Η χθεσινή συναυλία στο Καλλιμάρμαρο για τα θύματα του δυστυχήματος στα Τέμπη δεν ήταν απλά μια εκδήλωση μνήμης. Ήταν μια ρωγμή στον χρόνο, μια στιγμή που η σύγχρονη Ελλάδα ένωσε την ψυχή της και τη φωνή της σε μια κραυγή δικαιοσύνης, αλήθειας και αγάπης. Μια συναυλία που θα μείνει χαραγμένη στη συλλογική μας μνήμη ως απόδειξη ότι ο πόνος μπορεί να γίνει αφορμή για την πιο αγνή μορφή αλληλεγγύης, όταν όλοι μιλούν με μια φωνή.

Ο κόσμος, αυτός ο κόσμος που συχνά μένει στο περιθώριο, πήρε χθες τον λόγο και σήκωσε τη σημαία του αγώνα ψηλά, πάνω από το μαρμάρινο στάδιο. Όχι όμως με αίσθημα μίσους, αλλά με την άσβεστη φλόγα της αγάπης για τους αδικοχαμένους. «Δεν θα ξεχάσουμε, δεν θα ησυχάσουμε, μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη», βροντοφώναξε ένα ολόκληρο στάδιο, ενώ οι μελωδίες διαπερνούσαν την ψυχή σαν ασημένιες ακτίνες φωτός που αναζητούν την αλήθεια.

Και αυτή η αλήθεια είναι πικρή. Είναι το θύμισμα ότι η τραγωδία στα Τέμπη δεν ήταν ένα τυχαίο ατύχημα. Ήταν το αποτέλεσμα λαθών και αδιαφορίας, μιας συστηματικής απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής μπροστά στο κέρδος. Η συναυλία αυτή έπρεπε να προβληθεί σε κάθε γωνιά της χώρας. Και όμως, τα μέσα σώπασαν, σαν να ήθελαν να κρύψουν αυτή τη συγκλονιστική φωνή που δεν μπορούσε να φιμωθεί. Αλλά, κανείς δεν μπορούσε να κρύψει το φως εκείνης της βραδιάς.

Ο Φοίβος Δεληβοριάς, σε μια στιγμή έμπνευσης, μας χάρισε ένα τραγούδι που συγκλόνισε όχι μόνο το Καλλιμάρμαρο, αλλά και κάθε καρδιά που ένιωσε τον πόνο των θυμάτων. Οι στίχοι του τραγουδιού έγιναν μια μορφή προσευχής για την δικαιοσύνη που ακόμα εκκρεμεί. «Θα το γράψει ο τοίχος, θα το γράψει ο βράχος, πως δεν ήταν μόνο ενός ανθρώπου λάθος». Αυτές οι λέξεις αντήχησαν στον αέρα σαν ένα άτυπο μανιφέστο που καλεί για αλλαγή.

Στο Καλλιμάρμαρο βρέθηκε η Ελλάδα που φωνάζει: Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε! 3

Μέσα σε μια Ελλάδα που ταλανίζεται από πολιτικά και κοινωνικά σκάνδαλα, η χθεσινή συναυλία ήταν κάτι παραπάνω από μια καλλιτεχνική πράξη. Ήταν μια υπενθύμιση ότι η τέχνη δεν είναι ποτέ ουδέτερη, δεν είναι αποκομμένη από την πραγματικότητα. Κάθε νότα, κάθε στίχος, κάθε φωνή από τη σκηνή, μας θύμιζαν πως η ζωή έχει αξία και πως ο πόνος της απώλειας πρέπει να μας οδηγεί σε δράση. Οι καλλιτέχνες δεν κρύφτηκαν πίσω από τυπικές δηλώσεις. Ποτέ δεν το έκαναν. Ποτέ δεν έγλειψαν κανέναν.

Στο Καλλιμάρμαρο βρέθηκε η Ελλάδα που φωνάζει: Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε!4

Ούτε η Τάνια Τσανακλίδου κρύφτηκε, με τα χρώματα της Παλαιστίνης, σε ένδειξη συμπαράστασης στα θύματα της αδικίας, καταγγέλλοντας τα συστημικά λάθη. Το μήνυμά της ήταν ξεκάθαρο: η τέχνη είναι όπλο, είναι μέσο για να αλλάξουμε τον κόσμο, και το χθεσινό στάδιο δεν ήταν μόνο ένας τόπος μουσικής αλλά και ένας τόπος μάχης.

Στο Καλλιμάρμαρο βρέθηκε η Ελλάδα που φωνάζει: Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε!2

Όσοι βρέθηκαν εκεί, ένιωσαν τον παλμό της ιστορίας να γράφεται. Η συναυλία για τα Τέμπη στο Καλλιμάρμαρο ήταν μια στιγμή που δεν θα ξεχαστεί. Δεν είναι μόνο η μνήμη των νεκρών που μας δένει. Είναι η δέσμευσή μας να αλλάξουμε αυτή τη χώρα, να μην επιτρέψουμε ποτέ ξανά να χαθούν ζωές τόσο άδικα. Και αν οι φωνές μας δεν φτάνουν στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, θα φτάσουν στα σπίτια, στις καρδιές και στις συνειδήσεις.

Το τραγούδι του Φοίβου για τα Τέμπη πρώτη φορά στο Καλλιμάρμαρο

Η Ελλάδα χθες έκλαψε, τραγούδησε, θύμωσε. Αλλά δεν σιώπησε. Και αυτή η κραυγή θα συνεχίσει να ακούγεται μέχρι να έρθει η δικαιοσύνη. Γιατί, όπως έγραψε και ο Δεληβοριάς, «Δεν θα κάνω πίσω. Και δεν θα ξεχάσω». Η συναυλία στο Καλλιμάρμαρο είναι ήδη κομμάτι της ιστορίας μας. Της ιστορίας που εμείς οι ίδιοι γράφουμε κάθε μέρα, με την αγάπη μας για τη ζωή, τη δικαιοσύνη και την αλήθεια.



Υ.Γ. Και κάτι τελευταίο, όχι για τα “δεξιά τρολς” που βγήκαν “παγανιά” όλο το βράδυ, αλλά για όσους μπορεί να μπερδευτούν διαβάζοντας αηδίες και “ψόφους” για όσα ειπώθηκαν και βιώθηκαν χθες βράδυ στο Καλλιμάρμαρο. Κάθε οργή, κάθε διαμαρτυρία, κάθε αδικία και – ακόμα περισσότερο πια – κάθε ατιμωρησία, ειδικά για ένα τέτοιο έγκλημα, δεν μπορεί να “δικαιολογείται” με “για το τάδε και το δείνα δεν λέτε τίποτα”, ούτε με συγκρίσεις. Η απέχθεια για την κυβέρνηση εκφράζεται με το “Μητσοτάκη γ@#$σαι”, κι όταν βγει καλύτερο και πιο “ποιητικό” σύνθημα, να είναι σίγουροι όλοι πως θα το ακούν σε όλη τη χώρα μέρα νύχτα.
Τα υπόλοιπα σχόλια περί εκμετάλλευσης νεκρών, και πολιτικής και λοιπές αηδίες, είναι απλή προπαγάνδα, που προσπαθεί να μειώσει την αξία της συλλογικής οργής που εκφράστηκε χθες. Η αγάπη, η αλληλεγγύη, ο πόνος και η συμπόνοια, αυτά ήταν που κυριαρχούσαν τόσες ώρες χθες. Όλα τα υπόλοιπα τα λένε από μακριά μόνο τρολς και φανατικοί που θα χάσουν μεροκάματα και δουλίτσες. Γι’ αυτό, καλό είναι να μην ασχολείστε δεύτερη στιγμή με όσους βγάζουν “σιχασιά” και λοιπά απεχθή βλέποντας τόσο κόσμο να τραγουδάει και να νιώθει “μεγάλα πράγματα”. Ειδικά μετά από όσα περνάμε σ’ αυτή την χώρα και αυτή την κοινωνία. Η αγάπη δεν μπορεί να τρομάζει.