Γλύξμπουργκ ακούνε και αφρίζουν. Φτάνει πια με τις πλάκες και τις κοροϊδίες. Δεν μπορεί μια πρώην βασιλική οικογένεια να γιορτάσει και να ρίξει και μια γυροβολιά, και κάποιοι κακεντρεχείς, αμέσως, κακοί άνθρωποι, έτρεξαν να τους κράξουν και να τους λοιδορήσουν γιατί είπε ο “πρίγκιπας” να χορέψει σαν “γνήσιο παιδί του λαού” (τι άλλο είναι δηλαδή ένα παιδί που μεγάλωσε στην ξενιτιά και του πήραν μέχρι και τα χρυσαφικά -κυριολεκτικά- απ’ τα 2,3,4, ποιος τα μετράει τέλος πάντων, σπίτια που είχε ο παππούς, ο μπαμπάς κι όλο του το σόι;) ένα “τίμιο” ζεϊμπέκικο και να δείξει τη λεβεντιά, την αρχοντιά του και – αυτό πάνω απ΄όλα – το δέσιμο του με τον λαό που αγαπάει;
Εμείς είμαστε λαϊκά παιδιά, εντάξει κάποιοι έκαναν “κακές παρέες” και βρέθηκαν και σε κάτι σαλόνια καμιά φορά, αλλά δεν ξεχάσαμε ποτέ τις μεροκαματιάρικες καταβολές μας και τα σπασμένα πλακάκια που χαλούσαμε τα πόδια μας προσπαθώντας να αποφύγουμε τα λασπόνερα στο δρόμο για το σχολειό. Είμαστε και άνθρωποι πάνω απ’ όλα, και συμπονούμε τον αδύνατο, αυτόν που όταν οι πολλοί του επιτίθενται και βρίσκεται σε δύσκολη θέση, χρειάζεται ένα στήριγμα, μια χείρα βοηθείας, έναν τίμιο ώμο, ιδανικά σφιχτοδεμένο και σκληρό απ’ το πυλοφόρι, να ακουμπήσει βρε αδερφέ, ένα χαμόγελο κατανόησης.
Γι’ αυτό και αποφασίσαμε να δώσουμε μια – μικρή είναι η αλήθεια, αλλά πολύ καλή για να “πάρουν μπρος” – playlist στον Παύλο, τον Νικόλαο, την Θεοδώρα και τ’ άλλα παιδιά, ώστε να ξέρουν τι και πως να χορεύουν εφεξής, και να μην εγκλωβίζονται στην “Δραπετσώνα”, που όσο να πεις, δεν φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες μιας τόσο μεγάλης οικογένειας. Μέχρι να βρεθούν σε κάποιο κουτούκι στην Αμφιάλη, το Κερατσίνι, την Κοκκινιά λοιπόν και να τους δείξουμε και τα βήματα, τους στέλνουμε αυτό εδώ το “λυσάρι” για να έχουν να πορεύονται, ώστε την επόμενη φορά, να έχουν αρκετές επιλογές για να καταπλήξουν κάθε μέλος βασιλικής οικογένειας και λοιπών “ευγενών” που θα τους “χαλβαδιάζουν” όσο χτυπάνε τα τακούνια τους με την παλάμη, σαν γνήσια “μαγκιόρικα” τέκνα της “φτωχομάνας” Ελλάδας.
1. Φτωχολογιά (Σταύρος Ξαρχάκος – Λευτέρης Παπαδόπουλος / Γρηγόρης Μπιθικώτσης)
Συρτάκι, ιδανικό για ξεκίνημα, πιάνεται όλη η φαμίλια απ’ τους ώμους, ιδανικά σε γκρουπ των 4-5 και στήνονται σε 2-3 σειρές. Απλά βήματα, δεν κάνουμε υπερβολές, είναι λιτό, ελαφρύ δεν χρειάζεται πολλές φιοριτούρες, κλείνουμε μάτι στον στίχο για τα κυπαρρισόπουλα που δίνουν χαρά στα κοριτσόπουλα, σε κάποιο κορίτσι που κάθεται στα τραπέζια.
Φτωχολογιά για σένα κάθε μου τραγούδι
Για τους καημούσ σου που σεργιανούν στη γειτονιά
Φτωχολογιά που απ’ τον πηλό πλάθεις λουλούδι
Και τους καημούς σου τουσ πλέκεις ψιλοβελονιά
Στα χέρια σου μεγάλωσαν και πόνεσαν και μάλωσαν
Άνδρες μ’ ολοκάθαρη ματιά
Ψηλά κυπαρισσόπουλα χαρά στα κοριτσόπουλα
Που ‘χουν κι αγκαλιάζουν τη φωτιά
Που ‘χουν κι αγκαλιάζουν τη φωτιά
2. Μια ζωή πληρώνω (Τάκης Μουσαφίρης / Ρίτα Σακελλαρίου)
Εμφάνιση βαριά και απότομη, ξεπετιόμαστε δυναμικά στην δεύτερη – τρίτη νότα, στο πρώτο άκουσμα του κλαρίνου βουτάμε στην πίστα και ξεκινάμε. Τσαχπίνικο ζεϊμπέκικο, θέλει και τις στροφές του, και τα τσαλίμια του, και το βαρύ το χτύπημα στους κατάλληλους στίχους και δίνουμε ένταση στο γκραν φινάλε. Φεύγουμε όρθιοι, ευθυτενείς χωρίς να πούμε λέξη στο τέλος από την πίστα, “άλλο δεν μπορώ” γαρ.
Μια ζωή πληρώνω
αμαρτίες αλλονών
τέρμα ως εδώ
άλλο δεν μπορώ
Από σήμερα παλιόπαιδο θα γίνω
και θα αλλάξω χαρακτήρα και ζωή
σημασία δε θα δίνω
θα ‘χω την πόρτα μου κλειστή
Μια ζωή πληρώνω
αμαρτίες αλλονών
τέρμα ως εδώ
άλλο δεν μπορώ
Από σήμερα εμένα θα προσέχω
θα κοιτάζω τη δική μου τη ζωή
να πληρώνω δεν αντέχω
έχει τραβήξει το σκοινί
3. Άπονη ζωή (Σταύρος Ξαρχάκος – Λευτέρης Παπαδόπουλος / Γρηγόρης Μπιθικώτσης)
Χασάπικο, αρχοντικό, το τραγουδάμε όσο έντονα το χορεύουμε. Βάζουμε δύναμη σε κάθε δίπλωμα ποδιού μπροστά, κρατάμε όμως μια “δωρικότητα” στα γυρίσματα. Κρατάμε λίγα βήματα, δεν δίνουμε πολλές αφορμές για στροφές και αλλαγές, “πονάμε” αφού “άπονη ζωή” και δίνουμε ρυθμικότητα και κοινή φωνή στα “ορφανά περιστέρια” και αντίστοιχα σημεία. Χαμογελάμε πικρά και στενά φεύγοντας απ’ την πίστα.
Άπονη ζωή
μας πέταξες στου δρόμου την άκρη
μας αδίκησες
Ούτε μια στιγμή
δεν είπες να μας διώξεις το δάκρυ
μας κυνήγησες
Το κρίμα μας βαρύ
μας γέννησες φτωχούς
με την καρδιά πικρή
γεμάτη στεναγμούς
Άπονη ζωή
δεν θέλαμε παλάτια κι αστέρια
να μας χάριζες
Μια μπουκιά ψωμί
για μας τα ορφανά περιστέρια
ας χαλάλιζες
Μας έδειρε ο βοριάς
μας ήπιε η βροχή
το αίμα της καρδιάς
γιατί είμαστε φτωχοί
4. Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο (Γιώργος Μουφλουζέλης)
Γρήγορο συρτό για δύο, ιδανικό για να το χορέψετε με μια ντάμα. Θέλει σπάσιμο μέσης, γυροβολιές γύρω απ’ την κυρά, πηγαινοφέρνοντας δεξά-ζερβά τα χέρια, χαμηλώνοντας τα γόνατα, σαν γρήγορο ζεϊμπέικο, κυκλικά και κοιτώντας πάντα στα μάτια τη ντάμα σας. Δεν την αγκαλιάζετε, συνεχίζετε να κοιτάτε πονηρά και μαγκιόρικα, της δίνετε το νόημα με τους στίχους και το βλέμμα, δεν απαντάτε σε σχόλια και φωνές, περιδιαβαίνετε των άκρων της πίστας και τραβάτε βαθιά ρουφηξιά τσιγάρου στις γέφυρες. Αποφυγή πούρου, επιβάλλεται κούνημα του κεφαλιού σε στίχους περί μυαλού κτλ.
Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο
ούτε έχω μάθει γράμματα πολλά
ξέρω όμως ένα κι ένα κάνουν δύο
και πως τα φωνήεντα είναι εφτά
Τόσο καιρό μαζί μου και δεν έχεις μάθει
τα δικά μου χούγια και τα φυσικά
η προπαραλήγουσα ποτέ δεν περισπάται
όταν η λήγουσα είναι μακρά
Εσύ που κάνεις όλα πως τα ξέρεις
κι όλο εξυπνάδες έχεις στο μυαλό
πες μου για να μάθω ποιο έχει γίνει
πρώτα η κότα ή το αυγό
5. Ρίξε μια ζαριά καλή (Γρηγόρης Μπιθικώτσης – Κώστας Βίρβος / Γρηγόρης Μπιθικώτσης)
Χασάπικο, βαρύ αλλά υπογείως ρομαντικό. Έχει αργό ξεκίνημα, αλλά φορτώνει στις γέφυρες προς το ρεφρέν, ξαναπέφτει πολύ ρυθμικά βοηθητικά όμως στις επόμενες που επιστρέφουμε στα κουπλέ. Ιδανικό για να βγάλετε δυνατή φωνή, αδικημένη μαζί με 1-2 αναστεναγμούς, δένει πολύ ωραία με τσιγάρο στο στόμα και βλέμμα στο κενό επίσης.
Ρίξε μια ζαριά καλή και για μένα βρε ζωή
Φέρε και καμιά εξάρεσ φτάνουν πια ντόρτια και δυάρεσ
Φτάνουν πια τόσοι καημοί
Φέρε και καμιά εξάρεσ φτάνουν πια ντόρτια και δυάρεσ
Φτάνουν πια τόσοι καημοί
Ρίξε μια ζαριά καλή και για μένα βρε ζωή
Και για μένα βρε ζωή ρίξε μια ζαριά καλή
Φίλοσ και λαβωματιά κι ειν’ η αγάπη μου φωτιά
Πού να πω τα βάσανά μου πού να πω τα μυστικά μου
Που μου καίνε την καρδιά
Ρίξε μια ζαριά καλή και για μένα βρε ζωή
Και για μένα βρε ζωή ρίξε μια ζαριά καλή
Δεν είμαι παιδί κακό γιατί θέλεισ να πονώ
Έφτασε η ψυχή στο στόμα μ’ ένα ασσόδυο ακόμα
Απ’ τον κόσμο θα χαθώ
Ρίξε μια ζαριά καλή και για μένα βρε ζωή
Και για μένα βρε ζωή ρίξε μια ζαριά καλή
6. Τα παιδιά της γειτονιάς σου (παραδοσιακό σμυρνέικο – Σοφία Αβραμίδου)
Εδώ έχουμε βαρύ, μάγκικο πολίτικο καρσιλαμά. Ο ρυθμός του κομματιού είναι 9/8 (2-3-2-2) και χορεύεται ανάλογα. Κουνάμε χέρια ελάχιστα στην αρχή και ανεβάζουμε συχνότητα και ένταση όσο προχωράει ο ρυθμός. Δίνουμε “πόνο” στις κορυφώσεις της ερμηνεύτριας, δεχόμαστε το κονιακάκι ή αντίστοιχο ποτό μας δίνουν προς το τέλος του κομματιού. Σηκώνουμε κεφάλι προς τον ουρανό, προτιμάμε την “μονουρούφι” επιλογή, ή μια δυνατή γουλιά και το κατεβάζουμε στο πάτωμα.
Τα παιδιά της γειτονιάς σου με πειράζουνε τα παιδιά της γειτονιάς σου με πειράζουνε πάλι μεθυσμένος είσαι μου φωνάζουνε πάλι μεθυσμένος είσαι μου φωνάζουνε
Σαν σουρώνω πέφτω κάτω και λασπώνομαι σαν σουρώνω πέφτω κάτω και λασπώνομαι βάζω μπρoς τα δυο μου χέρια και σηκώνομαι βάζω μπρoς τα δυο μου χέρια και σηκώνομαι
Όλο ούζο, ούζο, ούζο, το βαρέθηκα Όλο ούζο, ούζο, ούζο, το βαρέθηκα Φέρτε μου ένα κονιακάκι που τ’ ορέχτηκα Φέρτε μου ένα κονιακάκι που τ’ ορέχτηκα
Τα παιδιά της γειτονιάς σου τα μπαγάσικα τα παιδιά της γειτονιάς σου τα μπαγάσικα θα τα πιάσω να τα δείρω να ‘ναι χάσικα θα τα πιάσω να τα δείρω να ‘ναι χάσικα
Όλο ούζο, ούζο, ούζο, το βαρέθηκα Όλο ούζο, ούζο, ούζο, το βαρέθηκα Φέρτε μου ένα κρασάκι που τ’ ορέχτηκα Φέρτε μου ένα κρασάκι που τ’ ορέχτηκα
7. Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα (Γρηγόρης Μπιθικώτσης – Κώστας Βίρβος / Γρηγόρης Μπιθικώτσης)
Συρτό, χορεύεται πιασμένο σαν συρτάκι (απ’ τους ώμους) αλλά με απλά 8 ή 12 βήματα συρτού ή καλαματιανού. Πάμε αργά, σταθερά, με βαρύ το βήμα πριν την αλλαγή, κοιτάμε ψηλά, τραγουδάμε δυνατά, φωνάζοντας το ρεφρέν, είτε αντιστοιχώντας τις δικές μας ζωές, είτε όσα πέρασαν οι πρόγονοι μας. Δεν υποκύπτουμε σε πειρασμούς να αναφερθούμε σε άλογα μας κατά το παρελθόν και εμπειρίες από ιππικούς αγώνες, όσο τραυματικές κι αν είναι.
Ένα όμορφο αμάξι με δυό άλογα
να μου φέρετε τα μάτια μου σαν κλείσω
τον ντουνιά με τα στραβά και τα παράλογα
καβαλλάρης μια φορά να σεργιανίσω
Το ένα τ’ άλογο να είναι άσπρο
όπως τα όνειρα που έκανα παιδί
το άλλο άλογο να είναι μαύρο
σαν την πικρή μου την κατάμαυρη ζωή
Να χτυπώ το καμουτσίκι μου το άπονο
σαν της μοίρας μου τ’ αβάσταχτα χαστούκια
και ν’ ακούγεται τη νύχτα σαν παράπονο
σαν πεννιά λυπητερή από μπουζούκια
Το ένα τ’ άλογο να είναι άσπρο
όπως τα όνειρα που έκανα παιδί
το άλλο άλογο να είναι μαύρο
σαν την πικρή μου την κατάμαυρη ζωή
