Ο Damien Jalet, με το Anima, δεν χορογραφεί απλώς μία ακόμα παράσταση. Δίνει ζωή σε μια ποιητική διαδρομή μέσα από τον κόσμο της αποξένωσης, του άγχους, της τεχνολογικής υπεροχής και της εσωτερικής αναζήτησης. Είναι σαν να ακολουθεί ένα χορό στο σκοτάδι, όπου κάθε βήμα μοιάζει να περικλείει τα μυστήρια της ανθρώπινης ύπαρξης. Μπορεί να μοιάζει με όνειρο ή εφιάλτη, αλλά το Anima δεν σε αφήνει ποτέ ανήσυχο. Είναι η τέχνη που σε αναγκάζει να κοιτάξεις την ψυχή σου, το σκοτεινό σου είδωλο στον καθρέφτη της σύγχρονης ζωής.
Anima θα πει ποίηση εν κινήσει
Ο Jalet, οραματιστής στη χορογραφία του, χρησιμοποιεί το σώμα σαν μέσο αφήγησης. Τα σώματα των χορευτών, γυμνά από περιττές εκφράσεις, αλλά γεμάτα δύναμη, γίνονται γλυπτά που παλεύουν να ξεφύγουν από τους περιορισμούς της τεχνολογίας και της απανθρωπιάς. Κάθε κίνηση τους είναι μια μάχη ενάντια σε μια κοινωνία που βυθίζεται όλο και πιο πολύ στο άυλο, στο μηχανικό, στο απρόσωπο. Είναι σαν να παγιδεύονται σε έναν κόσμο όπου η ανθρώπινη επαφή έχει γίνει σπάνια και αναγκαία, αλλά τόσο δύσκολη να βρεθεί.
Και εδώ μπαίνει η μουσική του Thom Yorke. Όπως οι στίχοι και οι μελωδίες του Yorke αποτυπώνουν την ανθρώπινη θλίψη και την αποξένωση, έτσι και το Anima επιδιώκει να φέρει στην επιφάνεια τον εσωτερικό αγώνα του ανθρώπου. Η μουσική δεν είναι απλώς υπόκρουση· είναι μέρος της ίδιας της ιστορίας. Το ηλεκτρονικό, μελαγχολικό ηχοτοπίο του Yorke λειτουργεί σαν εσωτερικός διάλογος για τον θεατή, που καλείται να βιώσει την προσωπική του αποξένωση μέσα από τον ήχο και την κίνηση. Η συνεργασία αυτή δεν είναι τυχαία. Ο Yorke, μέσα από τη μουσική του, βρίσκει τη χορευτική της υπόσταση στα σώματα που εκτελούν μια χορογραφία γεμάτη από ταραγμένες κινήσεις, σαν να ψάχνουν έναν τρόπο να επανασυνδεθούν με το χαμένο “ανθρώπινο” κομμάτι τους.
Η συνεργασία του Jalet με τον Paul Thomas Anderson, γνωστό για την εντυπωσιακή και συχνά αινιγματική σκηνοθεσία του, ενισχύει το έργο με μια μοναδική κινηματογραφική ματιά. Κάθε καρέ του Anima είναι επιμελώς σχεδιασμένο, με τον Anderson να δίνει ιδιαίτερη έμφαση στα αστικά τοπία, τη φωτιστική αντίθεση και την επιβλητική χρήση του χώρου. Όπως σε μια σκηνή, όπου οι χορευτές κινούνται σαν γρανάζια σε μια τεράστια μηχανή, οι λήψεις του Anderson υπενθυμίζουν πως βρισκόμαστε παγιδευμένοι σε έναν κόσμο που αδυνατεί να σταματήσει. Έναν κόσμο που προχωράει, ακόμα κι αν εμείς έχουμε χάσει την αίσθηση του προορισμού.
Η ουσία του Anima είναι η αναζήτηση του ανθρώπου για ταυτότητα και αλήθεια σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει. Ο Jalet δεν χορογραφεί απλώς την κίνηση του σώματος, αλλά την κίνηση της ψυχής. Κάθε χορευτής είναι μια αναζήτηση, μια κραυγή για επανασύνδεση με κάτι που έχει χαθεί, κάτι που ο κόσμος της τεχνολογίας, της συνεχούς εξέλιξης και της αποξένωσης έχει κλέψει.
Αλλά το Anima δεν σταματάει εκεί. Κάτω από τα στρώματα των βαθιών ερωτημάτων και της ανθρώπινης αβεβαιότητας, υπάρχει και μια αχτίδα ελπίδας. Ο Jalet καταφέρνει να δημιουργήσει μικρές στιγμές προσωπικής έκφρασης και ελευθερίας μέσα στη μάζα. Όπως όταν ένας χορευτής ξεφεύγει από το σύνολο και αρχίζει να εκφράζεται προσωπικά, σαν να διεκδικεί την ατομικότητά του μέσα σε μια ομογενοποιημένη κοινωνία. Αυτές οι στιγμές είναι οι πιο δυνατές, οι πιο αληθινές. Γιατί μας θυμίζουν ότι η ελπίδα δεν έχει χαθεί εντελώς. Είναι ακόμα εκεί, έτοιμη να αναδυθεί αν της δώσουμε χώρο.
Το έργο αυτό του Jalet, εν μέσω πανδημίας και παγκόσμιων κρίσεων, αντανακλά τη συλλογική μας εμπειρία. Το Anima δεν είναι μόνο μια καλλιτεχνική παράσταση. Είναι ένας καθρέφτης της εποχής μας, που μας ζητάει να αναρωτηθούμε τι σημαίνει να είμαστε άνθρωποι σήμερα. Τι σημαίνει να νιώθουμε, να βιώνουμε, να αγαπάμε σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει. Σε έναν κόσμο που η ανθρώπινη επαφή έχει γίνει ένα είδος πολυτέλειας, που η προσωπική έκφραση καταπνίγεται από τους ρυθμούς της καθημερινότητας και της τεχνολογίας.
Ο Jalet, με την πολυδιάστατη φύση του έργου του, αποδεικνύει ότι η τέχνη μπορεί να είναι το μέσο που θα μας βοηθήσει να επεξεργαστούμε τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής. Στον σύγχρονο κόσμο, όπου τα πάντα είναι ρευστά, το Anima είναι μια υπενθύμιση ότι είμαστε όλοι συνδεδεμένοι. Και όπως ο χορός των χορευτών μπλέκεται και απομακρύνεται, έτσι και οι ζωές μας, γεμάτες πόνο αλλά και ομορφιά, συνεχίζουν να αναζητούν τη σύνδεση.
Συνοψίζοντας, το Anima δεν είναι απλά μια παράσταση. Είναι μια διαδρομή. Μια υπενθύμιση ότι, ακόμα κι αν ο κόσμος γύρω μας φαίνεται απρόσωπος και ψυχρός, μέσα μας υπάρχει ακόμα ζωή. Και αυτή η ζωή μπορεί να χορέψει, να τραγουδήσει, να αναπνεύσει και να βρει τον δρόμο της, ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές.
To Anima είναι διαθέσιμο στο Netflix.
