Δεν είναι απλά εικόνες από φωτιές απόμακρων δασών. Δεν είναι απλά καμένα σπίτια, άστεγες οικογένειες, και κατεστραμμένες περιουσίες. Είναι η γροθιά στο στομάχι που νιώθεις κάθε φορά που βλέπεις τον τόπο σου να καίγεται, ενώ οι υποσχέσεις τους στέκουν ως κούφιες λέξεις στον αέρα. Μια χώρα παραδομένη στις φλόγες, και μια κυβέρνηση που μοιάζει πιο αδιάφορη από ποτέ.
Πριν λίγες ημέρες ο ίδιος ο δικός τους περιφερειάρχης τα έλεγε. “Είμαστε απροστάτευτοι“. Ο Νίκος Χαρδαλιάς. Δεν τους έκανε αντιπολίτευση. Τον εαυτό του κάλυπτε, και φώναζε μπας και φιλοτιμηθεί κανείς στην κυβέρνηση. Μάταια φυσικά…
Για πόσο ακόμα θα ακούμε τα ίδια; Το ’18 στο Μάτι υποτίθεται πως ήταν το σημείο καμπής. Θυμάσαι, έτσι; 102 νεκροί και εμείς με τα δάκρυα να καίνε τις ψυχές μας. Η Νέα Δημοκρατία ήρθε στην εξουσία με υποσχέσεις για αναδιάρθρωση, για νέες τεχνολογίες, για πυρόσβεση, για δασικές υπηρεσίες που θα δουλεύουν. Και όμως, εδώ είμαστε πάλι, το 2024, και το μόνο που άλλαξε είναι τα πρόσωπα των υπουργών. Οι φωτιές, οι ψυχές που χάνονται, οι καταστροφές, αυτές είναι ακόμα εδώ.
Δάση καίγονται, όνειρα καίγονται, κι αυτοί κοιτάζουν
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είμαστε η χώρα που ξοδεύει τα λιγότερα για την πρόληψη πυρκαγιών. Απίστευτο, έτσι; Και όμως, αληθινό. Η δασική υπηρεσία βουλιάζει από την έλλειψη προσωπικού, η πυροσβεστική χωρίς επαρκή μέσα, και οι άνθρωποι που στέκονται απέναντι στις φλόγες παλεύουν μόνοι τους, γιατί οι “μεγάλοι” έχουν άλλες δουλειές. Ακούσαμε για το μεγάλο σχέδιο με τις παραγγελίες δισεκατομμυρίων ευρώ για νέα αεροπλάνα, οχήματα, drones, πράγματα, θάματα κτλ. Τα οποία όμως θα αρχίσουν να παραδίδονται το 2025 και δεν θα έχουν παραδοθεί όλα ΟΥΤΕ ΤΟ 2028!
Αυτό δεν είναι απλά ντροπή. Είναι προδοσία. Προδοσία απέναντι στους ανθρώπους που χάνουν το σπίτι τους, προδοσία απέναντι στα δάση που χάνονται, προδοσία απέναντι στη χώρα. Αλλά η κυβέρνηση, ήσυχη και ατάραχη, συνεχίζει να δίνει υποσχέσεις που δεν θα κρατήσει ποτέ.
Ποιο σχέδιο; Ποιος συντονισμός;
Πώς να συντονιστείς όταν δεν υπάρχει σχέδιο; Όταν η κάθε υπηρεσία κάνει ό,τι μπορεί από μόνη της, χωρίς κανείς να ξέρει πού πάει η κατάσταση. Το αποτέλεσμα είναι το απόλυτο χάος. Και αυτό το χάος δεν σταματάει στις φωτιές. Επεκτείνεται στις ζωές μας. Γιατί κάθε φορά που ένα δάσος γίνεται στάχτη, χάνεται κι ένα κομμάτι από το μέλλον μας. Και όσο οι φωτιές καίνε, η αδράνεια των κυβερνώντων μοιάζει με έγκλημα. Το μόνο που τους νοιάζει είναι η “ατομική ευθύνη”. Μηνύματα στο 112, εκκένωση, με δική μας ευθύνη, και αυτοί να μην έχουν τίποτα “στην πλάτη τους”.
Αλήθεια, πόσοι άνθρωποι και πόσα δάση πρέπει να χαθούν για να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει άλλος χρόνος; Πόσες ζωές πρέπει να διαλυθούν; Κάθε καλοκαίρι είναι το ίδιο έργο. Υποσχέσεις, μεγαλοστομίες, αλλά στο τέλος οι ίδιες εικόνες από καταστροφές που μας πληγώνουν και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε πόσο ακόμα θα αντέξουμε.
Οι φωτιές δεν είναι απλά καταστροφή – Είναι το συμβολικό τέλος μας
Δεν είναι μόνο η φύση που καίγεται. Είναι οι ζωές μας. Οι άνθρωποι φεύγουν από τα σπίτια τους, χάνουν τις περιουσίες τους, βλέπουν το βιός τους να γίνεται στάχτη, και κανείς δεν λογοδοτεί. Είναι ένα έγκλημα που επαναλαμβάνεται κάθε καλοκαίρι. Και ξέρεις τι είναι το χειρότερο; Το ότι θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Η τεχνολογία υπάρχει. Οι γνώσεις υπάρχουν. Τα παραδείγματα άλλων χωρών, όπως η Πορτογαλία και η Ισπανία, είναι εδώ για να μας διδάξουν. Αλλά εμείς; Κοιτάμε αμέριμνοι.
Φτάνει πια!
Οι υπεύθυνοι δεν έχουν δικαιολογία. Τα χρόνια περνούν, οι φωτιές πολλαπλασιάζονται, και το κράτος παραμένει θεατής. Η ευθύνη βαραίνει τους κυβερνώντες που, αντί να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα κατά μέτωπο, επιλέγουν τη σιωπή και τη λήθη. Κάθε καμένη περιοχή είναι απόδειξη της ανικανότητάς τους. Και κάθε νέα υπόσχεση που δίνουν είναι μια ακόμα προσβολή απέναντι στους πολίτες που παλεύουν μόνοι τους.
Είναι ώρα να αναλάβουν ευθύνες
Δεν υπάρχει πια χώρος για δικαιολογίες. Δεν υπάρχει πια χώρος για άλλες χαμένες ευκαιρίες. Είναι η ώρα για δράση. Η κυβέρνηση οφείλει να σταματήσει να κρύβεται πίσω από τις λέξεις και να δείξει με πράξεις ότι μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες και το περιβάλλον. Οι λύσεις είναι μπροστά μας:
- Αύξηση της χρηματοδότησης για τη δασοπροστασία. Όχι αύριο. Σήμερα.
- Εκπαίδευση των πολιτών για την πρόληψη των πυρκαγιών. Όλοι πρέπει να γνωρίζουν πώς να προστατεύσουν το δάσος τους.
- Άμεση εφαρμογή σύγχρονων τεχνολογιών για την ανίχνευση πυρκαγιών. Δεν είναι πυρηνική φυσική, είναι κοινή λογική.
- Συνεργασία με άλλες χώρες που έχουν ήδη βρει λύσεις. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον τροχό από την αρχή.
- Συγκεκριμένα σχέδια για την πάταξη των εμπρησμών και των καταπατήσεων. Φτάνει πια με τα μικροσυμφέροντα που θυσιάζουν τα πάντα στο βωμό του κέρδους. Νόμοι υπάρχουν, φύλαξη δεν υπάρχει.
Το μέλλον μας είναι εδώ, Όχι στις στάχτες
Κάθε φορά που καίγεται ένα δάσος, καίγεται κι ένα κομμάτι από το μέλλον μας. Και αυτή η κυβέρνηση δεν έχει κανένα δικαίωμα να το κάνει. Δεν υπάρχει χώρος για δικαιολογίες. Η αδράνεια σκοτώνει. Το περιβάλλον δεν είναι απλά μια όμορφη εικόνα. Είναι ο αέρας που αναπνέουμε, το σπίτι μας, η ζωή μας. Και αυτή η κυβέρνηση, με την αδυναμία της να προστατεύσει αυτά τα βασικά αγαθά, καταδικάζει τις επόμενες γενιές σε έναν κόσμο χειρότερο από τον δικό μας.
Ας είναι αυτή η χρονιά η τελευταία που βλέπουμε τη χώρα να καίγεται. Ας πάρουμε όλοι μια στάση πιο μαχητική, πιο αμετανόητη, πιο απαιτητική. Ας απαιτήσουμε την αλλαγή, γιατί αν δεν το κάνουμε εμείς, κανείς δεν θα το κάνει για εμάς.
