Δύο εικόνες που συνυπάρχουν, δεν έχουν καμία σχέση η μία με την άλλη, αν και η μία είναι αποτέλεσμα της άλλης.
Εικόνα Νο 1: Στη Ρώμη της Ιταλίας ο Βρετανός πρωθυπουργός Κιρ Στάρμερ «συγχαίρει» την ομόλογό του Τζόρτζια Μελόνι (αν και ιδεολογικά βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση) για την «εντυπωσιακή διακοπή», όπως χαρακτηριστικά είπε, των προσφυγικών ροών από την Αφρική (κυρίως την Τυνησία) προς την Ιταλία. Το ρεπορτάζ από την επίσκεψη του Στάρμερ αναφέρει ότι ρώτησε πολύ συγκεκριμένα με ποιους τρόπους έγινε αυτό, έτσι ώστε να τους εφαρμόσει και στη δική του χώρα.
Εικόνα Νο 2: Στην πόλη Σφαξ, ένα λιμάνι που βρίσκεται στα ανατολικά της χώρας και θεωρείται η τελευταία μεγάλη πόλη πριν την απεραντοσύνη της Σαχάρας, αξιωματικοί των δυνάμεων ασφαλείας της Τυνησίας με τις επίσημες στολές τους συλλαμβάνουν όποιον παράνομο μετανάστη βρεθεί στα χέρια τους. Αυτή είναι η δουλειά τους, θα υποστηρίξει κάποιος, αλλά το θέμα δεν σταματάει εκεί. Υπάρχουν δεκάδες, εκατοντάδες καταγγελίες για βιασμούς γυναικών, συστηματικούς μάλιστα, όχι από κάποιους ιδιώτες, αλλά από τους ίδιους τους αστυνομικούς. Οι ξυλοδαρμοί δε και τα κάθε είδους βασανιστήρια βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.
Την ίδια ώρα στην πόλη λειτουργεί μια από τις μεγαλύτερες «αποθήκες ψυχών» που υπάρχουν παγκοσμίως. Περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι (!) είναι στοιβαγμένοι εκεί, χωρίς χαρτιά και χωρίς ελπίδα για το αύριο. Και οι περισσότεροι απ’ αυτούς ψάχνουν τρόπο να φύγουν, έστω να δραπετεύσουν προς την έρημο για να τρώνε ψοφίμια, αντί να μείνουν σ’ αυτό το στρατόπεδο προσφύγων, όπου δεν υπάρχει η παραμικρή υγειονομική φροντίδα, δεν υπάρχει πόσιμο νερό, το φαγητό είναι ελάχιστο, οι μεταδοτικές ασθένειες θερίζουν τα μικρά παιδιά και, το κυριότερο, έχει απαγορευτεί η οποιαδήποτε επικοινωνία και βοήθεια με τις ευρωπαϊκές ΜΚΟ, οι οποίες θα μπορούσαν να δώσουν μια ανάσα ανακούφισης.
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες φτάνουν στη Σφαξ μέσα από τη Σαχάρα, συχνά μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι που κρατάει και μήνες, απ’ όλες τις χώρες της μαύρης Αφρικής: Από την Ακτή Εφεφαντοστού και τη Γουινέα μέχρι το Μάλι και το Σουδάν. Αυτό που αποδεικνύεται, όμως, δείχνει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση στην ουσία χρηματοδοτεί τις δυνάμεις ασφαλείας που διαπράττουν εκτεταμένη σεξουαλική βία κατά ευάλωτων γυναικών. Και μάλιστα αυτό έχει επικυρωθεί στο ανώτατο επίπεδο, μετά την περσινή συμφωνία μεταξύ Βρυξελλών και Τύνιδας για «την αποτροπή μεταναστών να φτάσουν στην Ευρώπη». Αυτή η συμφωνία οδήγησε την ΕΕ να υποσχεθεί χρηματοδότηση σχεδόν 100 εκ. ευρώ για τη μετανάστευση στην Τυνησία. Μεγάλα ποσά, σύμφωνα με εσωτερικά έγγραφα, φαίνεται ότι πήγαν στην εθνοφυλακή.
Γνωρίζουν οι Βρυξέλλες τι γίνεται στην Τυνησία
Ανώτερες πηγές των Βρυξελλών παραδέχονται ότι η ΕΕ «γνωρίζει» τις καταγγελίες κατάχρησης που κατακλύζουν τις δυνάμεις ασφαλείας της Τυνησίας, αλλά κλείνει το μάτι στην απόγνωσή της, με επικεφαλής την Ιταλία, να αναθέσει τα νότια σύνορα της Ευρώπης στην Αφρική. Η ανάγκη γίνεται φιλοτιμία, δηλαδή.
Οι καταγγελίες πληθαίνουν για ουσιαστική συνεργασία της αστυνομίας με τους δουλεμπόρους. Οι αστυνομικοί, σύμφωνα με το ρεπορτάζ που έκανε ο βρετανικός Guardian, παρέχουν φουσκωτές βάρκες και εξωλέμβιες μηχανές στους δουλεμπόρους, τις οποίες αρπάζουν κι αφήνουν τους μετανάστες αβοήθητους στη μέση της θάλασσας, για να τις… μεταπωλήσουν στους ίδιους ή τους άλλους δουλεμπόρους σε επόμενο «φορτίο».
Επισήμως η Τυνησία παραδέχεται ότι έχει στο έδαφός της λιγότερους από 10.000 παράτυπους μετανάστες από κράτη της υποσαχάριας Αφρικής. Βεβαίως ο πραγματικός αριθμός είναι δεκαπλάσιος. Κι αυτό αποδεικνύεται από άλλους αριθμούς, που η ίδια η Τυνησία με υπερηφάνεια ανακοινώνει: Ότι τον τελευταίο χρόνο απέτρεψε την «εισβολή» περισσότερων από 50.000 μεταναστών στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, κυρίως της Ιταλίας. Και βέβαια δεν μπορούν να υπολογιστούν με ακρίβεια όσοι χάνουν τη ζωή τους στη θάλασσα ή στην έρημο, όπου μεταφέρονται με καμιόνια της αστυνομίας ή του στρατού κι εγκαταλείπονται στα όρια των συνόρων με την Αλγερία, πολλές ημέρες περπάτημα μακριά από οποιονδήποτε οικισμό μπορεί να τους παρέχει φαγητό και νερό.
Η Ευρτωπαϊκή Ένωση, βέβαια, υποκριτικά δηλώνει ότι θέλει να βελτιώσει έναν κώδικα συμπεριφοράς για την αστυνομία της Τυνησίας, μια φιλοδοξία που ενσωματώνει την εκπαίδευση στα ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλά αυτά είναι διατύπωση σ’ ένα φανταχτερό δελτίο τύπου. Στην ουσία οι αστυνομικοί λειτουργούν ως μέλη συμμορίας και είναι ανεξέλεγκτοι και ατιμώρητοι.
