Είναι το όνειρο κάθε ερασιτέχνη που πιάνει μια βούρτσα μπροστά σε έναν καθρέπτη. Οι μουσικοί εκείνοι που έκαναν μια τεράστια επιτυχία, έβγαλαν εκατομμύρια και έπειτα χάθηκαν. Σαν κομήτες. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις τέτοιων καλλιτεχνών που έζησαν για λίγες εβδομάδες τη δόξα αλλά ακόμα και σήμερα βγάζουν χρήματα από εκείνη τη μία και μόνη τους επιτυχία κάποτε.
Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Antonio Romero Monge και Rafael Ruíz Perdigones. Πολύ πιο γνωστοί ως Los Del Rio. Οι δύο ισπανοί τραγουδιστές που έφτιαξαν τη μικρή τους μπάντα το 1992, έγιναν γνωστοί σε όλο τον κόσμο το 1996 με τη Μακαρένα τους, την οποία όμως είχαν πρωτοκυκλοφορήσει δύο χρόνια νωρίτερα. Στην καριέρα τους έβγαλαν έξι δίσκους, που σχεδόν όλοι είχαν διασκευές της πρωτότυπης Μακαρένα. Διαλύθηκαν τελικά το 2007, έχοντας όμως προλάβει να δουν το δημοτικό θέατρο της πόλης τους, της Λος Ερμάνας, να μετονομάζεται σε σάλα Λος Ντελ Ρίο.
Άλλη διάσημη περίπτωση κομήτη που όλοι θυμούνται αλλά κανείς δεν έχει να θυμηθεί δεύτερο τραγούδι του, είναι ο Robert Matthew Van Winkle, ή απλά Vanilla Ice. Ο πρώτος λευκός ράπερ που έκανε επιτυχία στην ιστορία, με το τρομερά χορευτικό Ice Ice Baby το 1990, ήταν ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους νεαρούς εκείνη την περίοδο παγκοσμίως. Είχε μέχρι και δεσμό με τη Μαντόνα τότε, για 8 μήνες, και μάλιστα τον συμπεριέλαβε και στο θρυλικό φωτογραφικό της άλμπουμ Σεξ, αλλά μετά την πρώτη του περιοδεία, που κράτησε τρία χρόνια, τον πήρε η κάτω βόλτα. Μετά από πολλά ναρκωτικά, χαμένες ευκαιρίες, κακούς δίσκους, μέχρι και απόπειρα αυτοκτονίας, ξαναβρήκε τον εαυτό του, έγινε παραγωγός, έκανε οικογένεια και σήμερα κάνει ένα ριάλιτι επιδιόρθωσης σπιτιών στη Νέα Υόρκη.
Ο Bobby McFerrin απ’ την άλλη, ένας από τους πιο σπάνιους μουσικούς στον κόσμο, έκανε την απίθανη επιτυχία του Don’t Worry Be Happy το 1988, κι έκτοτε άλλαξε καριέρα. Όχι ότι σταμάτησε το τραγούδι ή άφησε τη μουσική, δέκα Γκράμι έχει πάρει ο άνθρωπος, απλά σταμάτησε να κάνει καριέρα ποπ τραγουδιστή. Συνέχισε χρησιμοποιώντας το εκπληκτικό του χάρισμα κάνοντας ήχους σε ταινίες, διαφημίσεις και παραστάσεις. Η τελευταία φορά που τα μίντια ασχολήθηκαν μαζί του για καιρό, ήταν όταν οι σύμβουλοι του Τζορτζ Μπους Τζούνιορ είχαν χρησιμοποιήσει το Don’t Worry be Happy σε διαφημιστικό σποτ χωρίς την άδεια του, και ο Μπόμπι έτρεχε τον πρόεδρο της Αμερικής στα δικαστήρια.
Ο Lou Bega πάλι, με πατέρα απ’ την Ουγκάντα και μητέρα απ’ την Ιταλία, αλλά μεγαλωμένος στη Γερμανία, πήρε ένα τραγούδι του 1949, το διασκεύασε και έγινε παγκοσμίως γνωστός με το Mambo No. 5. Έκανε τόσο μεγάλη επιτυχία το 1999, που ακόμα κρατάει ρεκόρ σε διάφορες χώρες, όπως τη Γαλλία, όπου είχε μείνει στο νούμερο ένα για είκοσι εβδομάδες. Έκτοτε όμως, δεν έχει βάλει ούτε τραγούδι στα τσαρτς.
Ακόμα και οι μουσικοί που είχαν “συνέχεια”
Διαφορετική περίπτωση ήταν οι Soft Cell. Ο Μαρκ Άλμοντ και ο Ντέιβιντ Μπολ έφτιαξαν το συγκρότημα τους το μακρινό 1978 αλλά κατάφεραν να κάνουν επιτυχία μετά από τρία χρόνια. Το Tainted Love τους μπήκε τότε στο βιβλίο Γκίνες γιατί είχε μείνει στο αμερικάνικο Μπίλμπορντ για 43 συνεχόμενες εβδομάδες, και τους εκτόξευσε στην στρατόσφαιρα της δημοφιλίας παγκοσμίως, εκεί όπου σχεδόν κανείς άλλος δημιουργός ηλεκτρονικής μουσικής δεν είχε βρεθεί. Η δόξα όμως τους τύφλωσε και διαλύθηκαν πριν καν βγάλουν άλλη μεγάλη επιτυχία. Βέβαια ξεχωριστά συνέχισαν τις καριέρες τους, αλλά ως μπάντα, ούτε θέλησαν να ξαναβρεθούν παρά μόνο 18 χρόνια αργότερα για λίγες συναυλίες.
Οι Aqua πάλι, τέσσερις δανοί και νορβηγοί προσπαθούσαν από το 1989 να γίνουν γνωστοί αλλά τα κατάφεραν τελικά το 1997 με το Barbie Girl. Έγιναν παγκόσμια επιτυχία, προσπάθησαν να βγάλουν κι άλλα αντίστοιχα τραγούδια, χωρίς να πετύχουν κάτι αντίστοιχο όμως, και τελικά, τέσσερα χρόνια μετά διαλύθηκαν.
Τα Weather Girls πάλι, μοιάζουν να φτιάχτηκαν για να πουν ένα και μόνο τραγούδι. Το It’s Raining Men, το είχαν απορρίψει η Νταϊάνα Ρος, η Ντόνα Σάμερ, η Σερ και η Μπάρμπρα Στράιζαντ πριν τελικά δεχτούν να το τραγουδήσουν οι Μάρθα Γουός και Ιζόρα Άρμστιντ το 1979. Τελικά οι δύο ευχάριστα γεμάτες τραγουδίστριες πούλησαν πάνω από έξι εκατομμύρια αντίτυπα του σινγκλ τους, αλλά έκτοτε, το μόνο που τις ξαναείδαμε να κάνουν μουσικά, ήταν επανεκτελέσεις της επιτυχίας τους, με διάφορες άλλες τραγουδίστριες που θέλησαν να χρησιμοποιήσουν το χιτ τους.
Ο συγχωρεμένος ο Φάλκο απ’ την άλλη, έγινε το 1985 παγκοσμίως γνωστός με το Rock me Amadeus, αλλά στην συνέχεια δεν κατάφερε ποτέ να ακουστεί πέρα από την πατρίδα του τη Γερμανία. Μέχρι και με την Μπριγκίτε Νίλσεν είχε κάνει ντουέτο προσπαθώντας να αντλήσει αναγνωρισιμότητα, αλλά πριν προλάβει να το ξαναπετύχει, σκοτώθηκε στα 41 του, σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.
Οι Deee-Lite με τη σειρά τους, ήταν καταδικασμένοι να μην κρατήσουν για πολύ. Γιατί η εικόνα των δημιουργών του Groove is in the heart έμοιαζε αστεία στην αρχή, αλλά διόλου συμβατή σε βάθος χρόνου. Πώς να ταιριάξουν ένας Ουκρανός, ένας γιαπωνέζος και δύο αμερικανοί που έφτιαχναν χορευτική μουσική δηλαδή; Η επιτυχία ήρθε από την πρώτη τους δισκογραφική επιτυχία, αλλά όσο κι αν προσπάθησαν από το 1990 ως το ’96, δεν κατάφεραν να την επαναλάβουν. Και κάπου εκεί τα έσπασαν διά παντώς.
Και φυσικά υπάρχουν και οι Right Said Fred. Που έγιναν το 1991, οι πρώτοι βρετανοί μετά τους Μπιτλς που έφτασαν στο νούμερο 1 της Αμερικής με το πρώτο τους σινγκλ. Το I’m Too Sexy βέβαια ήταν και η μοναδική τέτοια επιτυχία του συγκροτήματος, που πούλησε 4 εκατομμύρια δίσκους τότε, και ούτε το ένα δέκατο στην συνέχεια. Το πιο απίθανο πάντως για τους αδερφούς Φέρμπρας, είναι πως ακόμα και σήμερα, συνεχίζουν να βγάζουν δίσκους και να κάνουν εμφανίσεις σε όλο τον κόσμο. Μη ρωτήσετε όμως ποιοι και πόσοι τους βλέπουν…
