αυτό το δάχτυλο, που ανεβοκατεβαίνει σα να θέλει να σε υπνωτίσει, πότε μ’ αυτή την έκφραση την λυπημένη και συνάμα απορημένη, πότε μ’ αυτά τα κουνήματα του κεφαλιού, που λες και θέλει να καθαρίσει το μυαλό του και να αποφασίσει τι θα πει παρακάτω. Και με τα γραπτά του επίσης. Όπως αυτά που έγραψε προχθές για τα πρωινάδικα και πώς διαχειρίστηκαν τον αιφνίδιο θάνατο του 31χρονου ποδοσφαιριστή, του Τζορτζ Μπάλντοκ. Ωραίο κείμενο. Καθαρό. Κάθε φράση και παράγραφος. Να δίνεις σημασία, να μην μπερδεύεσαι. Έτσι όπως τα θέλει ο λαός. Μασημένα.
Ωραίος ο Αντώνης Κανάκης. Από μικρό παιδί στο αντάρτικο. Πάντα απέναντι στο κατεστημένο, πάντα στο πεζοδρόμιο μαζί με τον λαό, να παλεύει ολημερίς κι ολονυχτίς για το μεροκάματο. Κι όπου έβρισκε καναλάρχη και διευθυντή προγράμματος, να τον χτυπάει αλύπητα. Καλά που εφευρέθηκαν και τα κανάλια στο Youtube και μπόρεσε, ο κακόμοιρος, να μας δείξει το πρόσωπό του να το γνωρίσουμε. Αλλιώς δεν μπορούσε ούτε έξω από την πόρτα των καναλιών να περάσει. Αλλιώς δεν θα’ χαμε ιδέα για το ποιος είναι, για τις κρυστάλλινες ιδέες που πρεσβεύει και κυρίως για τον αγώνα του απέναντι στη σαπίλα και τη λοβοτομή της τηλεόρασης.
Τι; Τόσα χρόνια τον Κανάκη τον βλέπαμε στην τηλεόραση; Σε ποια τηλεόραση; Στα κανάλια που κατηγορεί για σαπίλα και λοβοτομή; Διότι, δεν ξέρουμε αν το προσέξατε, αλλά ο Αντώνης δεν κατηγορεί πρόσωπα. Δεν τον ενδιαφέρουν. Τα κανάλια είναι στο στόχαστρό του. Τα κανάλια κι αυτοί που αποφασίζουν στα κανάλια.
Ναι, αυτοί. Οι ίδιοι άνθρωποι με τους οποίους νταραβερίζεται κι ο ίδιος για πάνω από ένα τέταρτο του αιώνα. Οι ίδιοι που συμφωνούν και δίνουν εντολή στα λογιστήρια και στα HR να συντάξουν τα συμβόλαια με τα πολλά μηδενικά, τα οποία παίρνει ο Αντώνης για να παρουσιάζει τις εκπομπές του. Απολύτως δίκαια, έτσι; Δεν τα κλέβει ο άνθρωπος.
Αυτοί οι άνθρωποι, που οδηγούν την τηλεόραση στην καταστροφή, αποφάσισαν να δώσουν στον Κανάκη τα εκατομμύρια που κέρδισε όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί; Είχαν μήπως τύψεις από τη σαπίλα τους, εξάρσεις εξυπνάδας από τη λοβοτομή τους, και είπαν να δώσουν και λίγη ποιότητα στην σάπια και λοβοτομημένη τηλεόρασή τους με το να μας προσφέρουν και λίγο Αντώνη μετά της παρέας του;
Όχι. Πάντα το σκεπτικό είναι ένα, φερ’ τα και παρ’ τα. Δούναι και λαβείν. Αυτό το κυνικό, το απολύτως πρακτικό σκεπτικό, που δεν έχει καμία σχέση ούτε με την αξιοπρέπεια, ούτε με την κοινωνική ευθύνη, ούτε με την ευαισθησία, που επικαλείται ο Κανάκης στο δακρύβρεχτο post του.
Και ξέρετε γιατί δεν έχει σχέση με όλα αυτά; Διότι και ο Κανάκης όλα αυτά τα χρόνια αυτή την τηλεόραση υπηρετούσε. Αυτήν υπηρετεί. Ο Λιάγκας, ο Πορτοσάλτε, η Ζήνα, όλοι αυτοί είναι εργαλεία της δουλειάς του. Αυτούς βάζει τους συνεργάτες του και βλέπουν, σαν ένα άλλο ΕΣΡ, του λαού, και «κλέβει» από τις εκπομπές τους για να κάνει τη δική του. Διότι αν η τηλεόραση είχε αξιοπρέπεια, κοινωνική ευθύνη κι ευαισθησία, ο Κανάκης έπρεπε να σκεφτεί άλλο concept εκπομπής. Όχι αυτό που μας παρουσιάζει τόσα χρόνια.
Μήπως ο Αντώνης Κανάκης διαφημίζει τη σαπίλα;
Αυτή τη σαπίλα κι αυτή τη λοβοτομή, λοιπόν, ο Κανάκης την σατιρίζει, την έχει απέναντι, και τελικά την… διαφημίζει. Κακοί δεν θέλουμε να γίνουμε, αλλά αποκλείεται να μην θυμηθείτε ένα πρόσωπο, ένα έστω, που δεν είχατε ιδέα ότι υπάρχει στην τηλεόραση, χαμένο στην ανυπαρξία ενός τοπικού καναλιού ή σε μια εκπομπή που δεν έβλεπε κανένας, κι έγινε διάσημο επειδή τον «έπαιξε» ο Κανάκης. Καριέρες ολόκληρες στηθήκανε μ’ αυτή τη διαφήμιση της σαπίλας και της λοβοτομής, στην οποία ο Κανάκης είναι μεν απέναντι όπως διαλαλεί, αλλά τελικά τη διαφημίζει.
Κι ο Αντώνης μετά της παρέας του δώστου να γελάει και να διασκεδάζει μ’ όλα αυτά. Και να σε παρακινεί με τον τρόπο του. Να, εγώ σου έδειξα ένα απόσπασμα. Πήγαινε μόνος σου να δεις το «αυτούσιο» προϊόν. Κι επειδή το πράμα κάνει κύκλους, όταν έπαιρνε χαμπάρι ο τίποτας τι θέλει ακριβώς ο λαός και πόσο διάσημος έγινε λόγω του Αντώνη, έκανε ακόμα πιο τραβηγμένα πράγματα. Πολλά και «σκηνοθετημένα».
Και σ’ αυτές τις λίγες περιπτώσεις που ο Αντώνης δεν ακολούθησε την πεπατημένη, δεν επιστράτευε τα όποια τηλεοπτικά σκουπίδια για να γεμίσει τον χρόνο της δικής του εκπομπής, τι μας παρουσίασε; Μια ραδιοφωνική εκπομπή σε τηλεοπτικό στούντιο, που όποτε δεν σ’ εκανε να ντραπείς όταν καλούσε σκελετούς κρυμμένους στη ντουλάπα, ξεχασμένους (δικαίως κι επιτέλους) απ’ όλους και απ’ όλα, τελικά σου προκαλούσε υπνηλία. Γιατί καταλάβαινες ότι δεν σ’ ενδιέφερε. Ότι ήταν αναμάσημα. Είχες την αίσθηση ότι κάπου τα’ χες ξαναζήσει όλα αυτά.
Κι είναι να αναρωτιέσαι πια: Ο Αντώνης Κανάκης, που σωστά μιλάει για σαπίλες και λοβοτομές, έχει καθίσει να δει τις εκπομπές του τόσα χρόνια; Μήπως πρέπει να του πει κάποιος ότι δεν είμαστε στο 1995 και δεν έχουμε ανάγκη από τηλεδικαστές να μας κουνάνε το δάχτυλο σε ζωντανή μετάδοση; Ότι περάσανε αυτά, τα χορτάσαμε, τα χωνέψαμε, τα αφοδεύσαμε; Μήπως πρέπει να σκεφτεί ότι τις αξίες που υπερασπίζεται στο ποστ του θα ήταν υπέροχο να τις βλέπαμε, να τις εισπράτταμε, και στις κάθε λογής αρβύλες;
Προσοχή, μιλάμε για αξίες και αξιοπρέπεια. Για αισθητική, ούτε λόγος. Είναι προσωπικό πράγμα η αισθητική. Τα όρια, τον πήχη, τα βάζεις μόνος σου. Οπότε κι αυτό που βγαίνει στο γυαλί την αντιπροσωπεύει την αισθητική σου. Αλλιώς, σηκώνεσαι και φεύγεις.
Τα λέει ωραία, λοιπόν, ο Αντώνης Κανάκης. Αλλά μήπως δεν πρέπει να μιλάει;
Υ.Γ. Όποιος θέλει να «χτυπήσει» τον Κανάκη, ειδικά τα τελευταία χρόνια, αναφέρει τον Στάθη Παναγιωτόπουλο. Εδώ δεν θα το βρείτε αυτό. Τα’ χουμε ακούσει και διαβάσει κι εμείς αυτά, ότι «αποκλείεται να μην ήξερε, κολλητοί ήταν». Όχι. Εμείς δεν κουνάμε δάχτυλο. Μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο, αν αποδειχτεί, δεν ήξερε. Δεν μπορεί να χρεωθεί ευθύνη για πράξεις άλλου. Τελεία και παύλα.
